«Ἀκούω κούφια τὰ
τουφέκια,
Ἀκούω σμίξιμο
σπαθιῶν,
Ἀκούω ξύλα, ἀκούω
πελέκια,
Ἀκούω τρίξιμο
δοντιῶν», ἔγραφε ὁ μεγάλος Σολωμός, στὸν «Ὕμνον εἰς τὴν ἐλευθερίαν». Καὶ στὸν
πόλεμο, τὴν πιὸ σκοτεινὴ νύχτα τῆς ἀνθρωπότητας, «ποὺ τὴν τρέμει ὁ λογισμός», δὲν
κοιμοῦνται παρὰ μόνον οἱ πεθαμένοι. Ἀπὸ τὴν αὐγή της καὶ τῆς ἱστορίας μας οἱ
πόλεμοι, πάντα ἀποτρόπαιοι καὶ δεινοί. Καὶ ὁ προπάππους τοῦ Σολωμοῦ, ὁ Ὅμηρος,
τὰ ἴδια περιγράφει. «Ἔνθα δ᾿ ἄμ᾿ οἰμωγὴ τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε
καὶ ὀλλυμένων», κι ἀκούγονταν οἰμωγὲς καὶ καυχησιὲς αὐτῶν ποὺ ἔσφαζαν καὶ αὐτῶν
ποὺ σφάζονταν, διαβάζουμε καὶ στὸν τρομερὸ ὁμηρικὸ στίχο. (Ἰλιάδα, Δ, 450-451).
Σήμερα ἡ γενιὰ τῶν
ἀνθρώπων, τῶν δυτικῶν βεβαίως, ποὺ δὲν γνώρισε πόλεμο, παρακολουθεῖ ἀποσβολωμένη
καὶ τετρομαγμένη τὰ ἴδια. Τρίξιμο δοντιῶν καὶ οἰμωγές. Παράνοια καὶ ὀργή. Ἀνοίγει
πληγὲς ὁ πόλεμος, δυσίατες καὶ ἀνεπούλωτες. Μόνο τότε καταλαβαίνουν οἱ λαοὶ
πόση ἀξία ἔχει ἡ εἰρήνη, τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι θεοποίησαν, ὡς κόρη τῆς Θέμιδος
καὶ ἀδελφή της Εὐνομίας καὶ τῆς Δίκης, δικαιοσύνης. Καὶ τὴν στόλισαν μὲ
μεγαλοπρεπῆ ἐπίθετα.
Ἀριστοφάνης
Τὴν εἶπαν γλυκεῖα, βαθύπλουτον, καλλίστην τῶν
θεῶν, ὀλβιοδότειρα καὶ πλουτοδότειρα, ὁ Ἀριστοφάνης ἀφιέρωσε καὶ κωμωδία μὲ τὸ ὄνομα
«Εἰρήνη». Καμμιὰ θεὰ Εἰρήνη δὲν ὑπάρχει οὔτε πρόκειται νὰ συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν
τραγωδία τῶν ἄμυαλων καὶ ἀμνημόνων βροτῶν. Μόνο
μιὰ εἰρήνη...ειρηνεύει τοὺς ἀνθρώπους Ἡ εἰρήνη εἶναι πρόσωπο, εἶναι ὁ
Χριστός μας. «...Τὴν εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, οὐ,οὗ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν,
ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν».
Πλάτωνας
Δὲν πρόκειται νὰ
ἀσχοληθῶ μέ τα τῆς ἑρμηνείας τοῦ πολέμου. Μόνο αὐτοὶ ποὺ τὸν ξεκίνησαν
γνωρίζουν το γιατί ξεκίνησε, τὸ πῶς διεξάγεται καὶ τὸ πότε θὰ λήξει. Ἀσπάζομαι
πλήρως τὴν ἀειθαλῆ ρήση τοῦ Πλάτωνα «δια γάρ την τῶν χρημάτων κτῆσιν πάντες ἡμῖν
οἱ πόλεμοι γίγνονται». (Φαίδων, 66 c). Ὅποιος κερδίζει τοῦ Μαμωνὰ τὰ ἀργύρια
αὐτὸς ἐπιθυμεῖ τὸν πόλεμο.
«Κουδουνίζει» ἐξάλλου
τὸ κεφάλι μᾶς ἀπὸ τίς ἀνηλεεῖς ἐνημερώσεις τῶν ἀνταποκριτῶν καὶ τῶν
ποικιλώνυμων ἀναλυτῶν. Καὶ οἱ εὐφυεῖς προβλέψεις καὶ ἀνταποκρίσεις πνίγονται ἐν,ἕν
μέσῳ πληθώρας καὶ ἀνόητων τιποτολογιῶν.
Τί νὰ πεῖς;
Πόλεμος ἀκήρυκτος ὑπῆρχε καὶ τώρα ἔγινε φανερός, μὲ τὰ πρωτοφανῆ σύνεργά του νὰ
καταβροντοὺν καὶ νὰ σκοτώνουν.
Τοῦτες τίς ἡμέρες θυμήθηκα ἕναν ἄλλο
πόλεμο, τότε ποὺ ψηλὰ στὶς οὐρανοφωλιὲς τῆς Πίνδου καὶ τίς ἀετοράχες τῆς
Βορείου Ἠπείρου. Ἕνας
πόλεμος στὸν ὁποῖο μεγαλούργησε τὸ ἔθνος μας ἑνωμένο καὶ ἀποφασιστικό. Ἕνας λαὸς
ποὺ δὲν πολέμησε γιὰ νὰ σκοτώσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ πεθάνει γιὰ τὴν πατρίδα του.
Τέτοιες μέρες ὁ ὑπερφίαλος
Μουσολίνι, καταβάλλει τὴν ὕστατη προσπάθειά του, τὴν «ἐαρινὴ ἐπίθεση».
Στὸ ἐξαιρετικό
του βιβλίο «Πίνδος» ὁ συγγραφέας Χρῆστος Ζαλοκώστας διασώζει ἕνα ἡρωικὸ ἐπεισόδιο,
ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν στὰ σχολικὰ τάχα καὶ βιβλία, ὥστε δάσκαλοι
καὶ μαθητὲς νὰ ἀντικρίζουν ἀπὸ ποιὲς γενιὲς κατάγονται.
«Ἡ ἐχθρικὴ ἀντεπίθεση
τῶν Ἰταλῶν τοῦ Μαρτίου τοῦ 1941 ἔχει ἐκδηλωθεῖ. Τὸ ὕψωμα 731 (τὸ ὁποῖο δικαίως ὀνομάστηκε
οἱ Θερμοπύλες τῆς Πίνδου), ἔχει μεταβληθεῖ σὲ ἡφαίστειο. Οἱ φαντάροι μας,
πεσμένοι μὲ τὴν κοιλιὰ τοὺς λάκκους τῶν ὀβίδων, πυροβολοῦν, χωρὶς διακοπὴ γιὰ νὰ
συγκρατήσουν τὸ ἐχθρικὸ πεζικό.
Ὁ δάσκαλος - ἔτσι
ἔχει βαφτίσει τὸν διοικητή του ὁ λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος εἶναι τὸ ἐπάγγελμά
του-μὲ προβιὲς καὶ ἐπιδέσμους γύρω ἀπὸ τὰ κρυοπαγημένα πόδια του, ἀντὶ γιὰ
παπούτσια, χωρὶς νὰ προφυλάγεται, τρέχει ἀπὸ διμοιρία σὲ διμοιρία καὶ δίνει ὁδηγίες:
Μὴν πυροβολεῖτε στὰ στραβὰ παιδιά! Μὴν ξοδεύετε ἄσκοπα τίς χειροβομβίδες σας,
τοὺς λέει. Κι ὅταν ὁ ταγματάρχης διοικητής του, τοῦ φωνάζει νὰ μὴν ἐκθέτει τόσο
τὸν ἑαυτό του, ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπαντάει: Φοβᾶμαι μήπως χάσουμε τὸ ὕψωμα καὶ τί θὰ
δικαιολογηθῶ ὕστερα ἐγὼ στοὺς μαθητές μου, ἅμα γυρίσω στὸ σχολεῖο;». (ἐκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 194).
Στὶς παραπάνω γραμμὲς παρελαύνει ὅλη ἡ
ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ μᾶς παραδίδεται ἕνας, γραμμένος μὲ αἷμα, ὁρισμὸς καὶ σκοπὸς
τῆς καθ' ἡμᾶς παιδείας. Στόχος τῆς
παιδείας μας εἶναι νὰ κρατᾷ ἀδούλωτα τὰ ψηλώματα καὶ τὰ θεμέλια τοῦ Γένους. Τὴν
μνήμη τοῦ λαοῦ μας «ποὺ τὴν λένε Πίνδο καὶ Ἄθω». (Ἐλύτης).
Δὲν ξέρουμε τί ἀπέγινε
ὁ ἡρωικὸς δάσκαλος. Ἄν ἔζησε θὰ γύρισε χωρὶς τὰ γαγγραινιασμένα πόδια του. Ἴσως
σκελετωμένος καὶ σακατεμένος νὰ ζητιάνευε σὲ κάποιο σοκάκι τῆς Ἀθήνας. Ὅμως μ΄ ἐκεῖνα
τὰ κομμένα πόδια περπατᾷ ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα. Μὲ ἐκεῖνα τὰ σαβανωμένα, μὲ προβιὲς καὶ
ἐπιδέσμους, πόδια τοῦ δημοδιδασκάλου, βαδίζουμε καὶ ὅσοι δάσκαλοι τῆς σήμερον
διδάσκουμε «ψυχὴ καὶ Χριστὸ» στὰ θλιμμένα παιδιὰ τῆς πατρίδας μας.
Καὶ συγκρίνω ἐκεῖνο τὸν πόλεμο τοῦ ἔθνους
μας, ποὺ εἶχε Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ τὴν Θεοτόκο, μὲ αὐτὸ ποὺ σήμερα βιώνουμε. Τότε ἕνας
πρωθυπουργός, ποὺ ἀκόμη πνίγεται στὶς ἀναθυμιάσεις τῶν ψεύτικων ἰδεολογιῶν, ὑπογράφει,
κάνοντας τὸν σταυρό του, στὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο, νόμο μὲ μόνο του ἄρθρο τὸ ἑξῆς
μεγαλειῶδες: «Οὐδεὶς Ἕλλην καθίσταται πλουσιώτερος ἐκ τοῦ πολέμου». Τώρα βλέπουμε ἕναν ἀμφίβολης σοβαρότητας
πρόεδρο νὰ ἐκλιπαρεῖ γιὰ βοήθεια τοὺς «νεκρόσιτους κι ἐρεβομανεὶς» τῆς δυτικῆς ἀπληστίας.
Μόνοι μας ταπεινώσαμε τὴν ἐπηρμένη ὀφρὺ τῆς ἰταλικῆς μεγαλομανίας. Διαβάζω στὸ
βιβλίο τῆς Μαρίνας Πετράκη «1940, ὁ ἄγνωστος πόλεμος»: «Τὰ βρετανικὰ ἐπιτελεῖα
εἶχαν υἱοθετήσει τὴν ἄποψη ὅτι ἡ Βρετανία δὲν ἦταν ὑποχρεωμένη νὰ συνδράμει
στρατιωτικὰ τὴν Ἑλλάδα διότι, παρόλο ποὺ εἶχε προσφέρει τίς διαβεβαιώσεις της
γιὰ βοήθεια, δὲν εἶχε ἀναλάβει καμμιὰ οὐσιαστικὴ δέσμευση καὶ συμφωνία». (Ἐκδ.
Πατάκη, σέλ.124). Δὲν μᾶς ἔστειλαν οὔτε βόλι οἱ σύμμαχοι... Τριάντα χρόνια ἀργότερα
στὴν Κύπρο, ὅταν ἀποβιβάζονται τὰ κτήνη τοῦ Ἀττίλα, χτυποῦν κι αὐτοὶ τὰ καρφιὰ
στὸ αἱματοβαμμένο σῶμα τῆς νήσου.
«Ἦρθαν
ντυμένοι φίλοι
Ἀμέτρητες φορὲς
οἱ ἐχθροί μου», θὰ γράψει στὸ «Ἄξιον ἐστὶ» ὁ Ἐλύτης.
Ντοστογιέφσκι
Τώρα κλαίει καὶ ὀδύρεται ἡ οἰκουμένη
καὶ «εἴμαστε ὅλοι Οὐκρανοὶ» καὶ πορεῖες καὶ σημαῖες καὶ φίμωτρο
στον...Ντοστογιέφσκι. Ἄς εἶναι. Αὔριο τὸ πρωὶ στὴν αἴθουσα δὲν θὰ μιλήσω στοὺς
μαθητές μου γιὰ τὸν τωρινὸ ἀκατανόητο πόλεμο. Θὰ τοὺς διηγηθῶ γιὰ τὸν δικό μας ἀγῶνα,
τότε ποὺ ἐκεῖνα τὰ λαμπρὰ παλληκάρια, πολεμοῦσαν ὁλομόναχοι γιὰ τὴν πατρίδα ἔχοντας
στὸν κόρφο τους τὴν εἰκόνα τῆς Θεομάνας, τῆς μεγαλόψυχης στὸν πόνο καὶ στὴν
δόξα, τὴν λαβωμένη τῆς Τήνου.
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος Κιλκίς
https://ethnegersis.blogspot.com/2022/03/blog-post_247.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου