Δύο σεισμοί με επίκεντρο τον ουρανό
Η Εκκλησία του Χριστού αποφάσισε να τιμήσει μαζί στην ίδια γιορτή τους Αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, τους κύριους Αποστόλους του Χριστού και ιεραποστόλους του Ευαγγελίου του Θεού.
Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά εκπληρώνουν τις κλήσεις τους προς δόξα του Θεού.
Ο Πέτρος ήταν ένας παντρεμένος, αμόρφωτος ψαράς, που μοχθούσε για πολλές ώρες στις όχθες της Τιβεριάδος Θάλασσας, εξαντλημένος από τα βαριά και άδεια δίχτυα του επαγγέλματός του. Ένας άνθρωπος που πέρασε κακουχίες, έμαθε μέσα από την πείνα, χωρίς λεπτότητα και μόρφωση, ο πέλμα της γης και της θάλασσας, με χέρια αυλακωμένα από τραύματα από σχοινιά και χτυπημένα από παντού από τα κύματα αυτού του κόσμου.
Με το κάλεσμα του Χριστού Θεού, εγκαταλείπει τα πάντα και τον ακολουθεί, απαρνείται την ιδιότητά του ως ψαρά και αρχηγός της οικογένειας και ακολουθεί τα βήματα του Σωτήρα. Ακούστε προσεκτικά τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του Θεού. Άνοιξε διάπλατα τα μάτια σου στα χιλιάδες θαύματα, διείσδυσε με το νου σου το φως των αναστάσεων από τους νεκρούς που τέλεσε ο Χριστός, άκουσε τους άλαλους να μιλάνε για τον Λόγο και δες τους τυφλούς να βλέπουν το Φως του κόσμου, άγγιξε το καθαρό σώμα των θεραπευμένων από τη λέπρα και μάθε τη σχολή της θυσιαστικής και θεραπευτικής αγάπης από τον Αρχιερέα της αιώνιας θεραπείας.
Ακολουθεί με απόλυτη πιστότητα Εκείνον που άλλαξε τη ζωή του για πάντα. Είναι παρορμητικός, αναποφάσιστος, νευρικός, εκρηκτικός κατά καιρούς, αλλά η αγάπη του για τον Δάσκαλο είναι μεγαλύτερη από όλα τα ελαττώματά του. Περπατάει με τον Δάσκαλο παντού, νιώθει πώς το πνεύμα, διαπερασμένο από τον Λόγο, εισέρχεται στην κόρη του Ιάειρου, πέφτει στο έδαφος μπροστά στο αιώνιο Φως στο Θαβώρ, κοιτάζει από κοντά, νυσταγμένα, τα αιματηρά δάκρυα του Θεού στη Γεθσημανή. Υπόσχεται να πεθάνει μαζί με τον Χριστό. Τον συμβουλεύει να αποφεύγει τον Σταυρό και την Ανάσταση για χάρη της επίγειας ζωής. Πηδάει σε μια μάχη στον κήπο και κόβει το αυτί του Μάλχου. Η σύλληψη του Ιησού είναι γι' αυτόν το τέλος των ελπίδων του, η απόλυτη απογοήτευση. Τη νύχτα που ο Θεός χαστουκίζεται και μαστιγώνεται από ανθρώπους, ο Πέτρος χάνει τις νοητικές του ικανότητες, πέφτει σε φόβο και απελπισία, αρνείται Εκείνον που τον δέχτηκε, καταριέται τον εαυτό του και ορκίζεται ότι δεν γνωρίζει τον Γνώστη της ζωής του.
Και εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποιεί το άπειρο της αγάπης του Χριστού, ένας καταστροφικός σεισμός σαρώνει την ψυχή του, βγαίνει έξω και κλαίει πικρά για την απόρριψή του. Υποφέρει τρομερά στην καρδιά του για Εκείνον που ξυλοκοπήθηκε, η ψυχή του ματώνει από πόνο για τον Εσταυρωμένο. Όλες οι βεβαιότητές του, βασισμένες στη ζωή, στη στεριά και στη θάλασσα, συντρίβονται από την πέτρα της καρδιάς του που πλημμυρίζει από δάκρυα. Καταργεί τον εαυτό του για να κάνει χώρο για Εκείνον που συγχωρεί ολόκληρο το σύμπαν. Μετατρέπεται σε θρήνο για Εκείνον που σκούπισε κάθε δάκρυ από το πρόσωπό του. Γι’ αυτόν, τον απόκληρο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ο Χριστός σταυρωμένος, ξυλοκοπημένος, τρυπημένος, φονευμένος για τη σωτηρία του. Από εδώ πεθαίνει ο Πέτρος
καλό και μια νέα ζωή ξεκινά, στην οποία ο θάνατος είναι αμελητέος και η αθάνατη Ζωή κυβερνά τον κόσμο. Συγχωρείται με την τριπλή μαρτυρία της αγάπης που σβήνει την τριπλή άρνηση και γίνεται το Ποτήριο του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή που ποτίζει την Εκκλησία με τον Ευχαριστιακό Χριστό. Μιλάει την Πεντηκοστή και χιλιάδες άνθρωποι βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Προεδρεύει ταπεινά στις αποστολικές συνόδους και ακούει τον θρήνο της καρδιάς του για την πτώση. Σταυρώθηκε για μια ζωή με τον πόνο της απόρριψης του Δημιουργού του και ταπεινά επέλεξε να πεθάνει πάνω σε έναν Σταυρό, με το κεφάλι σκυμμένο, για να κοιτάξει τον παράδεισο που επιθυμούσε και περίμενε όλη του τη ζωή και να ομολογήσει την αναξιότητά του να πεθάνει σαν Θεός.
Ο Παύλος ήταν το εντελώς αντίθετο του Πέτρου. Ένας πολύ μορφωμένος ραβίνος, με έμφυτη εβραϊκή λεπτότητα, ιδιοφυΐα της Τορά και ένθερμος υπερασπιστής της εβραϊκής λατρείας, ο Παύλος οδήγησε τους Χριστιανούς, αυτή την αίρεση που διεκδικεί όλες τις προφητείες της Διαθήκης, στον θάνατο. Καθηγητής θεολογίας, ερευνητής προφητειών, διδάκτωρ του Νόμου, ο Παύλος ήταν η θεραπεία για κάθε ιδεολογική απόκλιση. Ήταν μάρτυρας της δολοφονίας του Στεφάνου, παρακολουθούσε με απάθεια τους Χριστιανούς να οδηγούνται στον θάνατο για τον Εσταυρωμένο και κινητοποιήθηκε στον διωγμό των Γαλιλαίων. Ήταν αδίστακτος στο βάθος της θεολογίας του, ύπουλος, αυτάρκης και πεπεισμένος ότι έπρεπε να σβήσει την ιδεολογική εξέγερση των Χριστιανών μέσω του αίματος. Με θείο θαύμα, ακούει μια φωνή από τον ουρανό, βλέπει το Φως πέρα από τη φύση που τυφλώνει τα μάτια του, νιώθει τη δύναμη του Ζωντανού Θεού, τον οποίο είχε μελετήσει στο εντομοπωλείο των Ταργκούμ για μια ζωή. Κατανοήστε ότι ο Χριστός είναι η Εκκλησία, ακούγοντας τα λόγια: Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις; Κατανοήστε ότι κάθε πόνος της Εκκλησίας πληγώνει απείρως τον Θεό, ότι οι πληγές των σπασμένων είναι οι πληγές του Χριστού, ότι κάθε δάκρυ των Χριστιανών ρέει μέσα από τα μάτια του Θεού.
Το βάθος της ραβινικής διδασκαλίας του ανοίγεται στον ουρανό της εκπλήρωσης των προφητειών στον Μεσσία. Γίνεται από τον πιο άγριο διώκτη, ο πιο ξεχωριστός απόστολος και θεολόγος των Μυστηρίων του Θεού. Είναι το αγκάθι που έχει σφηνωθεί στην καρδιά της απιστίας των Εβραίων και συντρίβει μέσω της χάρης και της γνώσης όλες τις θεολογικές υπεκφυγές του Ταλμούδ. Πηγαίνει στην έρημο για να δει τον Θεό μέσα από δάκρυα. Ξεκινά μια αποστολή και οργώνει με τα χέρια του ολόκληρη την Ευρώπη, σπέρνοντας τον Λόγο του Ευαγγελίου. Τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, ούτε ο διωγμός, ούτε η τρομερή ασθένεια, ούτε τα βάσανα, ούτε ο θάνατος, από την θυσιαστική του αποστολή. «Ούτε ζωή ούτε θάνατος ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε δυνάμεις ούτε ύψος ούτε βάθος ούτε κανένα άλλο κτίσμα δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, την εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου μας» (Ρωμαίους 8:38-39).
Διεισδύει και ερμηνεύει το Ευαγγέλιο όπως κανείς άλλος. Εισέρχεται σαν καθετήρας στις αρτηρίες του Σώματος του Χριστού και οξυγονώνει με θεολογία τους ιστούς του νέου αιώνιου οργανισμού. Ένα θαύμα ενός ανθρώπου που διαλύει την Ευρώπη σε κομμάτια με όλα τα είδωλά της, προετοιμάζοντάς την για την υποδοχή στη Λειτουργία. Όταν μιλάει με δάκρυα, οι ουρανοί τον ακούν, γιατί πονάει τρομερά από τις πληγές του Δασκάλου του, και ο Χριστός μιλάει μέσα του. Οι άγγελοι στον ουρανό σταματούν να τελούν τη λειτουργία, διότι ο διώκτης Παύλος έχει αρχίσει να αποκαλύπτει τα Μυστήρια του Αυτοκράτορα. Είναι αδύναμος σαν καλάμι, αλλά μέσα του αναπαύεται η Δύναμη του Θεού. Είναι μικρός στο ανάστημα, αλλά βλέπει τα ύψη του ουρανού. Η φωνή του είναι πνιχτή, αλλά ο κόσμος σωπαίνει όταν μιλάει. Δέχεται χαστούκι στο πρόσωπο από άγγελο του Σατανά, αλλά αυτός συντρίβει τις παγίδες του Σατανά σε μια ολόκληρη ήπειρο. Υποφέρει τρομερά, αλλά φέρνει αιώνια χαρά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Επιπλήττει τους Ιουδαίους και τους αποστόλους, εργάζεται με τα χέρια του σε σκηνές, γράφει με θέρμη και πληρότητα επιστολές προς όλες τις ψυχές. Διωκόμενος και συντετριμμένος στο σώμα του, αλλά τα λόγια του είναι ένα κύμα σοκ της χάρης του Θεού. Οι άνθρωποι σταματούν απότομα όταν τον ακούν, ξεσπούν σε κλάματα και αλλάζουν τη ζωή και την αιωνιότητά τους.
Δύο άνθρωποι από σκόνη, γεμάτοι από όλες τις θλίψεις αυτού του κόσμου, αδύναμοι και αμφίβολοι, με σοβαρές αμαρτίες στο ενεργητικό τους, αλλά που κατάφεραν μέσα από δάκρυα και μετάνοια να διαλύσουν το σκοτάδι μέσα τους και να γίνουν άγια Δισκοπότηρα της μυστηριώδους Λειτουργίας του Χριστού. Μάρτυρες και απόστολοι, εργάστηκαν όλη τους τη ζωή, όλο τους τον θάνατο και όλη τους την αιωνιότητα για τον Χριστό, την αγάπη της ζωής τους και τη ζωή της αγάπης τους. Τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό για αυτούς από τις ψυχές εκείνων που είχαν απελευθερωθεί από τα δεσμά του θανάτου στη γη της επαγγελίας. Δύο Εβραίοι με παγκόσμιο προσανατολισμό. Δύο επαρχιώτες που καλούνται σε προσευχή σε όλες τις γωνιές της γης.
Ιερέας Ιωάννης Ιστράτι
