Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ ΚΡΑΣΝΟΠΕΡΩΦ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΤΡΟΠΑΒΛΟΦΣΚ " «Θλίβεται ό Κύριος, ό Διδάσκαλός μας, επειδή οι περισσότεροι χριστιανοί ανεχόμαστε τον εμπαιγμό της χριστιανικής πίστεως και αδιαφορούμε γι’ αυτόν... Πρωτοφανής πνευματική χλιαρότητα και ηθική κατάπτωση παντού! Πάρτε για παράδειγμα την οικογενειακή ζωή.>>

Στις 22 Μαρτίου τού 1909, εβδομάδα των Βαΐων, σε μια ομιλία του στον Καθεδρικό Ναό της Ούφά, είπε:

«Θλίβεται ό Κύριος, ό Διδάσκαλός μας, επειδή οι περισσότεροι χριστιανοί ανεχόμαστε τον εμπαιγμό της χριστιανικής πίστεως και αδιαφορούμε γι’ αυτόν... Πρωτοφανής πνευματική χλιαρότητα και ηθική κατάπτωση παντού! Πάρτε για παράδειγμα την οικογενειακή ζωή. Οι παλιές ευλογημένες παραδόσεις και οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας, πού τόσους αιώνες τηρούνταν, σήμερα περιφρονούνται, ιδιαίτερα από τούς νέους, σαν αναχρονισμοί. Ή ελευθεριότητα και ό υποκειμενισμός, όπως καλλιεργήθηκαν από τούς νεωτεριστές δασκάλους, έχουν είδωλοποιηθεΐ από τη σύγχρονη νεολαία. Οι μεγαλύτεροι, πάλι, οι άνθρωποι της πείρας και της ζωής, αποφεύγουν να παρατηρούν το διογκούμενο κακό ή και το ωραιοποιούν, συνηθίζοντας σιγά-σιγά να βλέπουν τά πράγματα της πίστεως μέ τά μάτια των νέων και να γίνονται όλο και πιο χλιαροί, όλο και πιο αδιάφοροι.

»Γενική, λοιπόν, πνευματική αρρώστια της εποχής μας είναι ή αδιαφορία και ή ψυχρότητα προς την πίστη τού Χριστού. Ή πνευματική μας αίσθηση αμβλύνθηκε ή και νεκρώθηκε. Ό πνευματικός μας ζήλος έσβησε...

»Συμβιβασμένοι μέ το κακό πού μάς κυκλώνει, νομίζουμε ότι τηρούμε τον νόμο τού Χριστού. Μην κατανοώντας ορθά το νόημα της ελευθερίας της συνειδήσεως, όχι μόνο δεν αγωνιζόμαστε εναντίον τού κακού, αλλά και το έχουμε τόσο συνηθίζει, πού το θεωρούμε πια φυσικό. Οι περιττές βιοτικές μέριμνες και ή ολόθυμη διακονία τού κόσμου και της σάρκας υπερκερούν τον νου, αιχμαλωτίζουν την καρδιά και αφαιρούν από την ψυχή κάθε ενδιαφέρον για την πνευματική ζωή.

»Στην κοινωνική ζωή, στις μεταξύ μας σχέσεις, εμφανίζουμε συχνά μιαν αδιάκριτη φιλανθρωπία: Ενώ είμαστε μεγαλόψυχοι μέ τη χαμέρπεια, συγκαταβατικοί μέ τη διαφθορά, άλαλοι μέ την απιστία και τη βλασφημία, θεωρούμε έγκλημα το να θίξουμε τη νεκρωμένη συνείδηση τού πλησίον. 

Τούς αγωνιστές της αλήθειας και της ευσέβειας τούς παρασημοφορούμε μέ την περιφρόνηση, ονομάζοντας φανατισμό και ψυχοπάθεια τον άγιο ζήλο τους. Γι’ αυτό σήμερα ή ασέβεια και ή απιστία δεν κρύβονται πια, αλλά εκδηλώνονται άνοιχτά στη ζωή και στη λογοτεχνία.

»Πώς να μην κλαίει, λοιπόν, ό Κύριός μας; Πώς να μη θλίβεται για την πνευματική μας τύφλωση, για το ότι εμείς, όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες, δεν θέλουμε να άποδεχθούμε ότι συμβάλλει στην αιώνια σωτηρία μας, δεν θέλουμε να καταλάβουμε πώς ή επίγεια ζωή μάς δίνεται από τον Κύριο για την πνευματική μας τελείωση, και βαδίζουμε αμέριμνοι προς την αιώνια καταστροφή;».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. ΡΩΣΟΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.