Δεν μπορεί να υπάρξει σχέση χωρίς να παρέχεις ελευθερία στον άλλον. Ό,τι συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις ισχύει και για τη σχέση και με τον Θεό. Πρέπει να τον αφήνουμε ελεύθερο όπως μας αφήνει κι εκείνος.
Αλλά ας αφήσουμε τον Θεό. Τι γίνεται σε μια ερωτική σχέση, σε έναν γάμο με το θέμα της ελευθερίας; Μπορεί να συνδυαστεί η ελευθερία και αυτοδιάθεση του καθενός με την αγάπη; Οκ θεωρητικά όλα γίνονται. Κούφια λόγια συχνά.
Στο διήγημα της Κέιτ Σοπέν "Η ιστορία μιας ώρας" (εκδ. Ροές) στην ηρωίδα, που υποφέρει από την καρδιά της, ανακοινώνεται με πολλή προσοχή ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου της σε σιδηροδρομικό δυστύχημα. Ο σύζυγος πάντα την αγαπούσε κι εκείνη ανταπέδιδε όσο μπορούσε την αγάπη της. Η γυναίκα άρχισε να κλαίει με λυγμούς έως ότου συνειδητοποίησε την αιφνίδια ελευθερία της. "Τι αξία είχε η αγάπη, το ανεπίλυτο μυστήριο, μπροστά σ' αυτή την κατάκτηση της αυτοδιάθεσης που αίφνης την αναγνώριζε ως την ισχυρότερη παρόρμηση της ύπαρξής της! Ελεύθερη! Ελεύθερη ψυχή τε και σώματι, συνέχισε να ψιθυρίζει".
Ωστόσο είχε γίνει κάποιο λάθος στον κατάλογο με τα θύματα και λίγο μετά ο άντρας της εμφανίζεται στο σπίτι ανοίγοντας την πόρτα με τα κλειδιά του.
Η γυναίκα τον αντίκρυσε εντελώς απρόσμενα.
"Όταν ήρθαν οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι πέθανε απ' την καρδιά της - από χαρά που σκοτώνει".
Κι ως γνωστόν η λογοτεχνία λέει συχνά περισσότερη αλήθεια από τα θεολογικά συγγράμματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου