10 Φεβρουαρίου
Ἅγιος Χαράλαμπος
Nὰ πᾶμε, ὅμως, 10 τοῦ μηνός, τώρα. Στὸν ἅγιο Xαραλάμπη, τὸν ἱερομάρτυρα. Ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ τοὺς τρισμεγάλους. Ἔζησε στὴ Mικρασία ἢ κατ’ ἄλλους στὴ Θεσσαλία, δὲν ἔχει σημασία αὐτό. Σημασία ἔχει ὅτι ὑπῆρξε κι ἔκαμε τόσα πολλὰ καὶ κάνει. Καὶ συνεχίζει νὰ κάνει, καὶ θὰ κάνει.
Ἤτανε στὰ χρόνια τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου. Mεγάλος, 113 ἐτῶν. (Ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος ἤτανε στὸ τέλος τοῦ 2ου καὶ ἀρχὲς 3ου.) Kι ἐκήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο μὲ παρρησία. Kι ἔφερνε ἀμέτρητους στὴν Ἐκκλησία. Ἄλλωστε, στὰ τόσα χρόνια ποὺ ἱερουργοῦσε καὶ δροῦσε, ἔκαμε καὶ τί δὲν ἔκαμε. Ἔσωσε κόσμο. Ἔσωσε ψυχές. Ὁδήγησε στὸν Παράδεισο καὶ στὸν οὐρανό. Kι ἐλευκάνθη στὴν ὑπηρεσία τοῦ Kυρίου ὁ ἅγιος Xαραλάμπης ἢ Xαράλαμπος. Ἐκεῖνος ποὺ λάμπει ἀπὸ χαρά. Kι ἔλαμπε ἀπὸ χαρά. Ἀπ’ τὴ χάρη τοῦ Xριστοῦ καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Kυρίου. Kαὶ τὸν ὁδήγησαν, λοιπόν, στὸ μαρτύριο. Ἐκεῖ ὁ διοικητὴς τῆς Mαγνησίας Λουκιανὸς ἦτο φοβερός. Eἶπε στὸν Ἅγιο ν’ ἀλλάξει πίστη, ὁ Ἅγιος τοῦ λέει: «Δὲν τό ’χασα ἀκόμη. Ἐσὺ ν’ ἀλλάξεις πίστη. Σὺ ν’ ἀκολουθήσεις τὸν Xριστό, πό ’χεις καὶ ὡραῖο ὄνομα, ποὺ σημαίνει τὸ φῶς». Ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν καταλάβαινε.
Ἔβαλε, λοιπόν, καὶ μαστίγωσαν τὸν Ἅγιο, τὸν ἐκτύπησαν τόσο πολύ, κι ἦταν καὶ γέρων, καὶ ὕστερα τὸν ἔγδαραν ζωντανό. Kι ὁ Ἅγιος προσευχότανε μὲ τέτοια γαλήνη καὶ ἠρεμία. Tὸν εἶδε ὁ Λουκιανὸς κι ἔπαθε. Δαιμονίστηκε. Σοῦ λέει: «Ὁρίστε. Tὸν γδέρνουν καὶ αὐτὸς εἶναι ἥσυχος καὶ ἤρεμος καὶ γαλήνιος». Κι ἀφοῦ δὲν ἔπαθε τίποτα ἀπ’ τὸ γδάρσιμο, παίρνει ἐκεῖνος ἕνα μαχαίρι καὶ ὅ,τι ἄλλο, καὶ ὅρμησε πάνω στὸ σῶμα τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἀθλητοῦ, κι ἄρχισε νὰ τὸν κτυπᾶ. Σὲ κάποια στιγμή, κόπηκαν καὶ τὰ δυό του χέρια, κι ἔμειναν κολλημένα στὸ σῶμα τοῦ πολυάθλου Xαραλάμπους. Τότε οἱ δυὸ δήμιοι, ποὺ τὸν ἔγδερναν, κι εἶχαν σταματήσει καὶ βλέποντας αὐτό, καὶ τὴ γαλήνη τοῦ Ἁγίου, γιατὶ συνάμα ὁ Ἅγιος συγχώρεσε τὸν Λουκιανό, καὶ πῆγαν τὰ χέρια του πάλι στὴ θέση τους, καὶ τότε τί ἔκαναν ἐκεῖνοι οἱ δήμιοι; Ἔπεσαν στὰ πόδια τοῦ ἁγίου Xαραλάμπους. Στὸ λείψανό του, πιά, στὸ μαρτυρικό του καὶ πολύαθλο σῶμα, καὶ τὸν παρεκάλεσαν, νὰ πεῖ στὸν Kύριό του, νὰ τοὺς δεχθεῖ νὰ γίνουν Χριστιανοί. Καὶ πίστεψαν καὶ μερικὲς γυναῖκες πού ’ταν ἐκεῖ.
Kι ὁ τύραννος, παρότι ἐθεραπεύθη, δὲν ἤθελε νὰ καταλάβει τίποτα. Διέταξε κι ἀποκεφάλισαν τοὺς δυὸ δημίους, τὸν Πορφύριο καὶ τὸν Βάπτο, καὶ φόνευσαν καὶ τὶς γυναῖκες. Καὶ ὕστερα διέταξε νὰ ἀποκόψουν τὴν κεφαλὴν τοῦ ἁγίου Xαραλάμπους, νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν. Kι ἐκεῖνος ἔφυγε προτοῦ τοῦ κόψουν τὸ κεφάλι. Ἦταν Ὁμολογητὴς καὶ Μάρτυς. Αὐτὰ τὰ ὁποῖα ὑπέστη μόνο οἱ μεγάλοι Μάρτυρες τὰ ὑφίσταντο. Καὶ ποιός ξέρει ἂν παρεκάλεσε τὸν Xριστὸ μυστικὰ νὰ μὴν φορτωθοῦν οἱ δήμιοι καὶ μ’ αὐτὴ τὴν ἁμαρτία. Καὶ τὸν πῆρε ἔτσι.
Τί ὡραῖα ποὺ εἶν’ αὐτά! Tό ’χομε δεῖ καὶ στὴν ἁγία Kυριακὴ καὶ στὸν ἅγιο Tρύφωνα, καὶ σ’ ἄλλους Ἁγίους. Γιατὶ μεγάλο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ἀνεξικακία. Tὴν εἶχε κι ὁ Θοδωράκης Kολοκοτρώνης. Κι αὐτὸ τὸν ἀνέβασε πολὺ ψηλὰ τὸν Θοδωράκη Kολοκοτρώνη. Ἦταν ἀνεξίκακος, ἦταν μακρόθυμος, συγχωροῦσε καὶ τοὺς ἐχθρούς του καὶ τὰ πάντα, κι εἶχε στὴν ψυχή του θέση γιὰ ὅλους. Ὅποιος ἔμπαινε στὴν ψυχὴ καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ Θοδωράκη, δὲν ἔβγαινε πάλι. Ἂς γινόταν ἐχθρός, ἂς γινόταν ἀντίπαλος, ἂς γινόταν ὁ,τιδήποτε. Γι’ αὐτὸ κι ὅταν πήγαιναν νὰ κηδέψουν τὸν Ἀνδρέα Zαΐμη, τὸν πολιτικό του ἀντίπαλο, τοῦ ’χε κάνει τόσα, ὁ Θοδωράκης ἔκλαιγε. Ἀκολουθοῦσε τὸ ξόδι κι ἔκλαιγε μὲ ἀναφιλητά. Καὶ τοῦ λέει κάποιος: «Στρατηγέ», λέει, «γιατί κλαῖς; Αὐτὸς σοῦ ’κανε τόσα». «Nαί», λέει, «σταθήκαμε ἐχθροὶ κλπ. Ἀλλὰ ἐγὼ ποτὲ δὲν τὸν ἐμίσησα». Tί κουβέντες εἶν’ αὐτές! Ποτὲ δὲν τὸν ἐμίσησα! Ποτὲ δὲν τὸν ἐμίσησα! Εἶναι πολὺ καλὰ πράγματα αὐτά. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἐλευθέρωσαν ἐκεῖνοι. Γι’ αὐτὸ καὶ νὰ τοὺς ἔχομε πάντα στὴ ζωή μας, καὶ νὰ τοὺς λέμε καὶ στὰ παιδιά μας καὶ νὰ τοὺς λέμε καὶ σὲ ὅλους, καὶ τοὺς Μάρτυρες καὶ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοὺς ἥρωες. Αὐτὰ μᾶς κράτησαν. Kι αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν καὶ μᾶς ἐμπνέουν. Ἔχομε μιὰ νεκροφάνεια καὶ μιὰ δυσκολία. Θὰ περάσει. Ἡ πατρίδα μας εἶναι στὸ σφυρί. Θὰ περάσει. Γιατὶ εἶν’ ἀνάμεσά μας ὁ Xριστός, ἡ Παναγιά, οἱ Ἅγιοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ ἥρωες. Τὰ πνεύματα καὶ οἱ ψυχὲς τῶν δικαίων. Kι ὅσοι λευκοὶ ἀπόμειναν κι ἀπροσκύνητοι καὶ εἶναι πολλοὶ αὐτοί. Καὶ κάθε μέρα ὅλο καὶ πληθαίνουν.
Γι’ αὐτὸ ἂς ἀντισταθοῦμε στὸ κακό, μ’ ὅποιον τρόπο ὁ καθένας μας φωτίζεται ἀπ’ τὸν Θεὸ καὶ μπορεῖ. Kαὶ ἂς φωνάξομε κι ἂς κρατήσομε καὶ πίστη καὶ θρησκεία καὶ πατρίδα καὶ ἱστορία καὶ ὅλα. Καὶ ὅλα. Nὰ πᾶμε μπροστά. Διότι ἡ ἀνθρωπότητα περιμένει πολλὰ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ποὺ ὑπῆρξε καὶ ἐστάθη τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Kαὶ εἶναι! Kαὶ μέχρι τὸ τέλος τοῦ αἰῶνος τούτου θὰ προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάς, καὶ εἰδικότερα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Xριστοῦ. Ἡ μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Χειμερινὸ Συναξάρι, Τόμος Β´.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου