Κήρυγμα του Μητροπολίτου Καμερούν Γρηγορίου Αρχή της Ινδίκτου | Κυριακή 1-9-2024)

 

Κήρυγμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καμερούν Γρηγορίου
Αρχή της Ινδίκτου | Κυριακή 1-9-2024)

Ὅπως μᾶς μετέφερε ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, Σεβαστοί Πατέρες καί συλειτουργοί, σεβαστή Γερόντισσα, ὁσιώτατες ἐν Χριστῷ ἀδελφές, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί ἀδελφές, ἐπιλέγει λοιπόν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα νά μᾶς ὑπενθυμίσει τήν ἔναρξη τοῦ κηρυκτικοῦ, τῆς κηρυκτικῆς περιόδου τοῦ Κυρίου μας, δηλ. ὅταν ἄρχισε ὁ Κύριός μας νά κηρύττει, διότι κατά τά εἰωθότα στό Ναό τοῦ Ἰσραήλ, ἄν δέ συμπλήρωνες 30 χρόνια, τό 30^ό ἔτος τῆς ἡλικίας σου, δέν μποροῦσες νά ἀπευθύνεις δημόσιο λόγο οὔτε καί στή Συναγωγή.

Ἔτσι λοιπόν ὁ Κυριός μας πηγαίνει στή Ναζαρέτ, ἐκεῖ πού ἤτανε, πού εἶχε μεγαλώσει καί μπαίνει στή Συναγωγή, ὅπως κάθε Σάββατο καί τοῦ ἔδωσαν νά διαβάσει ἀπό τό βιβλίο τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου. Έψαξε μέσα στό βιβλίο, ἀναπτύξας λέει τό βιβλίο... Νά τό φανταστοῦμε όπως ἤταν… τά βιβλία τότε δέν ἤταν ὅπως τά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἤταν ρολοί, τούς ὁποίους ἀνέπτυσσαν, τούς ἄνοιγαν. Καί βρῆκε ἕνα χωρίο, τό ὁποῖο ξεκινούσε ως εξής: «Πνεῦμα Κυρίου οὗ ἔχρισέ με· εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με...». Δηλαδή τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου μέ ἔχρισε, δηλ. μέ ἐπάληψε, μοῦ ἔδωσε τήν χάρη, μέ ἔχρισε, χρίζονταν, κι ἀπό κεῖ καί Χριστός. Σημαίνει αὐτός ὁ ὁποῖος ἤτανε κεχρισμένος μέ λάδι. Ἤταν ἡ πρακτική μέ τήν ὁποίαν ἀναγορεύονταν ἀπό τούς Προφήτες. Το γνωρίζουμε ἀπό τόν Προφήτη Σαμουήλ πού ἀναγορεύει τόν Σαούλ καί τόν Δαυίδ βασιλέα, ρίχνοντάς τους λάδι στό κεφάλι, ὁπότε εχρίσθη. Ἀπό κεῖ προέρχεται καί ἡ λέξη Χριστός, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά ἑρμηνεύεται Μεσσίας.

Ἀλλά αναφέρει «εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με· ἰάσασθαι τοὺς συντετριμένους τῇ καρδίᾳ· διδόναι τυφλοῖς ἀνάβλεψιν». Οὐσιαστικά κηρύσσει μέ αὐτό τόν λόγο, κηρύσσει τήν ἔναρξη τοῦ κηρυκτικοῦ του ἔργου, τήν ἐπίσημη ἔναρξη τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, στήν ὁποία προσκαλοῦνται ὅλοι καί πρῶτα ἀπ’ ὅλους οἱ πτωχοί, ἀλλά καί οἱ συντετριμμένοι τῇ καρδίᾳ καί οἱ αἰχμάλωτοι. Ποιοί εἶναι οἱ συντετριμμένοι τῇ καρδίᾳ; οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦν μόνοι τους νά σωθοῦν κι ἔχουν ἀνάγκη τῆς θείας βοηθείας; Συντετριμμένοι τῇ καρδίᾳ εἶναι ὅσοι ἔχουν ἐπίγνωση τῆς καταστάσεώς τους, ἔχουν ἐπίγνωση τῶν πτώσεών τους. Ἔχουν ἐπίγνωση ὅτι δέν εἶναι ἐντάξει στίς σχέσεις τους μέ τό Θεό. Ἔχουν ἐπίγνωση ὅτι δέν τηροῦν τά προστάγματα τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα οὐσιαστικά συνοψίζονται σέ ἕνα ἤ δύο λόγους, δηλ. τήν ἀγάπη πρός ὅλους, ἀλλά τή θυσιαστική ἀγάπη, τή θυσία καί τήν αὐτοθυσία καθενός γιά τούς δίπλα του. Καί τοῦτο τό κάνουμε, ξεχνᾶμε δηλ. αὐτές τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, διότι ἀναμιγνυόμεθα μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, καί τό πνεῦμα τοῦ κόσμου λέει να ἀπολαμβάνεις τή ζωή σου, νά ἀγωνίζεσαι νά ἀποκτήσεις περισσότερο οὑτως ώστε νά ἔχεις περισσότερες δυνατότητες εὐτυχίας καί εὐχαριστήσεως. Πράγμα τό ὁποῖο ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος λέει πρῶτα τόν πλησίον καί μετά τόν ἑαυτό σου.

