Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν την ώρα του θανάτου τους. Στο Λουτράκι υπήρχε ένας Αρχιμανδρίτης ο πατέρας Αρσένιος. Αυτός ήταν άρρωστος από καρκίνο και τον έφεραν στο νοσοκομείο ''Σωτηρία". Και έγινε καλά κατά θαυματουργικό τρόπο! Βγήκε από το νοσοκομείο υγιέστατος και οι ιατροί έτριβαν τα μάτια τους. Βγήκε και φιλοξενούνταν σε ένα χωριό από μια κυρία.
Μια μέρα, είπε ο πατέρας Αρσένιος στη σπιτονοικοκυρά:
- Ποιά είναι αυτή που είναι μέσα στο σπίτι;
- Είναι η τάδε συγχωριανή.
- Πες της να βγει έξω, γιατί θα πεθάνω!
- Τι είναι αυτά που λες πάτερ;
- Πες της που σου λέω, τώρα να βγει έξω..
Πράγματι η σπιτονοικοκυρά της μίλησε και της είπε: ''βγες έξω, διότι κάτι θέλει ο γέροντας''. Βγήκε η κυρία. Ρωτάει ο γέροντας την σπιτονοικοκυρά.
- Έχετε ψωμί σπίτι;
- Έχουμε παππούλη με την ευχή σου...
- Πάντοτε παιδί μου να έχετε! Έχετε χρήματα;
- Έχουμε παππούλη με την ευχή σου...
- Πάντοτε παιδί μου να έχετε! Βάλε μου τώρα το χέρι σου στα μάτια μου και κλείσε μου τα μάτια μου να πεθάνω!
- Τί λες παππούλη;
- Αυτό που σε λέω. Κλείσε τα μάτια μου για να πεθάνω... να μην μείνουν ανοιχτά.
Η γυναίκα έβαλε με κάποιο δισταγμό το χέρι της και του έκλεισε τα μάτια. Σήκωσε την παλάμη της και ο παππούς είχε κοιμηθεί!
''Κλείσε μου τα μάτια μου να πεθάνω...''! Ξέρεις τι πάει να πει αυτό; Που εμείς τέτοια; Εμείς γκαρίζουμε - συγχωρέστε με την έκφραση - να βγάλουμε ψυχή.
Υπάρχουν όμως και αυτοί, είναι βέβαια λίγοι άνθρωποι, άνθρωποι ενάρετοι, άνθρωποι του Θεού, που γνωρίζουν επακριβώς την ώρα που θα φύγουν.
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου