ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ΜΕΡΤΥΡΗΣ(21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1929 / 14 ΜΑΙΟΥ 2016)

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ΜΕΡΤΥΡΗΣ

(21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1929 / 14 ΜΑΙΟΥ 2016)

Ο μακαριστός Γέροντας γεννήθηκε στην Ερμιόνη από τον Δημήτριο και την Σταματίνα Μερτύρη. Οι γονείς του ήταν απλοί, θεοσεβείς, με αγάπη στο Χριστό. Μαζί με την ευλαβή γιαγιά Θεοφανία έβαλαν από πολύ νωρίς τα στερεά θεμέλια θεοσέβειας στην ψυχή του μικρού Ελευθερίου. Οι οικονομικές δυσκολίες της εποχής δεν στάθηκαν εμπόδιο στην αγάπη του για ακαδημαϊκές γνώσεις και μόρφωση κατά Θεόν.Ο μακαριστός Γέροντας γεννήθηκε στην Ερμιόνη από τον Δημήτριο και την Σταματίνα Μερτύρη. Οι γονείς του ήταν απλοί, θεοσεβείς, με αγάπη στο Χριστό. Μαζί με την ευλαβή γιαγιά Θεοφανία έβαλαν από πολύ νωρίς τα στερεά θεμέλια θεοσέβειας στην ψυχή του μικρού Ελευθερίου. Οι οικονομικές δυσκολίες της εποχής δεν στάθηκαν εμπόδιο στην αγάπη του για ακαδημαϊκές γνώσεις και μόρφωση κατά Θεόν.

Από πολύ μικρός αγάπησε τον Χριστό και την Εκκλησιά. Οι γονυπετείς προσευχές με τη μητέρα και τη γιαγιά δημιουργήσαν την ιερή ατμόσφαιρα αναζήτησης υψηλής πνευματικής ζωής. Σε ηλικία 8 ετών γνωρίσθηκε με τον διάκονο π. Παντελεήμονα Μπαρδάκο, τον μετέπειτα μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας. Ήταν ο πρώτος του χειραγωγός εις Χριστόν. Όπως ο ίδιος διηγείτο, δεν θυμόταν ποτέ να έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Ακόμα και βαδίζων είχε μάθει να λέει την μονολογιστη ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» γεγονός που του προξενούσε μεγάλη χαρά.

Σε ηλικία περίπου 13 ετών άρχισε να διαβάζει συνειδητά διάφορα θρησκευτικά βιβλία. Διαβάζοντας τον βίο του Αγίου Αντωνίου, στάθηκε στο λόγο Ευαγγελίου: «Όστις θέλει οπίσω μου έλθειν απαρνησάτω εαυτόν, άρατω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθείτω Μοι». Ήταν η πρώτη σπίθα, η κλήση στην μοναχική ζωή που από τότε έκαιγε και φούντωνε συνεχώς. Από μικρός είχε μάθει να φροντίζει μόνος του τον εαυτό του. Κάθε εβδομάδα ξεκινούσε από την Ερμιόνη με ένα σάκο τρόφιμα, (όσα το φτωχικό πατρικό του μπορούσε να εξασφαλίσει) και με τα πόδια πήγαινε στο Κρανίδι, όπου θα έμενε όλη την εβδομάδα μόνος του, παρακολουθώντας τα μαθήματα του οκτατάξιου Γυμνασίου Κρανιδίου. Μαγείρευε, έπλενε, καθάριζε, διάβαζε και προσευχόταν.

Κατά την διάρκεια της εφηβείας του γνωρίστηκε και σχετίστηκε με τον Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη που υπήρξε ο πρώτος πνευματικός του πατέρας. Τελείωσε το οκτατάξιο σχολείο στην Αθήνα όπου μετακόμισε στη θεία του, εν όψει και των ακαδημαϊκών του σπουδών.Αμέσως μετά το οκτατάξιο Γυμνάσιο, έδωσε εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή Αθηνών όπου και εισήχθη. Εκεί γνωρίστηκε και είχε καθηγητή τον αείμνηστο θεολόγο Νικόλαο Τρεμπέλα. Αποφοίτησε το 1951.

Για την στρατιωτική του θητεία παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο Κανελλόπουλος  του Σκαραμαγκά. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό ως ασυρματιστής επί τρία έτη. Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας απευθύνθηκε στον Μητροπολίτη Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης Προκόπιο Καραμάνο και του ζήτησε να γίνει μονάχος στην Ιερά μονή Αγίων Αναργύρων Ερμιόνης. Η αίτηση του έγινε δεκτή αλλά ενεγράφη στο μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλίου Ύδρας. Σε όλη του τη ζωή θυμόταν το λόγο της μητέρας του, όταν πήγε να πάρει την ευχή της. Λόγος παρακαταθήκης και υπευθυνότητας. «Να γίνεις μονάχος  παιδί μου, αλλά δεν θα βγάλεις τα ράσα σου και δεν θα κόψεις τα γένια σου ποτέ!» Η κουρά του ως μοναχός και διάκονος έγινε στην Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων Ερμιόνης το 1954.

Ως  διάκονος υπηρέτησε πρώτον στον Ιερό Ναό Προφήτου Ηλίου Καστέλας και κατόπιν στον Ιερόν Ναό Πανάγιας των Βλαχερνών στην Αμφιάλη. Το 1956 ο Μητροπολίτης Προκόπιος Καραμάνος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Αμέσως τοποθετήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη Ρέντη όπου και υπηρέτησε από το 1956 έως το 1960. Το 1960 κατόπιν προσκλήσεως, μετέβη στην Μητρόπολη Λήμνου όπου ήταν επίσκοπος ο θείος του Παντελεήμων Μερτύρης προκειμένου να παρέχει βοήθεια εις το έργον της Μητροπόλεως. 

Πιεζόμενος από εσωτερική θέρμη να προσφέρει και στην Πατρίδα, μετά μικρόν διάστημα υπέβαλε αίτηση στην διεύθυνση της θρησκευτικής υπηρεσίας Στρατού στο γενικό Επιτελείο όπου και προσελήφθη ως στρατιωτικός ιερέας. Από το 1960 έως το 1963 υπηρέτησε στη 10η μεραρχία στρατού Σερρών και κατόπιν μετατέθηκε στο 2ο Σώμα Στρατού στη Βέροια. 

Κατά το διάστημα 1964 - 1967  τοποθετήθηκε στην ΕΛΔΥΚ Κύπρου,  για να οργανώσει την θρησκευτική υπηρεσία Στρατού στην Κύπρο. Με την δικτατορία ανεκλήθη στην Ελλάδα και το διάστημα 1967-1969  τοποθετήθηκε στην 8η Μεραρχία Στρατού που έχει έδρα τα Ιωάννινα. 

Η επίπληξη που είχε κάνει ο Γέροντας στον δικτάτορα πριν την επταετία για ηθικό του παράπτωμα, έγιναν αίτια παρακολούθησης και στησίματος σκευωρίας εις βάρος του. Με κατασκευασμένη αιτία συνελήφθη, μεταφέρθηκε στην ΕΣΑ, γρονθοκοπήθηκε και  φυλακίστηκε. Στήθηκε στρατοδικείο για να καθαιρεθεί από την στρατιωτική του ιδιότητα (στρατιωτικός ιερεύς), οι στρατοδίκες όμως με ψήφους 3 έναντι δύο τον αθώωσαν, παρότι είχαν δεχθεί απειλές. Μετά από αυτό, ο δικτάτορας καθαίρεσε τους στρατοδίκες αλλά και τον γέροντα και ανάγκασε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να τον θέσει σε παύση της ιερατικής του ιδιότητας. Τον έστειλαν κατόπιν εξορία στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Γορτυνίας.

Στην Μοναστήρι ο Γέροντας έγινε γρήγορα αγαπητός από τον κόσμο και ο οικείος επίσκοπος του έδωσε άδεια να λειτουργεί. Όμως το ιδιαίτερα υγρό κλίμα της περιοχής,  σε συνδυασμό με τις ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες που υπέστη, έφεραν τις πρώτες καρδιακές αρρυθμίες. Τότε μεσολάβησε ο επίσκοπος Σπάρτης και του έδωσε την δυνατότητα να επιλέξει άλλους τόπους "εξορίας" μη επιβαρυντικούς στην υγειά του.

Αναμεσά τους (κατοικονομίαν Θεού) ήταν το Μοναστήρι του Γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου στη Λογγοβάρδα Πάρου. Ο Γέροντας επέλεξε να μεταβεί κοντά στον Γέροντα Φιλόθεο. Εκεί ο γέρων Φιλόθεος του έδωσε άδεια να ιερουργεί και εμφατικά τόνισε: «Ας έρθουν σε μένα όλοι αυτοί οι αρχιερείς που εξομολογώ να μου ζητήσουν το λόγο γιατί έδωσα άδεια». Του έδωσε μάλιστα το διακόνημα της κήρυξης του λογού του Θεού κατά τη Θεία Λειτουργία.

Κοντά στον Άγιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο ο δεδιωγμένος ένεκεν δικαιοσύνης Γέροντας Προκόπιος, δέχτηκε τις ευλογίες του «δικού του γερό Δήμα» και ο Θεός τον κατέστησε κοινωνό εμπειρίας άκτιστου φωτός του π. Φιλόθεου. Ο λόγος του π. Φιλόθεου: «εσύ είσαι δικό μου παιδί και εγώ παιδί του Αγίου Νεκτάριου» θέρμανε την αγάπη του «στον Παππού του» Άγιο Νεκτάριο που είχε πάντοτε προστάτη του, μαζί με την Παναγία. 

Το 1974 μετά την μεταπολίτευση έγιναν αναθεωρητικά δικαστήρια, στα οποία ο Γέροντας αθωώθηκε. Eπί αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, υπηρέτησε στον Πειραιά. Αργότερα όμως, όταν έγινε αρχιεπίσκοπος ο Σεραφείμ, διορίσθηκε στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου Ταύρου. Ο γέρων Φιλόθεος φεύγοντας από την Πάρο, του τόνισε: «Εσύ παιδί μου θα κάνεις μοναστήρια!» Ο λόγος αυτός κατέστη σκοπός του στα χρόνια που ακολουθήσαν. 

Ανακαίνισε, αποπεράτωσε, αγιογράφησε τον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου και δημιούργησε το «Σπίτι Γαλήνης» που καθημερινά διέθετε 75 μερίδες φαγητού σε απόρους αδελφούς και 30 μερίδες σε τρόφιμα. Ακόμα το Σπίτι της Γαλήνης είχε την καθημερινή φροντίδα τροφής 10 μικρών παιδιών.

Το 1989 υπέβαλε την παραίτηση του και ξεκίνησε το έργο ζωής του, των δυο Ιέρων Μονών στην Κόρινθο. Το γυναίκειο μοναστήρι του Αγίου Αθανάσιου στην Πουλίτσα και το ανδρώο μοναστήρι της Παναγίας Πάντων Χαράς στο Καλέντζι. Οι μεγάλες δυσκολίες του έργου αυτού, (οικονομικές, διοικητικές, πειρασμικές από ανθρώπους που δεν επιθυμούσαν το έργο του Γέροντα εκεί και πολέμησαν εναντίον του) θα τον είχαν ανθρωπίνως καταβάλει αν δεν υπήρχε μόνιμα η σκέπη και η βοήθεια της Κυρίας Θεοτόκου, της των Πάντων Χαράς! Έτσι η Πρόνοια της με την βοήθεια των πνευματικών του τέκνων, έφεραν εις πέρας το πολυπόθητο έργο του. Τα πνευματικά του τέκνα - συνεργάτες μαρτυρούν για αυτό προς δόξαν Θεού!

Το μεγάλο χαρισματικό έργο του Γέροντα ξεκίνησε πολύ πριν αρχίσει την ανοικοδόμηση των δυο Ιέρων Μονών. Καθημερινά εξομολογούσε 70 με 90 άτομα ξεκινώντας από νωρίς το πρωί έως τις 12 και 1 μετά τα μεσάνυχτα, ανάλογα τον αριθμό των προσερχομένων αδερφών. Ακούραστος υπηρέτης του αμπελώνος Του Χριστού, επί των επάλξεων του έργου του Θεού, την σωτηρία των ανθρώπων. Η καθαρότητα της ψυχής του, η αγάπη του για τον Θεόν, το έργο και την δόξα Του, αλλά και η μεγάλη ευφυΐα που τον διέκρινε, τον έκαναν να εφευρίσκει τρόπους στην διακονία των παιδιών του Θεού. Οι μαρτυρίες των πνευματικών του τέκνων τον θέλουν στολισμένο με τα μεγάλα χαρίσματα διόρασης και προόρασης από τα πρώτα χρόνια της πνευματικής του διακονίας. Η δύναμη της προσευχής του και η μεγάλη παρρησία του στον Θεόν, κατέστησε όλα τα πνευματικά του παιδιά μάρτυρες μεγάλων και πρωτοφανών σημείων της χάριτος του Θεού!

Χαρακτηριστικός ήταν ο λόγος του...

«Για τα παιδιά μου, τα πάντα δύναμαι εν τω ενδυναμούντι με Ιησού Χριστώ!»

Όμως το έργο του Γέροντα στις Ιερές Μονές από το 1999 έως τις 14 Μαΐου 2016, (που έφυγε από κοντά μας «εις Ον πόθησε») απέκτησε πανελλήνια εμβέλεια και είναι αντικείμενο πολλών βιβλίων! Χιλιάδες πιστοί έγιναν μάρτυρες των μεγάλων, υπερφυών θα έλεγα, χαρισμάτων που τον στόλισε ο Κύριος προκειμένου να ποιμάνει τα παιδιά Του!