Περί αγάπης
Κήρυγμα για την 19η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή
Αγαπητοί μου, φίλοι μας, το τρέχον ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκάς 6:31-36) μας προσφέρει ένα πολύ σημαντικό θέμα για προβληματισμό, θα μιλήσουμε για την αγάπη, για το είδος της αγάπης που ανοίγει το δρόμο για έναν άνθρωπο προς τον Θεό. Και αν όλες οι παραβολές του Κυρίου αποκαλύπτουν για τους επίγειους ανθρώπους το μονοπάτι προς τη Βασιλεία των Ουρανών, τότε ο σημερινός λόγος του ίδιου του Χριστού είναι θεμελιώδης σε αυτό το μονοπάτι, γιατί ο ίδιος ο Θεός είναι Αγάπη. Και η Αγάπη θέλει και περιμένει την αμοιβαία αγάπη μας.
Η εντολή του Κυρίου είναι φωτεινή, φωτίζει τα μάτια και μας λέει: «Θα αγαπήσεις τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλο σου το μυαλό: αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή. Το δεύτερο είναι παρόμοιο με αυτό: αγαπήστε τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας. από αυτές τις δύο εντολές κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήτες» (Ματθαίος 22:35–40).
Αγάπα και θα ζήσεις. Αγάπη, και το Άγιο Πνεύμα θα είναι ο σύντροφός σου στη ζωή, και χιλιάδες θα σωθούν κοντά σου. Η αγάπη είναι μια δύναμη που περιέχει την ενέργεια της ζωής. Από τη συγχώνευση της Θείας αγάπης με την ανθρώπινη αγάπη προέρχεται η πνευματική ζωή στον άνθρωπο. από την αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο γεννιέται η επίγεια ανθρώπινη ζωή. Γι' αυτό στο Ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος μιλάει τόσο συχνά για την αγάπη. Γνωρίζοντας όμως καλά τη φύση της ανθρώπινης ψυχής, η οποία από πνευματική κατανόηση σύντομα επιστρέφει στο σαρκικό, περισσότερο συγγενικό με τον εαυτό της, αποκάλυψε τη θεία αληθινή έννοια και σημασία αυτής της λέξης. Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Κορινθίους επιστολή του, γέμισε αυτή τη λέξη με ζωτικό περιεχόμενο για εμάς, αποκλείοντας κάθε ψευδή ερμηνεία. «Η αγάπη είναι μακρόθυμη, ελεήμων... δεν φθονεί, δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν ενεργεί με αγένεια, δεν αναζητά τα δικά της, δεν ερεθίζεται, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια· τα πάντα καλύπτει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει» (Α' Κορ. 13:4-7). Από αυτή την εξήγηση γίνεται σαφές ότι η αγάπη μας καλεί σε πλήρη ανιδιοτέλεια. Και ο αγαπημένος απόστολος του Χριστού Ιωάννης απηχεί τον Παύλο: «Μεγαλύτερη αγάπη δεν έχει κανείς από αυτήν, να δώσει κάποιος τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιωάννης 15:13).
«Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Είναι δυνατόν; Άλλωστε, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βάζω τον κάθε γείτονα στη θέση μου, στη θέση μου, πρέπει να κάνω γι' αυτόν μόνο ό,τι θέλω για τον εαυτό μου, αυτό που είναι χρήσιμο για μένα. Να δώσω όχι μόνο αυτό που μου ζητείται, αλλά, επιπλέον, να δώσω το τελευταίο. Δεν θα χαθούμε σε όλους αυτούς τους γείτονες, δεν θα χαθούμε ανάμεσά τους, δεν θα χαθούμε; Άσε που το δίνω, αλλά θα μου το δώσουν, θα μείνω χωρίς τίποτα; Και οι ανθρώπινες κρίσεις έχουν προτεραιότητα έναντι του λόγου του Θεού, παρά τις υποσχέσεις Του. Φυσικά, θα ήταν ωραίο να γίνω παιδί του Θεού, αλλά πώς θα γινόταν αλλιώς, χωρίς τέτοιες θυσίες που μου είναι αδύνατες. Και αμέτρητοι γείτονες μου προσφέρουν ζωή. Πώς μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια ποιος από αυτούς δεν θα γίνει ο κακός μου ή έστω εχθρός μου αύριο; Αποδεικνύεται ότι κοιτάμε τους πάντες με ένα αξιολογικό βλέμμα και αυτοί οι βαθμοί, όπως και στο σχολείο, κυμαίνονται από πέντε έως δύο. Και όταν σκεφτόμαστε τη θεία αγάπη, ο φόβος παραλύει την ψυχή μας.
Σίγουρα είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε με αγάπη στην αγάπη όσων μας αγαπούν, να αγαπήσουμε μερικούς από τους φίλους μας, μπορούμε να αγαπήσουμε τους ευεργέτες, μπορούμε να αγαπήσουμε για το πάθος μας για την ομορφιά, για την εκδήλωση του ταλέντου, για τα πάθη στα οποία είμαστε δεσμευμένοι. Μα πώς να αγαπάς τους κακούς, τους συκοφάντες, τους διώκτες σου; Δεδομένης της δειλίας μας, αυτό φαίνεται αδύνατο. Και το πνεύμα μας επαναστατεί, επαναστατεί σε σημείο να απορρίπτει την ίδια την εντολή του Θεού.
Είμαστε ικανοποιημένοι με λίγα, αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν, αγαπάμε τους ανθρώπους που χρειαζόμαστε και εγκαταλείπουμε την έννοια της αγάπης που μας έδωσε ο Θεός. Και όταν ρίξουμε μια σοβαρή ματιά στις σχέσεις μας με όλους, αποδεικνύεται ότι αγαπάμε τον εαυτό μας. Ο εγωισμός και ο εγωισμός, η επιβεβαίωση του εαυτού και η αυταρέσκεια κυριαρχούν στους ανθρώπους και μεγαλώνουν με πάθη.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου