Σήμερα θα σας πω ένα παραμύθι. Το παραμύθι της Γιαννούλας της Κουλουρού. Μια φορά και έναν καιρό, το 1868, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι φτωχό σε μια γειτονιά της Άνω Πόλης στην Πάτρα. Το κοριτσάκι το βαφτίσανε Ιωάννα και το φώναζαν Γιαννούλα. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφο, ούτε ιδιαίτερα έξυπνο. Από μικρό έκανε πολλές δουλειές για να καταφέρει να ζήσει. Έγνεφε μαλλί, αλλά κυρίως πουλούσε κουλούρια, για αυτό και την φώναζαν Γιαννούλα η Κουλουρού.
Και η Γιαννούλα μεγάλωσε. Και έγινε γυναίκα ολόκληρη. Ανύπαντρη. Γεροντοκόρη όπως την έλεγαν στα 35 της. Αυτός ο καημός την κατέτρωγε και αυτός ο καημός έγινε η αιτία πειραγμάτων από μία παρέα αντρών με επικεφαλής τον Περικλή Γιογκαράκη. Σε ένα καφενείο ανάμεσα σε κρασιά και μεζέδες η παρέα εμπνεύστηκε τον γάμο της Γιαννούλας της Κουλουρού. 1910 και η παρέα της υπόσχεται να της βρει γαμπρό και την περιέφεραν στις γειτονιές της Άνω Πόλης.
Όμως, γαμπρός δεν βρέθηκε και 4 χρόνια αργότερα (1914) η Γιαννούλα μαζί με την ανδροπαρέα του καφενείου και πολλούς περίεργους και πλακατζήδες, ντυμένη ως νύφη έκανε την εμφάνισή της και στη Κάτω πόλη. Κυριακή 2 Φεβρουαρίου έγραφε το ημερολόγιο όταν η Γιαννούλα κατηφόριζε την οδό Καλαβρύτων (σημερινή Γούναρη) και παρέλασε στους κεντρικούς δρόμους. Καθώς όμως η πομπή προχωρούσε η Γιαννούλα ψυχανεμίσθηκε την κοροϊδία, παράτησε τον γαμπρό και κρύφτηκε σε έναν φούρνο.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε το 1918. Η παρέα του Γιογκαράκη έπεισε τη Γιαννούλα ότι βρέθηκε γαμπρός. Η μέρα του γάμου είχε τα πάντα. Γειτόνισσες να την βάφουν, να την χτενίζουν, να την ντύνουν. Γαμήλια πομπή να τη συνοδεύει στη Μητρόπολη. Και φυσικά έναν γαμπρό να την περιμένει στα σκαλοπάτια της κλειστής Μητρόπολης. Και ενώ η Γιαννούλα περίμενε να έρθουν οι ιερείς και οι νεωκόροι, έκαναν την εμφάνισή τους 2 δήθεν στρατιώτες και άρπαξαν τον γαμπρό γιατί τάχα δεν ήταν δηλωμένος στα μητρώα αρένων. Η Γιαννούλα άρχισε να κλαίει και να χτυπιέται και να φωνάζει «Αφήστε να παντρευτούμε και τον παίρνετε μετά». Όπως ήταν αναμενόμενο ο γαμπρός έφυγε και ο θρήνος της Γιαννούλας ήταν τραγικός. Με στήριγμα τις γειτόνισσές της γύρισε σπίτι της με πόνο και θλίψη.
Παρόλα αυτά η επιθυμία της να παντρευτεί δεν έφυγε. Έτσι η παρέα του καφενείου ξανά χτυπά 3 χρόνια αργότερα, το 1921. Με ψεύτικες επιστολές την έπεισαν ότι ο Ουίλσον, ο πρόεδρος της Αμερικής, είναι συγγενής της και ότι μαζί με αυτόν έχει κληρονομήσει έναν πλούσιο θείο. Αρχές Αυγούστου η χαρούμενη Γιαννούλα πήγε μαζί με μία τεράστια πομπή «φίλων» στον υποτιθέμενο συμβολαιογράφο να πάρει τα εκατομμύρια, με τα οποία όπως είχε πει θα παντρευόταν νεαρό και όχι κάποιον από τους μεσόκοπους που της προξένευαν. Την ώρα όμως που ήταν έτοιμη να πάρει τη βαλίτσα και να φύγει, εισέβαλλαν κουκουλοφόροι στο γραφείο και έκλεψαν την βαλίτσα. Νέος θρήνος, νέα κλάματα, νέες κατάρες και φυσικά άπειρο γέλιο από τους «φίλους» της. Από τότε η Γιαννούλα έγινε επιθετική και πετροβολούσε όποιον την πείραζε.
Την επόμενη χρονιά στα νέα προξενιά του Γιογκαράκη η Γιαννούλα απαντούσε ότι είναι ήδη αρραβωνιασμένη με τον στρατιώτη που είχαν αρπάξει λίγο πριν τον γάμο της πριν 4 χρόνια. Τότε η παρέα μηχανεύτηκε ένα καινούργιο σχέδιο. Της αποκάλυψαν ότι ο Ουίλσον ήταν πατέρας του αρραβωνιαστικού της και επομένως πεθερός της. Την τελευταία Κυριακή του καρναβαλιού, 13 Φεβρουαρίου 1922, η Γιαννούλα με 10.000 κόσμο συγκεντρωμένο στο λιμάνι της Πάτρας περίμενε τον πεθερός της να τη συνοδεύσει στην εκκλησία. Ο Ουίλσον την περίμενε με τα εκατομμύριά του και η βάρκα με τον γαμπρό, με ένα φράκο της κακιάς ώρας και καφέ γάντια, έκανε την εμφάνισή της.
Το αταίριαστο ζευγάρι, η Γιαννούλα με τα κουρελάκια για στολίδια στα μαλλιά και την κόκκινη κορδέλα, και ο γαμπρός με μαλλιά του πασπαλισμένα με αλεύρι και μαύρες μακριές ζωγραφισμένες φαβορίτες, τον κουμπάρο Γιογκαράκη να τους συνοδεύει και το αλαλάζων πλήθος, άρχισε να κατευθύνεται προς τη Μητρόπολη ξανά. Πυροβολισμοί έπεσαν για να πανηγυρίζουν το χαρμόσυνο γεγονός. Αλλά για άλλη μία φορά την ώρα που η άμαξα με τη νύφη και τον γαμπρό κατευθυνόταν προς την εκκλησία, ένας λούστρος όρμησε και άρπαξε τη βαλίτσα με τα χρήματα που είχε μαζί του ο γαμπρός. Η Γιαννούλα για άλλη μία φορά άρχισε να τσιρίζει, να κλαίει και να χτυπιέται. Ο Ουίλσον άρχισε να την παρηγορεί και της είπε ότι πάει να τηλεγραφήσει να του στείλουν άλλα χρήματα. Βέβαια, ο Ουίλσον δεν επέστρεψε ποτέ.
Το 1923, ένα χρόνο μετά, ο Γιογκαράκης και η παρέα του έπεισαν την Γιαννούλα ότι αυτή τη φορά ο ίδιος ο Ουίλσον θέλει να την παντρευτεί και της έστελναν και ερωτικές επιστολές γραμμένες από τον ίδιο τον πρόεδρο της Αμερικής, όπου έγραφαν “Όλοι σε περιμένουν να φροντίσουν την νέα Δούκισσα” και “Να μου στείλεις μια φωτογραφία με τα μαλλιά ξέπλεκα ριγμένα μπροστά, να σε ιδούν οι βασιλείς. Ουίλσον”. Όμως, ο γάμος δεν έγινε ποτέ.
Όπως δεν ξανά έγινε γάμος ποτέ. Λίγα χρόνια αργότερα πέθανε ο Γιογκαράκης, ο μοναδικός άνθρωπος τον οποίο εμπιστευόταν η Γιαννούλα, και μαζί με αυτόν πέθαναν και οι ελπίδες της για γάμο. Από τότε και μέχρι το 1940 η Γιαννούλα μένει μόνη της, χωρίς τον αγαπημένο της φίλο, χωρίς δουλειά καθώς την περίοδο της Κατοχής το αλεύρι ήταν ακριβό και δυσεύρετο. Ξεχασμένη από όλους περνάει τις ώρες της στη χαμοκέλα. Εκεί βρέθηκε μία μέρα νεκρή. Στο σπίτι της. Μόνη και εγκαταλελειμμένη.
Αυτή ήταν η ζωή της Γιαννούλας της Κουλουρού. Η Γιαννούλα δεν είναι ένας αστικός μύθος. Δεν είναι ένα παραμύθι. Η Γιαννούλα ήταν ένα τραγικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο πονεμένο. Ένα πρόσωπο που έζησε δίπλα σε ανθρώπους που έδειξαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο την «αγάπη» τους. Ένα πρόσωπο που αποδεικνύει πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι απέναντι σε άτομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η Γιαννούλα ζει ακόμα στην Πάτρα. Κάθε Τσικνοπέμπτη ξεκινά η πομπή με τη Γιαννούλα επικεφαλής από την Άνω Πόλη και καταλήγει στο λιμάνι. Πλήθος κόσμου τη συνοδεύει για να δει το γαμπρό που την περιμένει. Και κάθε Τσικνοπέμπτη η Γιαννούλα θρηνεί τον χαμένο γαμπρό της. Και κάθε Τσικνοπέμπτη όλοι μας γελάμε με το «πάθημά» της. Άραγε έχει ηρεμήσει η ψυχή της; Άραγε πόσο διαφέρουμε από τον αγαπημένο της «φίλο»; Άραγε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από το 1868 μέχρι το 2018;
Χρυσή - Σίσυ Αγγελίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου