Η ψυχή τῆς προσπάθειας εἶναι ἡ Ἀναστασία Ταχματζίδου. Μιά εὐχάριστη καί δυναμική γυναῖκα 70 ἐτῶν.

Στην κομμουνιστική Ρωσία. «Γιά πρώτη φορά ἔκλεισε η εκκλησία  γιὰ νὰ κλείση ὁριστικά τό 1949. Στήν ἀρχή  ἔγινε ἀποθήκη σιτηρῶν. Ἀργότερα ἐκεῖ συνέλλεγαν τά ἄχρηστα χαρτιά. Στό τέλος στέγασε τήν Κομμουνιστική Νεολαία. Ἀπ᾿ ὅλες τίς εἰκόνες της σώθηκε μόνο μία Παναγία.

 

Τήν ἐκκλησία αὐτή διεκδίκησε ἀπ' τό κράτος μια ὁμάδα πολιτῶν. Κατάφερε νά τήν πάρη καί σήμερα ἐπισκευάζεται. Η πλειονότης αὐτῶν πού δουλεύουν ἐθελοντικά στήν ἀναστήλωσι τῆς ἐκκλησίας εἶναι Ἕλληνες. Η ψυχή τῆς προσπάθειας εἶναι ἡ Ἀναστασία Ταχματζίδου. Μιά εὐχάριστη καί δυναμική γυναῖκα 70 ἐτῶν. Τή συναντήσαμε στο προαύλιο τῆς ἐκκλησίας καθώς ἑτοίμαζε τό γεῦμα γιά ὅσους δούλευαν ἐκεῖ. Μᾶς εἶπε, στή μελωδικότατη ποντιακή διάλεκτο, τά ἑξῆς:

“Όταν ἔκλεισαν τήν ἐκκλησία τήν κάνανε ἀποθήκη καί ἔφερναν σιτηρά. Ἐκεῖ δούλευε ἕνας θεῖος μου.

Ἐγώ τοῦ πήγαινα φαγητό. Εἶδα τίς εἰκόνες πεταμένες καί ταράχτηκα πολύ.

—Νά ἔπαιρνα μιά εἰκόνα, εἶπα στό θεῖο μου.

Αὐτός μέ φόβο πῆρε μιά εἰκόνα καί μοῦ τήν ἔφερε στο σπίτι. Μοῦ εἶπε:

—Πάρε αὐτή τήν εἰκόνα καί φύλαξέ την. Ὅ,τι και νά γίνη μή τή χάσης.

Ἐγώ ἄκουσα αὐτό τό λόγο. Ὅταν μᾶς ἐξόρισαν στη Κεντρική Ασία, στο Καζαχστάν, τήν πῆρα μαζί μου.

Τώρα ἀρχίσαμε να ξαναφτειάχνουμε τήν ἐκκλησία μας. Δεχθήκαμε πολλές πιέσεις ἀπό τίς ἀρχές. Δημιουργήσαμε ένα σύλλογο. Επτά Ελληνες και τρεῖς Ρῶσοι. Φτάσαμε ως τή Μόσχα. Τελικά καταφέραμε καί τήν πήραμε. Γιά πρώτη φορά ἡ ἀπόφασι παραχωρήσεως βγῆκε το 1988. Οἱ ἀρχές τότε προσπάθησαν νά τήν κάνουν μουσεῖο. Ἐμεῖς ἀντιδράσαμε, φωνάξαμε, καί τελικά τά καταφέραμε. Ἡ πρώτη εἰκόνα τῆς ἐκκλησίας μας θά εἶναι ἡ εἰκόνα τήν ὁποία κατάφερα να σώσω"»