Αὐτή ἀκριβῶς τήν αἴσθηση εἶναι πού χάνουμε ἀκόμα καί σήμερα, 2000 χρόνια ἀπό αὐτή τήν στιγμή πού ἀκοῦμε, ἔχουμε ἕναν ἀπέραντο καταιγισμό ἀπό κατήχηση. Διότι σέ ὅλες τίς Λειτουργίες γίνεται ἑρμηνεία τῶν βιβλίων, ἀναπτύσσονται στήν καθημερινότητά μας, ἑρμηνεύονται οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου, μᾶς δίδονται κατευθύνσεις, ὑπάρχουν πάρα πολλές ἐκδόσεις, ὑπάρχουν ἐκπομπές, ραδιοφωνικοί σταθμοί, τηλεοπτικοί σταθμοί πού δέν μεταδίδουν ἁπλῶς μία Λειτουργία, ἀλλά πολλές φορές ἔχουν καί ἑρμηνευτικά, κατηχητικά σχόλια ἐπάνω στό Εὐαγγέλιο. Παρόλο λοιπόν πού ἔχουμε ὅλο αὐτό τόν ὁρυμαγδό τῆς κατηχήσεως, οὐσιαστικά μένουμε ἀκατήχητοι. Καί οὐσιαστικά ἑρμηνεύουμε ὅτι τό νά ἔρθουμε στή Λειτουργία θά εἶναι ἕνας σεβασμός πρός τό Θεό, ἀλλά ἀπό κεῖ καί πέρα δέν τά ψιλοκοσκινίζουμε τά πράγματα. Πηγαίνω στήν Ἐκκλησία νά τά ‘χω καλά μέ τό Θεό καί νά μή μοῦ δώσει ὁ Θεός δοκιμασίες. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας μᾶς δίδαξε ὅτι καί οἱ ἐντολές εἶναι καί σκληρές ἀλλά καί ὁ ζυγός τῶν ἐντολῶν εἶναι ἐλαφρύς. Ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τηρεῖ τίς ἐντολές, ἐλευθερώνεται ψυχολογικά, ἔχει καλλίτερη σχέση μέ τόν ἑαυτό του καί καλλίτερη σχέση μέ τούς ἄλλους, καλλίτερη σχέση μέ τό Θεό.

Ἀλλά ἁπλῶς θέλει μία θυσία. Θέλει πάντοτε νά σκεφτόμαστε στίς καθημερινές μας σχέσεις ἄν θά ἦταν ὁ Χριστός στή θέση μου τί θά ἔκανε; Καί νά μή παίρνουμε ἀποφάσεις σύμφωνα μέ τό ἐγώ μας, δηλαδή ὁ ἄλλος μοῦ εἶπε μία κουβέντα, μέ πλήγωσε, λέμε. Δέ θά τοῦ ξαναμιλήσω ποτέ. Δέ θά τον συγχωρήσω ποτέ. Ἀφοῦ πηγαίνω στήν Ἐκκλησία καί ζητῶ συγχώρεση γιά τά πταίσματά μου.

Γι’ αὐτό παρόλο πού ἀκοῦμε πάρα πολλά πράγματα, και ὑπάρχουν πάρα πολλές ἐκδόσεις στά Μοναστήρια καί στίς Μητροπόλεις που εἶναι προσιτά τά βιβλία τά ἑρμηνευτικά γιά τό πῶς καί οἱ Πατέρες τήρησαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιατί οὐσιαστικά αὐτά εἶναι τά συναξάρια. Πῶς ἁπλοί ἄνθρωποι ἀπεφάσισαν νά τηρήσουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Αὐτο σημαίνει ὅτι κάθε ἄνθρωπος, δέν εἶχαν κάτι τό ξεχωριστό. Ἀγωνίστηκαν καί ἔγιναν ξεχωριστά εἰλικρινεῖς ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πού ζητάει ὁ Θεός ἀπό μᾶς. Καί αὐτοί ὅπου δέν τό κάνουν αὐτό ἔχουν αὐτή τήν αἴσθηση τῆς συντριβῆς, τῆς καρδιακῆς συντριβῆς. Πράγματα τά ὁποῖα μᾶς ἐνοχλοῦν μέσα μας, στόν ἑαυτό μας, πράγματα τά ὁποῖα διαπιστώνουμε, δηλαδή μικρότητες καί ἔχθρες πού κρύβονται μέσα στήν καρδιά μας, οὐσιαστικά μᾶς συντρίβουν.

Βέβαια μᾶς συντρίβουν πολλές φορές καί οἱ ἐξωτερικοί παράγοντες. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε, ἡ κοινωνία στήν ὁποία ζοῦμε, τό κόστος ζωῆς, οἱ φόροι, ἡ φτώχεια κάποιων ἀνθρώπων. Ἀλλά ὅλα αὐτά μποροῦμε νά τά ἀντιμετωπίσουμε μέ τό πνεῦμα τοῦ Κυρίου μας. Ἄν σκεφτόμαστε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι καθημερινά κοντά μας, ἄν σκεφτόμαστε πῶς θά σκεφτόταν αὐτός, πῶς θα ἐνεργοῦσε αὐτός σέ κάθε τι. Ὁ Χριστός δέν εἶναι μακριά ἐπειδή ἀναλήφθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε. Εἶναι ὅπου εἴμαστε μαζεμένοι ὅσοι ἔχουμε βαπτισθεῖ στό ὄνομά Του καί προσπαθοῦμε νά θυμηθοῦμε, γιατί αὐτό εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Εἶναι ἀνάμνηση τοῦ Κυρίου μας. Τοῦ τί εἶπε, πῶς ἔζησε καί τί ὑπόδειγμα μᾶς ἄφησε. Καί αὐτό πῶς ἐμεῖς θά τό υἱοθετήσουμε στή ζωή μας, πῶς θά τό κάνουμε καθημερινή ζωή; Ὄχι μία συνήθεια τῆς Κυριακῆς. Κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε λεπτό. Αὐτό τό λένε οἱ Πατέρες, νά ἀποκτήσουμε λένε. Ὄλα αὐτά τά λέμε καί τά ἀκοῦμε καί τά διαβάζουμε καί τά ἐπαναλαμβάνουμε μέσα στόν ἐνιαύσιο κύκλο, δηλαδή μέσα στόν λειτουργικό κύκλο. Ὅλος ὁ λειτουργικός κύκλος αὐτόν τόν σκοπό ἔχει. Νά μᾶς θυμίζει συνεχῶς τί ἔκανε σέ κάθε περίσταση ὁ Χριστός.

Δέν ὑπάρχει λοιπόν ἀπόσταση ὅταν θέλουμε νά βάλουμε τόν Χριστό στή ζωή μας. Ὅταν δέν τόν θέλουμε καί τόν φοβόμαστε, διότι ἅμα βάλω τόν Χριστό μέσα στή ζωή μου, θά πρέπει νά κόψω πολλά πράγματα τά ὁποῖα δέν εἶναι κάν σύμφωνα μέ τόν Χριστό. Δηλαδή, πρέπει νά φτάσουμε σέ μία αὐτογνωσία ἡ ὁποῖα μᾶς ἐνοχλεῖ πολλές φορές, τό τί βρίσκουμε μέσα στήν καρδιά μας. Αὐτή τήν πράξη, αὐτό τόν λόγο πού λέει: «ἰάσασθαι τοὺς συντετριμένους τῇ καρδίᾳ», αὐτό ἀκριβῶς ἡ παράδοση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας τό ἔχει διασώσει σέ μία πράξη, ἡ ὁποία γίνεται σήμερα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ὅταν τελειώνει ἡ Λειτουργία ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης φοράει τό πετραχείλι του καί τό ὡμόφορό του καί διαβάζει μία συγχωρητική εὐχή σέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, σέ ὅλα τά πέρατα τοῦ κόσμου, οὑτως ώστε μπαίνοντας στόν καινούργιο χρόνο, στόν καινούργιο ἐκκλησιαστικό κύκλο, πού ξεκινάει σήμερα, νά εἴμαστε συγκεχωρημένοι. Αὐτή ἡ πράξη δέν καταργεῖ τούς πνευματικούς, τούς ὁποίους ἔχει ὁ καθένας, δέν καταργεῖ τίς ἐντολές τους. Ἁπλῶς διασώζει αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος. Ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν.

Γιατί εἶναι σημαντική αὐτή ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν; Διότι μέχρι τότε ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν γινόταν διά θυσιῶν στό Ναό τοῦ Σολωμόντος, δηλαδή γιά νά μπορέσει νά συγχωρεθεῖ κάποιος γιά κάποιο ἁμάρτημα, σύμφωνα μέ τίς διατάξεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν Προφητῶν, κ.λπ. ἔπρεπε νά θυσιάσει κάτι. Κι ἔχουμε τίς αἱματηρές θυσίες, δηλαδή θυσίαζαν ἕνα ζῶο κι ἔχουμε καί τίς ἀναίμακτες. Θυσίαζαν στό Θεό τούς καρπούς, τά γεννήματα τά ὁποῖα εἶχαν. Οὐσιαστικά ὅταν λέει ὁ Κύριος ὅτι συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου· καί τό βλέπουμε μέσα καί στά θαύματά Του, δηλαδή τόν παραλυτικόν τόν θεραπεύει καί λέει: «ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίες». Κι αὐτό ἦταν ἕνας πόλεμος μέ τούς Φαρισαίους καί τούς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς του. Γιατί ποιός μπορεῖ λέει νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες, τίς ὁποῖες μόνο ὁ Θεός... Οὐσιαστικά μέ αὐτά τά λόγια περί ἀφέσεως ἁμαρτιῶν, ὁ Χριστός καταργεῖ τή λατρεία τοῦ Σολωμόντος στό Ναό. Καταργεῖ αὐτές τίς θυσίες καί λέει: θέλω καρδία συντετριμμένη. Ἡ συντριβή τῆς καρδίας εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Ἡ συντριβή τῆς καρδίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ἐνώπιον τῶν γύρω μας.

Αὐτό λοιπόν ἑορτάζουμε καί αὐτό ἄς εἶναι τό πνεῦμα μέ τό ὁποῖο θά μποῦμε στόν καινούργιο χρόνο. Ἄς εἶναι τό πνεῦμα μέ τό ὁποῖο θά ἐνδοσκοπήσουμε περισσότερο στήν πραγματικότητα τῆς ὑπάρξεώς μας, διότι οὐσιαστικά ὅταν μιλᾶμε στό Θεό, μιλᾶμε μέ ὅ,τι ἔχουμε στήν καρδιά μας. Καί ἄν ἡ καρδιά μας δέν εἶναι συντετριμμένη, εἶναι ὑπερήφανη, μιλᾶμε μέ ὑπερηφάνεια. Ἄν εἶναι συντετριμμένη, ἄν κρατᾶμε μία ταπείνωση στή σχέση μας μέ τό Θεό καί στή σχέση μας μέ τούς ἀνθρώπους, γιατί ὁτιδήποτε περνάει ἀπό τή θυσία, δέν ὑπάρχει τίποτα τό ὁποῖο νά μήν περνάει ἀπό τή θυσία μου στόν ἀγῶνα τόν πνευματικό, τόν καθ’ ἡμέρα. Τότε μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἔχει νόημα. Δηλαδή θά πᾶμε ἀπό τή μία ἑορτή στήν ἄλλη, ἀπό τήν μία ἀνάμνηση στήν ἄλλη. Μέχρι ὅλα αὐτά νά τά οἰκειοποιηθοῦμε. Νά ἀδολεσχήσουμε στό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἁπλά νά ποῦμε ὅτι διαβάζουμε τόν λογο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἔστω καί μία πρόταση νά δοῦμε τί βάθος ἔχει, πῶς μποροῦμε νά τήν πραγματοποιήσουμε; Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μή μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ. Ἔστω καί σέ ἕνα μικρό ποσοστό. Ἐάν τό κάνουμε αὐτό, σημαίνει ὅτι κάθε ἐκκλησιαστικός κύκλος μᾶς κάνει κι ἕνα βῆμα μπροστά.

Καί οὐσιαστικά αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς μοναχικῆς ζωῆς, δηλ. νά ἀφιερωθῶ ἀκριβῶς στό λόγο τοῦ Θεοῦ, στό πῶς θά κάνω τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ζώντα στήν καθημερινή μου ζωή.