' Αὐτοῦ, ὁποῦ ἔρχεται μὲ σύννεφα, καὶ θέλει τὸν εἴδη κάθε ὀμμάτι, καὶ ἐκεῖναι ὑπο
τὸν ἐξεκέντησαν· καὶ θέλουσι κλαύσει εἰς αὐτὸν ὅλαις ἡ φυλαῖς τῆς γῆς καί ἀμήν
Κατὰ τὴ βιβλικὴ παράδοση νεφέλες, σύννεφα, λειτουργοῦν ὡς εἰκόνες γιὰ νὰ ἐπισημάνουν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, νοούμενες ὡς ὅραση σε
ἀνθρώπους. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἐπισήμανση τοῦ ψαλμωδοῦ: «ὁ τις
θεὶς νέφη τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων»
( Ψαλμ. 103,2). Στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων περιγράφεται ἡ ἐμπειρία
τῶν μαθητῶν ποὺ γίνονται μάρτυρες τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ.
«Καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν
αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. Καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν
οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς
ἐν ἐσθῆτι λευκῇ...» (Πράξ. 1,9-10). Ἡ νεφέλη, στοιχεῖο παρὸν σὲ κάθε
θεοφάνεια, δηλώνει κατάσταση πέραν τῆς κτιστότητας. Δὲν εἶναι ἕνα
κοινὸ σύννεφο, ἀλλὰ τὸ φῶς τῆς θεότητας. Καὶ αὐτὸ τὸ φῶς τὸ περιγράφουν ὅσοι ἔζησαν τὴν παρουσία του ὡς λευκὸ σύννεφο. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ εἰκόνα ποὺ περιγράφεται στὴ θεοφάνεια τοῦ Σινᾶ, ὅπου τὸ
θεῖο φῶς περιλούει τὸν τόπο, ἀλλὰ καὶ τὸν προφήτη Μωυσῆ. Πιὸ χαρακτηριστικὴ ὅμως εἶναι ἡ εἰκόνα ποὺ περιγράφεται στὰ εὐαγγέλια, ὅσον
ἀφορᾶ τὸ περιστατικὸ τῆς Μεταμόρφωσης: «Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ
νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης
λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ
ἀκούετε» (Ματθ. 17,5). Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶχε προαναγγεί
λει τὴν ἔνδοξη ἔλευσή του «ἐν νεφέλαις»: «Καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ
ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης»
(Μάρκ. 13,26). Κατὰ τὸν ᾿Αρέθα Καισαρείας, οἱ νεφέλες ὡς ὄχημα τῆς
ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ παραπέμπουν στοὺς Ἁγίους ποὺ περιβάλλουν τὸν
Κύριο. «Δῆλον γὰρ ὡς περὶ τῶν θεοφιλῶς βιούντων ταῦτά φησι τροπικῶς.
ὃ καὶ μᾶλλον παραδεκτέον» (PG 106, 512A). Ἂς θυμηθοῦμε, στὸ σημεῖο αὐτό, ὅτι οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ἅγιοι ὀνομάζονται στὰ ἁγιολογικά μας
κείμενα «νέφος», νέφος μαρτύρων ἢ νέφος ἁγίων. Αὐτὴ τὴν προσέγγιση
διασώζει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν δηλώνει ὅτι κατὰ τὴ Β' Παρουσία «... καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις
εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα» (Α' Θεσ. 4,16-17).
Ὅλες οἱ θεοφάνειες ἔγιναν οἱονεὶ ἐν κρυπτῷ, ἕνας ἢ λίγοι ἀντιλήφθηκαν μιὰ τέτοια ἀποκάλυψη (ὁ Μωυσῆς, οἱ τρεῖς μαθητές), μὲ ἐξαί
θέση τὴν περίπτωση ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ ποὺ ἀντιλαμβανόταν αὐτὸ τὸ θεῖο φῶς στὴν ἔρημο ὡς νεφέλη ποὺ ὑποδήλωνε τὴν προστατευτικὴ καὶ καθοδηγητικὴ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν πορεία τους πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Τώρα ὅμως, αὐτὴ ἡ δεύτερη ἔνδοξη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ θὰ γίνει ἀντιληπτὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς δίκαιους
καὶ τοὺς ἄδικους, τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἄπιστους («ὄψεται αὐτὸν πᾶς
ὀφθαλμός»). Ιδιαίτερα μάλιστα μνημονεύονται αὐτοὶ ποὺ κατὰ τὴν
πρώτη παρουσία του τὸν προπηλάκισαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸ θάνατο.
Καὶ μᾶλλον δὲν ἀναφέρεται ὁ συγγραφέας μόνον σὲ ὅσους ἔδρασαν
ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ἀλλὰ σὲ
ὅσους μέχρι σήμερα καὶ μέχρι τὶς ἔσχατες ὧρες συνεχίζουν νὰ δροῦν
ἐναντίον τοῦ ὅλου σώματός του, δηλαδὴ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας του.
«Κόπτομαι» σημαίνει κτυπιέμαι, καὶ κατὰ συνεκδοχὴ θρηνῶ (κτυπώντας τὸ στῆθος μου). Θὰ θρηνήσουν ὅσοι (διαχρονικὰ) ἐναντιώθηκαν στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἴσως μὲ τὴ σημασία τῆς μεταμέλειας. Ἐδῶ
περιγράφεται ἡ θεοδικία, ὡς συνέπεια τῆς στάσης καὶ τῶν πράξεων τῶν
ἀσεβῶν. Ὅταν γράφεται τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης, ἔχει ἤδη ἀρχίσει ἡ
ἱστορία τῶν διωγμῶν ἐναντίον τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας, γεγονὸς ποὺ
νοεῖται ὡς διωγμὸς ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Οἱ διῶκτες νομίζουν ὅτι εἶναι
οι νικητές, ἡ ἱστορία ὅμως δείχνει ὅτι πάντα εἶναι οἱ ἡττημένοι. Ἔχει προ-
ειδοποιήσει ὁ Ἰησοῦς: «Οὐαὶ ὑμῖν οἱ γελῶντες νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ
κλαύσετε» (Λουκ. 6,25).
Σχόλια στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Δημήτρης Μαυρόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου