Η κοίμησι τοῦ ὁσιου Θεογνίου δεν έμεινε ἀστεφάνωτη ἀπό θαύματα, εφόσον τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

 

«Η κοίμησι τοῦ ὁσιου Θεογνίου δεν έμεινε ἀστεφάνωτη ἀπό θαύματα, εφόσον τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ. Ἐνῶ ἡ περιοχή τῆς Μονῆς ὑπέφερε ἀπό τήν ἀνομβρία για πολύ καιρό, σε σημείο που μία ἑβδομάδα μετά την κοίμησι τοῦ ὁσ. Θεογνίου οἱ Μοναχοί του ήταν έτοιμοι να ἀναχωρήσουν λόγῳ ἐλλείψεως νεροῦ, τότε ἀκριβῶς ἦλθε μία νεφέλη βροχῆς ἀπ' τά δυτικά και μολονότι τις γύρω περιοχές μόλις τις ράντισε λίγο, στην κορυφή τοῦ ὄρους τῆς Μονῆς ἔβρεξε τόσο, ὥστε οἱ Ἀδελφοί, ἀφοῦ γέμισαν τη στέρνα τῆς Μονῆς, ἔσπευσαν να διοχετεύσουν τό ὑπόλοιπο νερό εκτός τοῦ τείχους, γιά νά μή καταστραφοῦν τά θεμέλια τοῦ Μοναστηριού. Λίγο καιρό αργότερα, κάποιος προσκυνητής τῆς Ἁγίας Πόλεως, ἔμπορος διηγήθηκε στούς Ἱεροσολυμίτες ὅτι εὑρισκόμενος στη θάλασσα τόν καιρό τῆς κοιμήσεως τοῦ Ὁσίου, εἶδε μαζί με τούς ναυτικούς ἕνα σίφωνα πάνω ἀπ᾽ τή θάλασσα καί ἄκουσε κατ' οἰκονομίαν Θεοῦ μιά φωνή να προστάσση το σύννεφο "άντλησε νερό γρήγορα και πήγαινέ το στο Μοναστήρι τοῦ Θεογνίου"» (περ. Θε,'O-A 2011, 566).