π. Βησαρίων Αλέξα....

Μια μέρα, ο Μοτοβίλοφ - ο μαθητής του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ - τον ρώτησε πώς μπορεί να αναγνωρίσει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα του, πώς μπορεί να τον δει, πώς θα μάθει αν το Άγιο Πνεύμα είναι μέσα του ή όχι.

  Τότε ο Άγιος Σεραφείμ προσευχήθηκε να δείξει ο Θεός στον πνευματικό του υιό την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος επάνω τους.

 Το αίτημά του εισακούστηκε και ο Μοτοβίλοφ είδε τον Άγιο Σεραφείμ στο άκτιστο φως που τον τύλιξε κι αυτόν, όταν ο Άγιος έβαλε τα χέρια του στο κεφάλι του.

  Ο Μοτοβίλοφ αφηγείται την εμπειρία, το περιστατικό ως εξής: «Φανταστείτε στη μέση του λαμπερού μεσημεριανού ήλιου το πρόσωπο ενός άντρα να σας μιλάει.

 Βλέπεις τα χείλη του να κινούνται, η έκφραση των ματιών του να αλλάζει, ακούς τη φωνή του, νιώθεις την πίεση των χεριών του στους ώμους σου, αλλά ταυτόχρονα δεν βλέπεις ούτε τα χέρια του, ούτε το σώμα του, ούτε το δικό σου, τίποτα άλλο παρά ένα έντονο φως σκόρπισε - γύρισε, σε απόσταση λίγων μέτρων, φωτίζοντας το χιόνι που σκέπασε το χωράφι και έπεσε πάνω στον μεγάλο γέρο και πάνω μου».

 Ο Άγιος Σεραφείμ τον ρώτησε τι ένιωθε και οι καταστάσεις που απαριθμεί ο Μοτοβίλοφ μπορούν να περιγραφούν ως καρποί της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή των ανθρώπων.

 Ένιωθε χαρά, γλύκα ψυχής, γαλήνη, ζεστασιά (αν και βρίσκονταν εν μέσω Σιβηρικού χειμώνα, έξω, στους -20 βαθμούς).

 Θυμάμαι πώς, για πρώτη φορά, ένας καλός φίλος με πήγε στον Γέροντά μου, τον πατέρα Σοφιανό, τον οποίο κουβαλάω με μεγάλη αγάπη στην καρδιά μου και μπροστά μου, γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει πεθάνει.

 Ο καλός μου φίλος μου είπε μόνο αυτό:

 «Κοίτα, πάω να το εξομολογηθώ κάπου, σε έναν αγαπητό πατέρα, θέλεις να έρθεις να τον δεις;».

 Θυμάμαι πάντα την πρώτη Λειτουργία που παρακολούθησα και τον είδα.

 Αν και ήταν άνθρωπος με σάρκα και οστά, μου φαινόταν σαν άγγελος στη γη.

 Η καρδιά μου ήταν τόσο έκπληκτη και η ψυχή μου έτρεμε, που εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι ο Γέροντας ήταν πιο σημαντικός για μένα από οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη γη, γιατί μέσω αυτού ο Θεός αποκαλύφθηκε και ξεχύθηκε σε μένα.

 Τη στιγμή που είδα για πρώτη φορά το «Γέροντά μου», κατάλαβα ότι ο Θεός υπάρχει και ζει, δεν είναι ιστορία, θρύλος και σε παρακαλώ πιστέψτε με ότι για εβδομάδες δεν μου έλεγε λέξη. δεν είπε τίποτα, δεν χρειαζόμουν εξηγήσεις, επιχειρήματα, αν και είχα πολλές απορίες.

 Ήθελα απλώς να πάω να τον δω.

 Αργότερα κατάλαβα αυτή την εμπειρία, κατάλαβα ότι, πολύ συχνά, βλέποντας έναν άνθρωπο (όχι μόνο τις φυσικές του ιδιότητες) βλέπεις στην πραγματικότητα τον Αιώνιο να ξεχύνεται και να στηρίζεται σε αυτόν τον άνθρωπο και μέσω αυτού του ανθρώπου ο Θεός γίνεται απτός.

 Βλέπεις, αυτή η παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος, αυτή η κατανόηση σε κάνει ακλόνητο.  Γι' αυτό, οι Απόστολοι, οι μάρτυρες είχαν τέτοια δύναμη να στέκονται μπροστά στο θάνατο χωρίς να ταλαντεύονται, χωρίς να αμφιβάλλουν ούτε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν άνθρωπο, παρά μόνο από τον Καλό Θεό.

 Το θέλημα του Θεού είναι πολύ γλυκό, αν ο άνθρωπος ξέρει να το δέχεται, αν ξέρει να του κάνει χώρο στην καρδιά του.

 Αυτοί είναι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος, που κάνουν την ανθρώπινη καρδιά να νικήσει τα πάντα, και ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι πια αρκετός για τον εαυτό του, δεν είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί αυτό το δώρο, αλλά δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες άνθρωποι ακουμπούν πάνω του.

 Καταλαβαίνετε, αδέρφια μου, ότι αν θέλετε να «κερδίσετε» μια καρδιά, πρέπει πρώτα από όλα να είστε πηγή αγάπης και θυσίας, όχι πηγή λέξεων στον άνεμο και τις κρίσεις.

 π. Βησαρίων Αλέξα