ΣΧΌΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΆΝΝΗ.ΔΗΜΗΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ.

 

 Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· ἔξελθε ἐξ αὐτῆς

ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ

τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε·ὅτι ἐκολλήθησαν αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι

ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐμνημόνευσεν ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς,

· Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ὁποῦ ἔλεγεν· Ἐβγᾶτε ἀπ' αὐτὴν ὁ

λαός μου, διὰ νὰ μὴν συγκοινωνήσητε εἰς ταῖς ἁμαρτίαις της, καὶ διὰ νὰ μὴν ἐπιρητε ἀπὸ ταῖς πληγαῖς της. Ὅτι ἔφθασαν αἱ ἁμαρτίαις τῆς ἕως εἰς τὸν οὐρανόν

καὶ ἐθυμήθη ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματά της.

Ἡ προφύλαξη τῶν ἁγίων καὶ τῶν δικαίων ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν ἐγγενῶν στὴν ἀνθρώπινη φύση πειρασμῶν ποὺ ἐκτρέπουν σὲ ἁμαρτία εἶναι

θεμελιώδης ἀναφορὰ στὴν προσευχητικὴ ἄσκηση τῶν πιστῶν, ὅπως ὑπε

δειξε ὁ Χριστὸς παραδίδοντας ὡς πρότυπο προσευχῆς τὸ «Πάτερ

ἡμῶν...» (τὴ λεγόμενη Κυριακὴ προσευχή), που καταλήγει στη θέση

Τα καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ποὺ

νηρού» (βλ. Ματθ. 5,9-43). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ὑπέρβαση τῆς αμαρτίας καὶ ἡ παραμονὴ στὸν χῶρο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς δικαιοσύνης του Θεοῦ χρειάζεται μιὰ ἄνωθεν ἐνίσχυση, ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα ὀνομάζουμε θεία Χάρη. Ὅλη ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἕναν μισταγωγικό διάλογο τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ἕναν διάλογο που προϋποθέτει τὴν πλήρη παράδοση του πιστοῦ στὸ θεῖο θέλημα, γιὰ θεία ἐνίσχυση. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνοψίζει αὐτὴ τὴν προϋπόθεση σωτηρίας

ὑπογραμμίζοντας ὅτι «Τῇ χάριτί ἐστε σεσῳσμένοι διὰ τῆς πίστεως καὶ

τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον» (Ἐφεσ. 2,8), προσθέτοντας μάλιστα

ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑαυτό του: «Χάριτι Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ

εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα,

οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ᾽ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α' Κορ. 15,10).

Πρὶν καταστραφεῖ ἡ πλήρης ἁμαρτίας πόλη τῶν Σοδόμων, ὁ Θεὸς

καλεῖ τὸν δίκαιο Λώτ, μέσῳ δύο ἀγγέλων, νὰ ἐγκαταλείψει τὴν πόλη

«καὶ εἶπαν [οἱ ἄγγελοι]· σῴζων σῷζε τὴν σεαυτοῦ ψυχήν· μὴ περιβλέψῃ εἰς τὰ ὀπίσω, μηδὲ στῇς ἐν πάσῃ τῇ περιχώρῳ· εἰς τὸ ὄρος σῴζου, μήποτε συμπαραληρθῇς» (Γέν. 19,17). Ανάλογη ἐπέμβαση ἔχουμε καὶ

στὸν ἐδῶ στίχο 4. Ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν λαό του νὰ ἐγκαταλείψει τὸν τόπο

τῆς ἀνομίας, δηλαδὴ τὸν συγχρωτισμὸ μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς εἰδωλολατρίας, καὶ νὰ σωθεῖ καταφεύγοντας στὸν τόπο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ νοεῖται ὡς ἀποδοχὴ ἢ ἀπόρριψη σχέσης ἀνθρώ-

πων μαζί του. Τὸ «ἐμνημόνευσεν ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς» σημαίνει ὅτι τοὺς διέγραψε ἀπὸ τὴ μνήμη του. Αν μάλιστα δεχθοῦμε ὅτι μόνον ὅσοι διασώζονται στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν, ἔχουν ὑπόσταση,

τότε ἡ ἀπουσία ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ τοὺς καθιστᾶ ἀνυπόστατους.