Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς Ζόμπερν. ΦΩΤΕΙΝΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ. Ιστορίες ιερέων.
Σταυρός και αγίασμα
Στο χωριό μας ζούσαν δύο αδέρφια. Ήταν παντρεμένοι και είχαν παιδιά. Δυστυχώς, οι σύζυγοί τους μάλωναν συχνά. Μια μέρα, η γυναίκα του μικρότερου αδερφού έπλυνε τα ρούχα και τα κρέμασε στον φράχτη του σπιτιού της.
Περίπου δύο ώρες αργότερα, ενώ το έβγαζε, είδε ότι το βαμβακερό πουκάμισό της είχε ένα μικρό κομμάτι ύφασμα κομμένο στο στήθος της, κοντά στην καρδιά της. Πίστευε ότι η νύφη της την είχε κάνει μάγια γιατί μάλωναν συχνά. Μετά από αυτό ένιωσε αφόρητους πόνους στο στήθος της.
Από εκείνη τη στιγμή δεν ξεκούρασε ούτε τον άντρα της ούτε τα παιδιά της όλη τη νύχτα. Ούρλιαξε, έξαλλη, ζήτησε μαχαίρι ή σκοινί για να καταστρέψει τον εαυτό της και τους άλλους. Ο άντρας της αναγκάστηκε να με πάρει τηλέφωνο.
Μόλις μπήκα στο σπίτι με τον σταυρό και το αγίασμα τινάχτηκε, άσπρισε σαν το χιόνι και με κοίταξε κάτω από τα φρύδια της, σαν ζώο.
- Τι σου συμβαίνει, Avdotya; - Ρώτησα.
- Τι σε νοιάζει? - απάντησε αγενώς εκείνη.
Διέταξα να μου την φέρουν. Μετά από αυτό, άρχισα να διαβάζω προσευχές και το Ευαγγέλιο και έκανε το σημείο του σταυρού πάνω της. Η άρρωστη άρχισε να φτύνει, να κουνιέται, χλόμιασε, μετά κοκκίνισε... Αφού διάβασα τις προσευχές, την ράντισα με αγιασμό, την έκανα σταυρό, της έδωσα να πιει αγιασμό και ρώτησα:
- Σας είναι πιο εύκολο;
Έσκυψε στα πόδια μου και είπε:
- Ευχαριστώ, πατέρα, είμαι υγιής τώρα, μόνο τα κόκκαλά μου πονάνε πολύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου