«ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ»Όσιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης

«ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ»

Όσιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης

     Ο όσιος Ιωάννης (1913–1960), που στο άγιο Βάπτισμα είχε λάβει το όνομα Ηλίας, από πολύ νωρίς έμεινε ορφανός και τον μεγάλωσε η γιαγιά του, που για να τον μεγαλώσει εγκατέλειψε την πρόθεσή της να γίνει μοναχή. Όταν αυτή εκοιμήθη, ανέλαβε τον Ηλία ο θείος του που είχε πολυμελή οικογένεια μέσα στην οποία το πονεμένο παιδί δοκίμασε τη μιζέρια και την κακομεταχείριση. Ανήμερα του Πάσχα, κάποτε που οι χωριανοί πήγαν σύμφωνα με το έθιμο στο κοιμητήριο για να τιμήσουν τους νεκρούς τους, εκεί που ο Ηλίας έκλαιγε απαρηγόρητα δίπλα στο φρέσκο ακόμη μνήμα της γιαγιάς του άκουσε αίφνης μια φωνή ανάμεσα στους ήχους της καμπάνας να του λέει: «Μη κλαις! Είμαι μαζί σου! Χριστός ανέστη!». Το παιδί τρομαγμένο, ψάχνοντας να δει από πού είχε έρθει η φωνή αυτή, είδε να βγαίνει από το ιερό βήμα της εκκλησίας ο αναστημένος Χριστός που του χαμογελούσε.

     Έγινε μοναχός αρχικά στην περίφημη Μονή Νεάμτς. Το 1953, μετά από πολλές περιπέτειες, μπόρεσε επιτέλους να αποσυρθεί στην έρημο κοντά στη Μονή του Χοζεβά και εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά 50 μέτρα πάνω από το φαράγγι στο οποίο, κατά την παράδοση είχε προσευχηθεί η αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας. Προσκαρτερώντας για επτά χρόνια στην αδιάλειπτη προσευχή, την οποία διάνθιζε με τη μελέτη των αγίων Πατέρων και με τη σύνθεση πνευματικών ποιημάτων, υπέμεινε με καρτερία τη ζέστη και το ψύχος, τις κάθε είδους στερήσεις, τον πόλεμο των δαιμόνων και τις επιθέσεις των Αράβων που ήθελαν να τον βγάλουν από τον τόπο του.

     Μιλώντας για τη σύνθεση των ποιημάτων του έγραφε σε μια επιστολή: «Οι λέξεις αναβλύζουν από την καρδιά μου όμοιες με τις σπίθες μιας στουρναρόπετρας, τούτο όμως δεν συμβαίνει παρά μόνο όταν ο πυρόλιθος της καρδιάς πλήττεται από τον πόνο ή τη χαρά, τη θλίψη για τα σφάλματα ή την ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό. Όταν γράφω μια γραμμή που συγκινεί, νιώθω έναν πόνο στην καρδιά, σάμπως οι στίχοι να ήταν ψιχία ξεριζωμένα από την καρδιά μου· γι’ αυτό το λόγο ρέουν μαζί με δάκρυα».

     Κατέβαινε στο μοναστήρι μονάχα για τις μεγάλες εορτές και δεχόταν μόνο τον μαθητή του στη σπηλιά, που ήταν απρόσιτη όταν ανέβαζε την πρόχειρη σκάλα. Μετά από μια ουράνια οπτασία παρέδωσε τη ψυχή του στον Θεό ευλογώντας τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στις 5 Αυγούστου του 1960. Κατά τη νεκρώσιμη Ακολουθία αγριοπούλια εισέβαλαν αίφνης μέσα στο ασκηταριό του και κάθισαν στο σκήνωμα του Οσίου, για να ενώσουν τους λυπητερούς κρωγμούς τους με τους επικήδειους ύμνους των μοναχών.

     Είκοσι χρόνια αργότερα, προσκυνητές που είχαν τη σφοδρή επιθυμία να επισκεφθούν το σπήλαιο του Οσίου Ιωάννου, επειδή παλαιότερα είχαν εξομολογηθεί σ’ αυτόν, άνοιξαν ευλαβικά τον τάφο του και ο Όσιος βρέθηκε μπροστά στα μάτια τους παντελώς άφθορος, αναδίδοντας μια λεπτή ευωδία στον τόπο. Το σκήνωμα μεταφέρθηκε στη Μονή Χοζεβά, ενώ η επίσημη κατάταξή του στο αγιολόγιο έγινε από τη Ρουμανική Εκκλησία το 1992. 

π. Δαμιανός