Η ΒΑΣΚΑΝΊΑ!!!

Ο  Ὅσιος Ἰωάννης τοῦ Valamo: «Εἶχα ἕνα ἀδελφό πού ζοῦσε στην Πετρούπολι. Διατηροῦσε έστιατόριο καί ἡ δουλειά του πήγαινε καλά. Εγώ τότε,

διακονοῦσα στο μετόχι τῆς Μονῆς Valaam, στην ίδια

πόλι. Μια μέρα ὁ ἀδελφός μου ήρθε νά μέ δῆ. Μόλις,

όμως, μπῆκε στο κελλί μου, ἄρχισε -άγνωστο για

- να δείχνη πολύ ταραγμένος καί ἀνήσυχος. Τόν

ἔβαλα να καθίση σέ μιά καρέκλα κάτω ἀπ᾽ τίς εἰκόνες, οἱ ὁποῖες εἶχαν πάνω τους καί τεμάχια ἁγίων

λειψάνων. Ξαφνικά ὁ ἀδελφός μου πετάχτηκε ὄρθιος

και φώναξε:

—Κακές, κακές εἰκόνες

Ὕστερα βγῆκε τρέχοντας ἀπ᾽ τό κελλί. Ημουν

σαστισμένος καί ἀπορημένος. Τί εἶχε πάθει; Μήπως

εἶχε δαιμονιστῆ; Ὅπως ἀποδείχθηκε, πράγματι εἶχε

δαιμονιστή.

Τήν ἄλλη μέρα πῆγα νά τόν δῶ. Ἡ γυναῖκα του

μέ πῆρε ἰδιαιτέρως καί μοῦ εἶπε:

—Όταν γύρισε στο σπίτι, ἦταν ἀναστατωμένος

καί ἄρχισε νά φωνάζη: "Ποτέ πιά δέν θά ξαναπάω

στόν ἀδελφό μου! Ἔχει κακές εἰκόνες ἐκεῖ”. Καί κάθε

φορά κατά τήν ὁποία ἐπιχειρῶ νά τοῦ πῶ κάτι ἀπ᾿

τό Εὐαγγέλιο, νευριάζει καί μέ σταματᾶ, λέγοντας:

"Μή μοῦ λές ἐμένα τέτοια πράγματα". Κι ἄν ραντίσω τό φαγητό του μέ λίγο Ἁγιασμό, δέν τό τρώει,

κι ἄς μήν ἔχη δεῖ τό ράντισμα.

Ἔπρεπε νά πάω στο μοναστήρι γιά νά καρῶ μοναχός. Φτάνοντας ἐκεῖ, παρακάλεσα τόν ἡγούμενο

να μνημονεύση στη Λειτουργία τόν ἄρρωστο ἀδελφό μου Ἰωάννη —εἴχαμε τό ἴδιο ὄνομα καθώς ἐπίσης και μερικούς μεγαλόσχημους μοναχούς να προσευχηθοῦν γι᾿ αὐτόν.

Μετά την κουρά μου ἐπέστρεψα στον πολύβουο

κόσμο. Είχα πάρει μαζί μου ένα καλαθάκι με φράου

λες ἀπ' τὸν κῆπο τῆς μονῆς, τίς ὁποῖες εἶχα ραντί

σει με Ἁγιασμό, για να τις δώσω στόν ἀδελφό μου

ὡς φάρμακο. Σαν έφτασα στην Πετρούπολι, του τις

πήγα καί ἀφοῦ τίς ἔφαγε, μὲ εὐχαρίστησε και μου

εἶπε:

- Όταν ήσουνα στο μοναστήρι, μιά νύχτα, λίγο

πριν με πάρη ὁ ὕπνος, εἶδα πολύ καθαρά δυό μεγα-

λόσχημους μοναχούς να με πλησιάζουν καί νά μοῦ

λένε: “Μη στεναχωριέσαι, μή στεναχωριέσαι! Θά γίνεις καλά". Μετά χάθηκαν. Τήν ἴδια στιγμή ἔνοιωσα

πὼς ἤμουνα ἐντελῶς καλά. Κάποιοι φθονεροι άνθρωποι με είχανε, φαίνεται, βασκάνει... »