Ἱερέας καὶ Καθηγητής
Στὶς 30 Ιανουαρίου 1973, μετὰ ἀπὸ τὴν πολυετή μυστικὴ ἐκπαίδευση, χειροτονήθηκε ἱερέας, σὲ
ἡλικία 48 ἐτῶν. Τὴν ἴδια χρονιά, προσελήφθη καθηγητὴς στὴ θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Βουκουρεστίου, ὅπου δίδασκε ἑρμηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης
καὶ γαλλικὴ γλώσσα.
Ἦταν ιδιαίτερα ἀγαπητὸς στοὺς μαθητές. Τοὺς μιλοῦσε μὲ εὐγένεια καὶ χαμόγελο. Μὲ τὴ συμπεριφορά του βεβαίωνε ὅτι αὐτὰ ποὺ δίδασκε, δὲν ἦταν ἀνεφάρμοστα, οὔτε γίνονταν αἰτία κατήφειας, ἀλλὰ χαρᾶς καὶ γαλήνης. Ενιωθε τὴν εὐθύνη ποὺ εἶχε γιὰ τοὺς μαθητές του ἀπέναντι
στὸν Θεό. Πολὺ περισσότερο ἐπειδὴ αὐτοὶ ἦταν οἱ αὐριανοὶ θεολόγοι, κληρικοί, χριστιανοί, ἡ μαγιὰ
ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ζυμώσει ὅλη τὴ Ρουμανία.
Γι’ αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ ἀποστολὴ κατανόησε ὅτι δὲν ἀρκοῦσε νὰ τοὺς γεμίσει μὲ γνώσεις. Οἱ γνώσεις ἀπὸ μόνες τους δὲν μποροῦν νὰ βελτιώσουν τὸν
ἄνθρωπο. Καὶ αὐτὸ φαινόταν στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ κλῆρος ἦταν πιὸ μορφωμένος ἀπὸ ἄλλες ἐποχές,
ἀλλὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς πνευματικότητας εἶχε πέσει.
Αὐτὸ ποὺ ἔλειπε ἦταν τὰ ὀρθόδοξα βιώματα.
Πήγαινε τοὺς μαθητὲς σὲ ἀκολουθίες καὶ τοὺς γύριζε σὲ προσκυνήματα καὶ μοναστήρια, γιὰ νὰ
βιώσουν τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδοξίας,
γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ μιλήσει κανεὶς ἀνοιχτά. Στὰ μοναστήρια συνήθιζε νὰ λειτουργεῖ καὶ ὁ ἴδιος. Οἱ μαθητὲς, βλέποντας τὴν ἀσκητικὴ ζωὴ
στὸ πρόγραμμα τῶν μοναστηριῶν, κατανοοῦσαν
ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι κάτι πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ
αὐτὸ ποὺ μάθαιναν στὰ βιβλία προπαγάνδας.
Ὁ π. Γεώργιος ἦταν ἑνωτικὸς καὶ εἰρηνοποιός.
Ἐνθάρρυνε τοὺς μαθητὲς νὰ ἀλληλοσυγχωροῦνται
καὶ νὰ ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους. Σὲ κάθε φιλονεικία ἢ στεναχώρια, ποὺ ἐρχόταν στὶς ἀνθρώπινες συναναστροφές, μάθαιναν δίπλα στὸν σοφό
δάσκαλο, νὰ μὴν γεμίζουν τὴν ψυχὴ μὲ ἐμπαθῆ αἰσθήματα καὶ νὰ χαλᾶνε τὴν ἐσωτερική τους και
τάσταση, ἀλλὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν μὲ ὑπομονὴ
κάθε τέτοιο πειρασμό. Προσπαθοῦσε νὰ μεταδώσει τὴν ἔννοια τῆς αὐτοθυσίας γιὰ τὸν πλησίον,
ποὺ εἶναι χρέος κάθε χριστιανοῦ, πολὺ περισσότερο τοῦ ἱερέα.
Ὁ Θεὸς εὐλόγησε μὲ θαυμαστὰ περιστατικὰ
τὴν προσπάθεια τοῦ π. Γεωργίου γιὰ βιωματικὴ ἐκπαίδευση. Κάποτε, σὲ προσκυνηματικὴ
ἐπίσκεψη τῆς σχολῆς στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου θησαυρίζεται τὸ χέρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Μύρων, ἀφοῦ προσκύνησαν ὅλοι τὸ ἱερὸ λείψανο, ἄρχισε νὰ ἀναβλύζει μία εὐχάριστη εὐωδία.
Μέχρι τότε, δὲν εἶχε παρουσιαστεῖ τέτοιο σημείο.
Ὁ π. Γεώργιος τὸ θεώρησε ὡς σημάδι ἀπὸ τὸν Ἅγιο. «Ἴσως προέβλεπε τί θὰ μοῦ συνέβαινε ἀργότερα. Μπορεῖ νὰ ἦταν ἐκδήλωση τῆς χαρᾶς
τοῦ Ἁγίου, ἐπειδὴ αὐτοὶ οἱ μαθητὲς ἐπρόκειτο νὰ γίνουν καλοὶ ἱερεῖς».
Διηγεῖται ὁ ἴδιος ἕνα ἄλλο περιστατικό: «Ὅταν ἤμουν καθηγητὴς στὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο, οἱ
μαθητὲς μὲ βάρδιες φύλαγαν τὰ ἱερὰ λείψανα στὸ ναό μας, γιὰ νὰ κρατοῦν σὲ τάξη ὅσους ἔρχονταν
νὰ προσκυνήσουν. Μία ἡμέρα, ἕνα ἀγόρι ποὺ ἦταν σὲ βάρδια, τὸ ὁποῖο θεωροῦσα πολὺ εἰλικρινές, ταπεινὸ καὶ μὲ μεγάλη πίστη, ἦρθε καὶ μοῦ εἶπε:
“πάτερ, τώρα πιστεύω”. Ἦταν αὐτόπτης σὲ ἕνα θαῦμα: μία παράλυτη γυναίκα θεραπεύτηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο τὸν Νέο».
Βιβλιογραφία. Πατήρ Γεώργιος Καλτσιου. Αν έχουμε Θεό Δεν θά καταρρευσουμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου