Ἂς διαβάσουμε ὅμως καὶ τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς. Εἴπαμε ὅτι μέχρι στιγμῆς ὁ Παῦλος
ἀναφέρεται μὲν στὴν ἐλεημοσύνη, ὑπαρξιακὰ ὅμως ἔχει
εὐρύτερη σημασία ὁ λόγος του. «Δυνατὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν
χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν
αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν»,
δηλαδὴ μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσει κάθε εἴδους χάριτες,
οὕτως ὥστε, ἔχοντας κάθε αὐτάρκεια, πάντα νὰ περισσεύουν σὲ ἐμᾶς ἔργα ἀγαθά. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀρχοντιὰ καὶ μᾶς
κάνει καὶ ἐμᾶς ἄρχοντες καὶ «περισσεύουμε» σὲ ὅλα τὰ
ἔργα Του. Χριστιανὸς καὶ μίζερος; Πῶς συμβιβάζονται τὰ
δύο; Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος στὸ βάθος σαλὸς
γιὰ τὸν κόσμο. Δὲν ἔχει τίποτα, διότι ὅλα εἶναι τοῦ Θεοῦ
καὶ συνεπῶς ὅλα (ὅσα χρειάζεται) εἶναι δικά του. Ὅταν δὲν
ἔχεις Θεό, λὲς «ἐγὼ ἔχω αὐτό», καὶ ὅποιος τὸ πάρει τὸν
μισεῖς. Ὅταν ἔχεις τὸν Θεό, ξέρεις ὅτι μπορεῖ νὰ σοῦ ἔρθουν
μύρια τέτοια, καὶ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ στὸ πάρει κάποιος,
λὲς ἁπλὰ «πάρ' το».
Πρέπει νὰ προσέξουμε κάτι ἐδῶ. Δὲν λέω νὰ μὴν ἔχουμε
τίποτα. Ὁ πιστὸς ὅμως ἔχει τὰ πάντα, ἐπειδὴ ἔχει τὸν Θεό.
Γι' αὐτὸ δὲν τοῦ λείπει κάτι. Ὄχι γιατὶ δὲν ἔχει τίποτα στὸ
χέρι, ἀλλὰ γιατὶ εἴμαστε «ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ τὰ πάντα
κατέχοντες». Εἶναι σὰν νὰ ἔχουμε ἕναν πατέρα πλούσιο
ποὺ δὲν θέλει νὰ σὲ κάνει πλούσιο, γιατὶ δὲν σοῦ χρειάζεται.
Ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ θὲς σοῦ τὰ δίνει. Δὲν σοῦ δίνει πολλά, γιὰ
νὰ μὴ σὲ βάλει στὴν πλεονεξία. Ἂν γίνεις ὥριμος, σοῦ δίνει
πολλὰ γιὰ νὰ δώσεις καὶ σὲ ἄλλους. Ἐμεῖς λέμε: «Ἂς γίνω
πλούσιος γιὰ νὰ βοηθάω κόσμο». Εἶναι ὡραῖο ἀστεῖο αὐτό...
Ὅποιος θέλει νὰ γίνει πλούσιος δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει κα
στα μόνο και μόνο ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐπιθυμεῖ διακαῶς νὰ
γίνει πλούσιος. Γιὰ σκεφτείτε το λίγο.
«Καθὼς γέγραπται ἐσκόρπισεν, ἔδωκεν τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα». Ἂν μένει κάτι στὸν
αιώνα εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Θυμᾶστε ἐσεῖς κανέναν πλούσιο
νὰ ἔμεινε στὴν ἱστορία γιὰ τὸν πλοῦτο του καὶ νὰ τὸν τιμοῦμε γι᾿ αὐτό; Κανέναν. Τιμοῦμε, ὅμως, ὅσους τὸν πλοῦτο
τοὺς τὸν ἔδωσαν καὶ τὸν ἔκαναν γεγονὸς κοινωνίας. «Ὁ δὲ
ἐχορηγῶν σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶσιν
χορηγήσαι καὶ πληθύναι τὸν σπόρον ὑμῶν καὶ αὐξήσαι τὰ
γενήματα τῆς δικαιοσύνης ὑμῶν». Οὕτως ἢ ἄλλως, κάποιος
σοῦ τὰ δίνει αὐτὰ ποὺ σπέρνεις, καὶ κάποιος σοῦ τὰ δίνει
αὐτὰ ποὺ τρῶς. Μὴν τὸ ξεχνᾶμε, Ἀνήκουν σὲ κάποιον Ἄλλον
αὐτὰ ποὺ πρόσκαιρα χρειαζόμαστε, καὶ Αὐτὸς τὰ μοιράζε
ται μαζί μας. Η δική μας κρίση εἶναι τὸ πῶς θὰ ἐπεκτείνουμε αὐτὴ τὴν μοιρασιὰ μεταξύ μας. Ἂν δὲν μοιράσουμε
τίποτα καὶ τὰ κρατήσουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, δὲν ζοῦμε
στην πραγματικότητα.
Βλέπουμε σήμερα γονεῖς καὶ οἰκογένειες νὰ κρατάνε
αὐτὰ ποὺ ἔχουν καὶ νὰ μὴν τὰ δίνουν οὔτε κἂν στὸ παιδὶ
τους! Διότι τὸ εἶναι τους είναι κενό. Δὲν ἔχει Θεό. Σήμερα
πεινάει ὁ κόσμος καὶ ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀδυνατίσουμε!
Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς σκέφτονται: «Τί χρωστάμε στοὺς ἀνθρώ
πους αὐτούς»; Ὁ Μ. Βασίλειος ἔλεγε: «Ὅτι περισσεύει ἀπὸ
ἐμένα εἶναι κλοπὴ γιὰ τὸν φτωχὸ ποὺ δὲν ἔχει». Ἔχουμε μία συνεχὴ τάση νὰ συσσωρεύουμε, καὶ βέβαια οἱ ἀνάγκες
δὲν τελειώνουν ποτέ, διότι εἴμαστε τὰ εἴδωλα τοῦ ἑαυτοῦ
μας. «Πρέπει νὰ ἔχω αὐτὸ καὶ τὸ ἄλλο, εἶδα τὸν γείτονα
ποὺ πῆρε ἐκεῖνο τὸ ἁμάξι, νὰ τὸ πάρω καὶ ἐγὼ» κ.λπ. Βρισκόμαστε στὸ τέλος φορτωμένοι μὲ χίλια πράγματα ὁ καθένας καὶ λέμε: «Ἀφοῦ τὰ χρειαζόμουνα...». καὶ ὁ ἀσκητὴς
στὴν ἔρημο ζεῖ μὲ ἕνα παξιμάδι. Δὲν λέω νὰ ζοῦμε μὲ ἕνα
παξιμάδι. Βλέπουμε καθημερινὰ ἀνθρώπους φτωχοὺς καὶ
πεινασμένους καὶ κοιτοῦμε πῶς θὰ χρυσώσουμε τὸν τοῖχο
ποὺ ἀκουμπᾶμε. Αὐτὸ εἶναι ἀπιστία. Ἀκριβῶς αὐτὸ ἄλλω
στε γεννᾶ, κατὰ τὴν δίκαιη κρίση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τὴν
μεγάλη οικονομικὴ κρίση τῆς ἐποχῆς μας.
Ἂν ἦταν κάποιος ἀπὸ ἐμᾶς κατάκοιτος σὲ ἕνα κρεβάτι
δὲν θὰ εἶχε τίποτα, ἀκόμη καὶ ἂν εἶχε ὅλα τὰ ἄλλα. Ποῦ ὀφειλεται ἡ ὑγεία ποὺ ἔχουμε ὅλοι μας. Χιλιάδες ἀσθένειες καθη
μερινὰ περνοῦν ἀπὸ δίπλα μας. Μία ἀπ᾿ αὐτὲς θὰ μποροῦσε
νὰ μᾶς ἔχει διαλύσει μιὰ γιὰ πάντα. Ποιός μᾶς τὸ προσφέρει
αὐτό; Ἐμεῖς, Εἶναι κάτι ποὺ γίνεται ἁπλὰ μὲ τὴν θέλησή μας
Ξέρουμε ὅτι δὲν γίνεται μὲ τὴν θέλησή μας. Καὶ ὅμως δὲν
νιώθουμε ὅτι ὀφείλουμε τὴν ζωή μας στὸν Θεὸ καὶ ὅτι ἡ δική
μας περιουσία εἶναι δική Του περιουσία. Ἂν εἴμαστε πιὸ
εὐαίσθητοι, εἶναι τελείως δική του περιουσία! Καὶ τὰ παιδιὰ
μας, καὶ αὐτὰ δικά Του είναι. Ποιός τὰ προστατεύει; Λέμε
πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς. «Θὰ ἀποφασίσω ἐγὼ τί θὰ κάνεις, ἐγὼ θὰ σοῦ πῶ ποῦ θὰ πᾶς». Ποιός εἶσαι; Σὰν γονείς
babysitting κάνουμε. Δὲν εἶναι δικά μας τὰ παιδιά.
Βιβλιογραφία. Η ιστορία τής αγάπης του Θεού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου