5 Μαΐου - πριν από δύο χρόνια η Ηγουμένη Aθανασια (Adamova) /01/02/1939 - 05/05/2021/, ηγουμένη της μονής Κοιμήσεως στο χωριό Perevoznoye, της Δημοκρατίας των Udmurt, εκοιμήθη στον Κύριο.
Η Matushka Afanasia αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην υπηρεσία τής Εκκλησίας, εκτελώντας διάφορες υπακοές. Τα τελευταία 25 χρόνια, ήταν επικεφαλής του μοναστηριού.
Ξεκίνησε τη διακονία της στην Εκκλησία ως κελιά του Επισκόπου Καζάν Παντελεήμονα (Μιτριουκόφσκι) /†28.01.1993/, τον οποίο οι πιστοί αγαπούσαν και σεβάστηκαν πολύ.
Αρχικά διορίστηκε ηως η μεγαλύτερη αδελφή, έγινε ηγουμένη πολύ αργότερα. Οι καιροί ήταν δύσκολοι τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '90, μερικές φορές δεν υπήρχαν αρκετά χρήματα, εξάλλου, η ίδια η Εκκλησία της Ανάληψης, στην οποία οργανώθηκε το μοναστήρι, δραστηριοποιήθηκε στα σοβιετικά χρόνια, αλλά δεν επισκευάστηκε για δεκαετίες, επειδή δεν ήταν δυνατόν.
Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε θέρμανση στο ναό - θερμαινόταν από μια σόμπα - η οροφή κατέρρευσε, το πάτωμα στο ναό ήταν τσιμεντένιο, κρύο, οι τοίχοι ήταν ήδη σκοτεινιασμένοι και η περιοχή του ναού χρειαζόταν βελτίωση. Μερικοί κάτοικοι έπρεπε να κάνουν τη σκληρή δουλειά μόνοι τους.
Στην αρχή, εμείς οι ίδιοι έπρεπε να κόψουμε καυσόξυλα, να τα κόψουμε, να μαζέψουμε ξύλα, άσφαλτο, τσιμεντένια μονοπάτια, να φτιάξουμε κτίρια και να κουβαλήσουμε κορμούς. Τα σεντόνια έπρεπε να πλυθούν στο χέρι. Χρειάστηκε μια εβδομάδα για να πλύνω όλα τα σετ ρούχων! Κόρεψαν και έκανα σανό.
Φυσικά, για να μην πω ότι εκείνη η εποχή ήταν μια περίοδος πείνας. Όμως, μερικές φορές στο μοναστήρι, που βρισκόταν στην ύπαιθρο, δεν υπήρχαν καν λαχανικά για να μαγειρέψουν φαγητό. Έτυχε οι καλόγριες που μαγειρεύουν το φαγητό να παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, καρότα. Η μητέρα λέει: «Προσευχήσου». Εδώ προσεύχονται μαζί, και βλέπεις ήδη, μέχρι το βράδυ κουβαλούσαν καρότα!
Ήταν μια δύσκολη στιγμή, αλλά έγιναν τόσα πολλά θαύματα, συνδεδεμένα με τη βοήθεια του Θεού! Αργά ένα βράδυ ήρθε στο μοναστήρι μια γυναίκα με τον μικρό της γιο και ζήτησε τέσσερα ρούβλια.
Είπε ότι έπρεπε να κόψει ξύλα για τη θέρμανση του σπιτιού για να μην παγώσει το παιδί, η ίδια δεν μπορούσε και για χρήματα ζήτησε από τους ντόπιους να βοηθήσουν. Αν και ήταν δύσκολο με τα χρήματα στο μοναστήρι, η μητέρα της έδωσε τέσσερα ρούβλια και την επόμενη μέρα δωρίστηκαν πέντε χιλιάδες στο μοναστήρι!
Έτσι, σιγά σιγά, με τη βοήθεια του Θεού, το μοναστήρι έζησε και ξαναχτίστηκε. Σιγά σιγά εμφανίστηκαν άνθρωποι που άρχισαν να βοηθούν...
Άνθρωποι που γνώριζαν την κατάσταση από μέσα κατέθεσαν ότι η μητέρα, μαζί με τις νεαρές αδερφές και αρχάριους, έβαψε το εξωτερικό του ναού της Ανάληψης, ανέβηκε στις σκαλωσιές.
Δούλεψαν σε δύο ομάδες, οι αδερφές είπαν: "Η ομάδα της μητέρας δουλεύει πιο γρήγορα!" Γενικά, η μητέρα δεν απέφευγε από καμία δουλειά στο μοναστήρι, ακόμα και τις πιο μαύρες, έπλενε και τουαλέτες προσκυνήματος στο δρόμο.
Στο μοναστήρι από την αρχή καθιερώθηκε από την πρώτη στιγμή η ανάγνωση του Ψαλτηρίου και η εσπερινή Ακολουθία του Σταυρού με τον κανόνα της Θεοτόκου. Η Μητέρα η ίδια, διάβασε το Ακατάλυτο Ψαλτήρι στο ναό από τις 4 το πρωί…
Η μητέρα Αθανασία ζούσε με παλιά έγγραφα, δεν αναγνώριζε και δεν δεχόταν νέα διαβατήρια και κάρτες. Είχε καρκίνο, αλλά έκρυψε τα πάντα, άντεξε και δεν το είπε σε κανέναν.
Η Ματούσκα Αθανασία, η οποία ήταν επικεφαλής της μονής τα τελευταία 25 χρόνια, εκοιμήθη στον Κύριο στις 5 Μαΐου σε ηλικία 83 ετών. Τάφηκε στο βωμό της Εκκλησίας της Ανάληψης της Μονής Κοιμήσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου