Τὸ κομποσχοίνι, ἑνωμένο μὲ τὴν πνευματικὴ οἴηση, μοιάζει μὲ τὸ
καράβι ποὺ ἔχει μεθυσμένο πηδαλιοῦχο, ὁ ὁποῖος νωρὶς ἢ ἀργὰ θὰ
τὸ χτυπήσει στοὺς βράχους.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὸ φοινικόδεντρο ποὺ βλασταίνει στὴν
ξηρὴ ἄμμο κάτω ἀπὸ τὶς καυστικὲς ἀκτίνες τοῦ ἡλίου: ἡ τροφὴ
καὶ ἡ πόση του εἶναι ἐγκράτεια καὶ νηστεία. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι
τὸ ἄνθος τοῦ ὁποίου ἡ ρίζα εἶναι ἡ ταπείνωση, τὸ στέλεχος – ή
αὐταπάρνηση, καὶ τὰ εὐώδη ἀνθόφυλλα τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Ιησοῦ
Χριστοῦ. Τὸ παραμελημένο κομποσχοίνι μοιάζει μὲ τὸ κλαδὶ ποὺ
ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸν κορμό· μὲ τὸ δένδρο τὸ καταφαγωμένο ἀπὸ
σκουλήκια· μὲ τὸν καρπὸ ποὺ σάπισε ἀπὸ μέσα. Στὸ κομποσχοίνι τὰ
οὐράνια εἶναι ἑνωμένα μὲ τὰ ἐπίγεια, τὰ πρόσκαιρα μὲ τὰ αἰώνια,
τὸ ὕψος μὲ τὸ βάθος, ὁ λόγος μὲ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ὑπὲρ τὸν λόγο
καὶ ἀποκαλύπτεται στὴν σιγή.
Τὸ κομποσχοίνι εἶναι ἡ βακτηρία τοῦ τυφλοῦ, μὲ τὴν ὁποία χτυπάει
μπροστά του, σὰν νὰ ψηλαφεῖ τὸ κάθε βῆμα τοῦ δρόμου του. Τὸ
κομποσχοίνι εἶναι τὸ ρολόι ποὺ μετράει τὸν χρόνο τὸν ἀφιερωμένο
στὸν Θεό. Τὸ κομποσχοίνι εἶναι τὸ πινέλο τοῦ ζωγράφου, τὸ ὁποῖο μὲ
χρώματα ἀπὸ φῶς ἀπεικονίζει στὸν πίνακα τῆς ψυχῆς κάτι ποὺ δὲν
ζωγραφίζεται μὲ κανένα χρῶμα – τὴν αἰωνιότητα καὶ τὸν οὐρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου