ΑΥΣΤΡΑΛΊΑ. ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΜΟΝΉ. ΜΕΤΆΝΟΙΑ Ηγουμένη Μαρία (Μύρος)

 

ΑΥΣΤΡΑΛΊΑ. ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΜΟΝΉ. ΜΕΤΆΝΟΙΑ

Ηγουμένη Μαρία (Μύρος)

Προσέχετε, σταθείτε σταθεροί στην πίστη, παρατήστε σαν άνδρες, γίνετε δυνατοί. Αφήστε όλα τα πράγματα σας να γίνουν με φιλανθρωπία

(1 Κορινθίους 16:13, 14)

Η Ηγουμένη Μαρία (Μύρος) ηγείται του ορθόδοξου μοναστηριού της εικόνας του Καζάν της Θεοτόκου, που ανήκει στην ROCOR. Το μοναστήρι βρίσκεται στο Κέντλιν, ένα νότιο προάστιο της πόλης του Σίδνεϊ. Η μητέρα Μαρία γεννήθηκε στην Αυστραλία και πήρε πτυχίο ιατρικής. Νιώθοντας όμως μια ιδιαίτερη κλήση από τον Θεό, έγινε μοναχή. Μιλήσαμε για το μοναστήρι, την επιλογή του μοναστηριακού δρόμου και τη μετάνοια.

— Μάνα Μαρία, την ευλογία σου. Πείτε μας για το μοναστήρι σας. Πώς προέκυψε; Πώς έγινες ηγουμένη του;

—Η μονή μας είναι η παλαιότερη από όλες τις Ορθόδοξες μοναστικές κοινότητες στην Αυστραλία. Ο Αρχιεπίσκοπος Σάββα (Raevsky; 1892–1976) του Σίδνεϋ, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας ήθελε να ιδρύσει ένα μοναστήρι για πολλά χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο πρωτοδιάκονος Peter Grishaev δώρισε γη στην επισκοπή ακριβώς για αυτόν τον σκοπό. Ο ίδιος είχε λάβει αυτή τη γη μετά από μάχη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην αρχή, η Vladyka οργάνωσε μια κοινότητα μοναχών εδώ. Η πρώτη Λειτουργία τελέστηκε το 1956.

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Εδώ δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου γόνιμο έδαφος, μόνο πέτρες και άργιλος. Η Vladyka έχτισε σταδιακά ένα μοναστήρι. Φυτεύτηκαν δέντρα, αλλά ήταν δύσκολο να σκάψεις σε τέτοιο έδαφος. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό, οπότε έπρεπε να φέρουν νερό σε βαρέλια από την κοντινότερη πόλη. Δεν υπήρχε ούτε ζεστό νερό. Δυστυχώς, η κοινότητα των μοναχών ήταν βραχύβια. Εκείνη την εποχή, μερικές καλόγριες εκδιώχθηκαν από το Χαρμπίν και τη Σαγκάη. Κάποιοι μετακόμισαν στη Νότια και Βόρεια Αμερική, άλλοι ήρθαν στην Αυστραλία. Και όταν εδώ υπήρχε κοινότητα μοναχών, οι αδελφές βοηθούσαν τους μοναχούς σε πρακτικά πράγματα. Όμως η κοινότητα των μοναχών διασπάστηκε και από τα τέλη του 1958 οι αδελφές παρέμειναν στο μοναστήρι που ήταν υπό κατασκευή.

Η Ηγουμένη Έλενα (Ουστίνοβα), η αδερφή του ηθοποιού Πίτερ Ουστίνοφ, διορίστηκε ηγουμένη της κοινότητας για μοναχές με το Συνοδικό Διάταγμα του 1959. Σταδιακά άρχισε να αναπτύσσεται η μονή μας. Οι αδερφές διατηρούσαν μια μεγάλη φάρμα (υπήρχαν κοτόπουλα και αγελάδες) και έψηναν πρόσφορα για όλες τις ενορίες στο Σίδνεϊ.

   

Εδώ μπήκα κάτω από τη δεύτερη ηγουμένη, τη μητέρα Ευπραξία (Pustovalova). Ήταν πνευματικό τέκνο του Μητροπολίτη Φιλάρετου (Βοζνεσένσκι) Ανατολικής Αμερικής και Νέας Υόρκης, του Πρώτου Ιεράρχη της ΡΩΚΟΡ. Ήθελε να γίνει μοναχή πίσω στο Χαρμπίν, αλλά οι συνθήκες ήταν δύσκολες εκείνη την εποχή. Μετακόμισε στην Αυστραλία με την ηλικιωμένη μητέρα της. Η μέλλουσα ηγουμένη ήταν πρωτάρης για δέκα χρόνια και μετά έγινε μοναχή. Η Μητέρα Ευπραξία διορίστηκε ηγουμένη το 1984 στην εορτή των Αγίων Μυροφόρων Γυναικών. Μπήκα στο μοναστήρι κατά τη διάρκεια της αβαντείας της και ήμουν η συνοδός του κελιού της. Εργάστηκα επίσης ως γιατρός, και έκανα πιθανώς όλες τις υπακοές που έχουμε στο μοναστήρι: στην κουζίνα, στο αρτοποιείο του πρόσφορου, στη χορωδία και στην εκκλησία. Κάτω από τη Μητέρα Ευπραξία δέκα ακόμη αδερφές εντάχθηκαν στην κοινότητα. Αλλά δυστυχώς, οι μικρότερες αδερφές έφυγαν, γιατί δεν ήθελαν να υπακούσουν. Ο μοναχισμός είναι ένας σοβαρός τρόπος ζωής, όπου πρέπει να κόψεις τη θέλησή σου και να δείξεις απόλυτη υπακοή. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη μοναστική ζωή.

Η Μητέρα Ευπραξία εκοιμήθη το 2006. Στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου την ίδια χρονιά διορίστηκα προϊστάμενος της μονής και στην εορτή της εικόνας του Καζάν της Θεοτόκου, τον Νοέμβριο του 2006, έγινα ηγουμένη. .

Οι αδερφές μας είναι συνηθισμένες στη σκληρή δουλειά. Στα χρόνια της αββαείου μου είχαμε αρχάριους, μεταξύ των οποίων ήταν μια κοπέλα από την Ταϊβάν, μια Σέρβα και μια άλλη από τη Ρωσία. Πριν από μερικά χρόνια, δύο αρχάριοι μας έκαναν μοναχικούς όρκους. Τώρα έχουμε τέσσερις σταυροφόρες καλόγριες. Εξυπηρετούμε σύμφωνα με το πλήρες Εκκλησιαστικό Τυπικό όποτε είναι δυνατόν. Οι υπηρεσίες τελούνται χωρίς περικοπές. Τώρα ψήνουμε λιγότερα πρόσφορα — δεν μπορούμε πλέον να ψήσουμε πολλά από αυτά. Στέλνουμε prosphora σε δύο ενορίες στο Σύδνεϋ. Ξεκίνησα ένα εργοστάσιο κεριών εδώ και εδώ και πολλά χρόνια έχω φτιάξει ο ίδιος χιλιάδες κεριά στο χέρι.

Έχουμε μια φάρμα όπου διατηρούμε πολλές δεκάδες κοτόπουλα και έναν μικρό λαχανόκηπο όπου καλλιεργούμε ντομάτες, αγγούρια, πατάτες, καλαμπόκι και φράουλες. Υπάρχουν μηλιές, αχλαδιές, καρυδιές, ακόμα και κυδώνια. Κρατάμε και μέλισσες. Οι ιερείς μας συνήθως τους προσέχουν.

   

Στη μονή μας τελούνται πέντε Λειτουργίες την εβδομάδα και δύο ιερείς υπηρετούν εκ περιτροπής. Ένας από αυτούς είναι ένας παντρεμένος ιερέας, ο  Αρχιερέας Nikita Chemodakov, ο οποίος έχει τη δική του ενορία στο Σίδνεϊ. Ο άλλος είναι ο Ιερομόναχος Dorofei (Urusov)—Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας Κύριλλος τον ευλόγησε να μείνει μαζί μας στην Αυστραλία.

Εξακολουθώ να ασκώ το επάγγελμά μου ως γιατρός, δεχόμενος αδελφές, ενορίτες και άλλους. Ήταν μια πολυάσχολη περίοδος κατά τη διάρκεια της πανδημίας, επειδή σχεδόν κανένας από τους Αυστραλούς γιατρούς δεν είδε ασθενείς. Πολλοί άνθρωποι στράφηκαν σε μένα για βοήθεια—Έλληνες, Σέρβοι και πολλοί κληρικοί.

Η ανέγερση της κύριας Εκκλησίας μας της Εικόνας του Καζάν ξεκίνησε επί Μητέρας Ευπραξίας το 1984 και καθαγιάστηκε το 1990 από τον Μητροπολίτη Vitaly (Ustinov). Το μοναστήρι μας ονομάζεται «New Shamordino», αφού έχουμε στενή σχέση με το μοναστήρι Shamordino στη Ρωσία. Μια από τις αδερφές μας, η Μοναχή Παρασκευά (Κουντίνοβα), ήταν η τελευταία μοναχή που εκάρη από τη Μονή Όπτινα. Την έκανε κουρά ο Γέροντας Ιεροσημαμονάχος Ανατόλιος ο Νεότερος (Ποταπόφ) της Όπτινας λίγο πριν κλείσει το μοναστήρι.

— Μάνα, πώς κατάλαβες στα νιάτα σου ότι ο μοναχισμός ήταν το επάγγελμά σου; Πώς μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ο Θεός τον καλεί σε μοναστικό δρόμο;

—Τώρα βλέπω καθαρά ότι ήδη από την παιδική μου ηλικία είχα την επιθυμία να γίνω μοναχή, αλλά μετά δεν το συνειδητοποίησα. Από δώδεκα χρονών ήθελα να γίνω γιατρός και να δουλέψω κάπου στην Αφρική ή την Ινδία, βοηθώντας τους φτωχούς. Από τα δεκαεπτά μου πήγαινα τακτικά στην εκκλησία, άρχισα να τραγουδάω και να διαβάζω στη χορωδία. Ο πατέρας μου- άρχισε να με εφοδιάζει με πνευματική λογοτεχνία, παρατηρώντας την επιθυμία μου. Αλλά δεν είχα πει ποτέ σε κανέναν για το κρυφό μου όνειρο να γίνω καλόγρια. Επί δέκα χρόνια προσευχόμουν στον Κύριο να τακτοποιήσει τα πάντα στη ζωή μου σύμφωνα με το θέλημά Του.

Όταν διοργανώθηκε το 1986 το πρώτο προσκυνηματικό ταξίδι στους Αγίους Τόπους, εντάχθηκα σε αυτό. Εκεί συναντηθήκαμε με πνευματικά έμπειρους, διορατικούς ανθρώπους και επισκεφτήκαμε το όρος Σινά. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού συνειδητοποίησα ότι ο Κύριος μου έδινε το πράσινο φως για να μπω στο μοναστήρι. Ο πνευματικός μου το πήρε στα σοβαρά και με σταμάτησε για λίγο μέχρι να γίνει απολύτως σαφές ότι ο Κύριος με καλούσε γι' αυτό. Μετά μου έδωσε την άδεια. μου έδωσε την ευλογία του να μπω στο μοναστήρι.

Ίσως δεν είναι τόσο προφανές με όλους. Μια από τις μοναχές μας ήρθε να επισκεφτεί την ξαδέρφη της που ήταν στο μοναστήρι και ένιωσε κι αυτή αυτή την κλήση, μετά μπήκε στο μοναστήρι. Μια άλλη αδελφή ήταν χήρα και ο πνευματικός της πατέρας τη συμβούλεψε να μπει στο μοναστήρι για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες της οικογένειάς της. Μια άλλη αδερφή δεν ήθελε να παντρευτεί — ήρθε σε εμάς, της άρεσε εδώ και έμεινε για πάντα. Έχουμε μια μοναχή που ένιωσε ότι είχε ζήσει μια πολύ αμαρτωλή ζωή και ήρθε να μετανοήσει. Ένας ιερέας παρατήρησε σε μια άλλη αδελφή μας ότι μέσα της ωρίμαζαν βαθιά πνευματικά συναισθήματα και την έστειλε στο μοναστήρι. Δηλαδή ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο.

   

Είχαμε μοναχές που ζήτησαν άδεια να ενταχθούν στο μοναστήρι σε ηλικία ογδόντα ετών. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι η Μοναχή Νεονίλα. Έμενε σε ένα χωριό κοντά στο μοναστήρι μας, βοήθησε τις αδερφές, ζήτησε την άδεια να ενταχθεί και έγινε δεκτή. Ζούσε πολύ ταπεινά και φρόντιζε τον κήπο του μοναστηριού. Στη συνέχεια, όμως, η κόρη της, μια καθολική μοναχή, την πήρε και την έβαλε σε οίκο ευγηρίας. Αφαίρεσε από πάνω της τη μοναστηριακή συνήθεια, την ανάγκασε να τρώει κρέας και η μητέρα της ταπεινά υπέμεινε τα πάντα. Πέθανε την πρώτη μέρα του Πάσχα, όταν, όπως πιστεύουμε, η ψυχή περνά με επιτυχία από όλα τα εναέρια διόδια. Είχαμε άλλους ηλικιωμένους αρχάριους που συνειδητοποίησαν ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν το έργο της υπακοής και δεν θα έμεναν στο μοναστήρι. Έτσι, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά για διαφορετικούς ανθρώπους.

— Πείτε μας παρακαλώ για τον Μητροπολίτη Ανατολικής Αμερικής και Νέας Υόρκης Ιλαρίωνα (Kapral). Τι θυμάσαι περισσότερο από αυτόν;

—Ήταν ο άρχοντας μας ιεράρχης. Του το εξομολογήθηκα όταν ήρθα στο μοναστήρι Τζόρντανβιλ στην Αμερική. Είχε πολύ αγνή και αγία ψυχή. Ήταν πολύ, πολύ ταπεινός και στοργικός. Δεν στεναχώρησε ποτέ κανέναν, αλλά πάντα έμενε στη γραμμή του. Ήταν πολύ γνώστης σε όλους τους τομείς. Οι μοναστικές μας ακολουθίες του φάνηκαν μακρές. Υπηρέτησε ταπεινά, ως ιερέας, όταν μας επισκεπτόταν.

—Δεν μπορούμε να εκτελούμε τον πλήρη κύκλο των υπηρεσιών κάθε μέρα. Δηλαδή, Αγρυπνίες έχουμε μόνο τα βράδια του Σαββάτου και πριν από τις μεγάλες εορτές. Αλλά κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής τελούμε τον πλήρη κύκλο των υπηρεσιών. Τις καθημερινές κατά τη διάρκεια του έτους έχουμε μόνο την Ενάτη Ώρα, Συμπλήρωση και τον βραδινό κανόνα. Διαβάζουμε τον πρωϊνό κανόνα και την υπηρεσία του Μεσονυχτίου ιδιωτικά στα κελιά μας, γιατί δεν μπορούν όλοι να σηκωθούν στις τέσσερις το πρωί και να πάνε να εκτελέσουν τον κανόνα. Η Vladyka μας συμβούλεψε να περιμένουμε μέχρι να έχουμε περισσότερες αδερφές.

— Πείτε μας, παρακαλώ, είστε ορθόδοξες μοναχές διωκόμενες στην αυστραλιανή κοινωνία;

—Αυτή η κοινωνία γίνεται σχεδόν σατανική. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τατουάζ από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ο Χριστιανισμός πεθαίνει. Πολλές καθολικές εκκλησίες και μοναστήρια κλείνουν. Παλαιότερα, βλέποντάς μας στο δρόμο, οι νέοι μας αποκαλούσαν «μάγισσες». Τώρα έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο λόγω της γεωπολιτικής κατάστασης στον κόσμο. Επειδή είμαστε Ρώσοι και μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν μας φέρονται πάντα καλά. Μερικές φορές μας αγνοούν, μας αρνούνται την υπηρεσία ή μας αγνοούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αγωνιζόμαστε με τις τοπικές αρχές εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο για να κοπούν πολλά τεράστια δέντρα που πεθαίνουν κοντά στο μοναστήρι μας. Έχουν επίγνωση του μεγάλου κινδύνου που μπορεί να καούμε το καλοκαίρι—προβλέπεται ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι [είναι καλοκαίρι στην Αυστραλία τώρα. Αυτή η εποχή χαρακτηρίζεται από συχνές δασικές πυρκαγιές στην Αυστραλία.—ΑΚ]. Αλλά ο Κύριος είναι ελεήμων. Χθες ήταν συν σαράντα ένας βαθμοί Κελσίου. Αλλά δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε τίποτα και να μην κάνουμε τίποτα οι ίδιοι.

— Υπάρχουν πολλοί λαϊκοί ενορίτες στη μονή σας τώρα;

— Αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα μας. Νεαρές οικογένειες έχουν πλέον εγκατασταθεί στο διπλανό μας χωριό, όπου ζούσαν οι ηλικιωμένοι που πήγαιναν στην ενορία μας. Οι περισσότερες από αυτές τις νεαρές οικογένειες είναι αγγλόφωνες, επομένως πηγαίνουν σε αγγλόφωνες ενορίες. Υπηρετούμε εκκλησιαστικά σλαβικά.

   

Βιώναμε συχνές αλλαγές κληρικών — δεν υπήρχε σταθερότητα. Ένας ιερέας που υπηρετούσε μαζί μας ήταν κατά της προσέγγισης μεταξύ ROCOR και ROC και πήρε μαζί του αρκετές δεκάδες άτομα. Μετά από αυτό, η ενορία έπρεπε να αναπτυχθεί εκ νέου. Ο επόμενος ιερέας ήταν σχεδόν με την ίδια νοοτροπία, και ήταν ενάντια στην εκκλησιαστική ιεραρχία, και μετά έφυγε κι αυτός. Η ενορία τον ακολούθησε και έπρεπε να προσελκύσουμε ξανά ενορίτες.

Στη συνέχεια ξέσπασε η επιδημία COVID-19. Ήταν μια δύσκολη στιγμή. Λόγω των περιορισμών, μας επιτρεπόταν να μείνουμε μόνο σε ακτίνα τριών μιλίων από τα σπίτια μας. Μερικές πόλεις ήταν εντελώς «υπό κλείδωμα». Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να παρακολουθούν τις εκκλησιαστικές λειτουργίες στο διαδίκτυο. Οι ηλικιωμένοι εξακολουθούν να φοβούνται μήπως μολυνθούν. Δηλαδή η ενορία έχει υποφέρει πολύ τα τελευταία χρόνια.

Αλλά πέρυσι, ο κόσμος άρχισε να πηγαίνει ξανά στο μοναστήρι μας. Οι ενορίτες μας προέρχονται από διάφορες εθνότητες: Σέρβοι, Μακεδόνες, Έλληνες, ντόπιοι Αυστραλοί, Ρώσοι και Άραβες. Αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν από όλο τον κόσμο. Γενικά, οι Εκκλησίες μας στην Αυστραλία αλλάζουν όλο και περισσότερο στα Αγγλικά—δεν καταλαβαίνουν όλοι οι κληρικοί Ρωσικά. Είναι λυπηρό, αλλά αυτή είναι μια περίοδος εξέλιξης. Υπάρχουν πιθανώς περισσότεροι Ρώσοι ενορίτες από τη Ρωσία στον Καναδά! Και εδώ έχουμε λίγους εκκλησιαζόμενους στους νεοφερμένους. Εδώ γίνονται πολλοί μικτοί γάμοι, οι συνέπειες των οποίων επηρεάζουν την ενοριακή ζωή. Για παράδειγμα, τα παιδιά του αδερφού μου δεν μιλούν ρωσικά [Η μητέρα Μαρία γεννήθηκε σε ρωσόφωνη οικογένεια.—ΑΚ]. Δηλαδή, δεν καταλαβαίνουν τίποτα σε εκκλησίες όπου οι λειτουργίες γίνονται στα εκκλησιαστικά σλαβονικά. Δεν έχει σωτήρια επίδραση ούτε στην ενοριακή ζωή. Όμως, δόξα τω Θεώ, δουλεύουμε σκληρά και δεν τα παρατάμε.

— Μητέρα, ιδού μια άλλη ερώτηση: Τι θα συμβούλευες τους Χριστιανούς που ζουν στη Ρωσία να κάνουν για να διατηρήσουν την πίστη στην καρδιά τους; Πώς μπορούν να αποφύγουν να υποκύψουν στους πειρασμούς του σύγχρονου κόσμου, από τους οποίους είναι υπεραρκετοί στη χώρα μας;

—Πρώτον, πρέπει να κατανοήσουν και να αναγνωρίσουν τον ρόλο της Ρωσίας στο παρελθόν και να μελετήσουν την ιστορία της χώρας — πώς πολέμησε και διατήρησε την πίστη της. Θα ήθελα να συμβουλεύσω τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις χριστιανικές διδασκαλίες. Υπάρχει μια διάσημη φράση: «Βιαστείτε να κάνετε το καλό». Δηλαδή, οι άνθρωποι πρέπει να φροντίζουν ο ένας τον άλλον και να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Και θα πρέπει να καταλάβουν ότι η Δύση υποχωρεί σταθερά. Αυτό που προέρχεται από εκεί φαίνεται δελεαστικό, αλλά δεν φέρνει κανένα καλό — αντίθετα, έχει πολύ επιζήμια επίδραση στην ανθρώπινη ψυχή. Φυσικά, οι άνθρωποι πρέπει να διαβάζουν τα Πατερικά συγγράμματα και τα έργα των σύγχρονων αγίων. Θα πρέπει να επισκέπτονται τους ιερούς τόπους και να ζητούν από τους αγίους να ενισχύσουν την πίστη τους, γιατί δεν μπορούμε να ενισχύσουμε την πίστη μας μόνοι μας—αυτό είναι δώρο από τον Θεό. Θα είναι υπέροχο αν οι ιερείς της ενορίας οργανώνουν προσκυνήματα σε μοναστήρια. Είναι εξαιρετικά σημαντικό. Τώρα θα πρέπει να υπάρξει έκκληση σε όλο το έθνος για μετάνοια.

Για παράδειγμα, οι γονείς μου ζούσαν στο Χαρμπίν. Όταν βρίσκονταν υπό ιαπωνική κατοχή, οι Σοβιετικοί πιλότοι προσπάθησαν τρεις φορές να επιτεθούν στο Χαρμπίν και να το βομβαρδίσουν. Τότε ο κόσμος, από την ιεραρχία της Εκκλησίας μέχρι τους λαϊκούς, άρχισε να νηστεύει και να τελεί συνεχώς ακολουθίες προσευχής σε όλη την πόλη. Και όταν έφταναν τα αεροπλάνα, η πόλη θα ήταν κρυμμένη σε πυκνή ομίχλη, έτσι το ραντάρ του αεροπλάνου δεν μπορούσε να δει μέσα από αυτήν και να αναγνωρίσει τους στόχους τους. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι βρισκόμαστε σε εποχή πολέμων και είναι απαραίτητο να βαθύνουν τη μετάνοιά τους και να εκκλησιάζονται συχνότερα. Δεν πρέπει όμως να γίνεται επιφανειακά. Δεν είναι απλώς μια ιεροτελεστία—να αγοράσεις και να ανάψεις ένα κερί. Πρέπει να μελετήσουν προσεκτικά τις εκκλησιαστικές λειτουργίες—τι λέγεται και τι διαβάζεται εκεί.

— Ζούμε σε μια αρκετά δύσκολη εποχή.

—Ναι, αλλά ο Κύριος ξεσηκώνει τις ψυχές μας μέσα από τέτοιες στιγμές. Αν όλα είναι ήσυχα, η ψυχή ξεχνά τον Θεό. Και το πιο σημαντικό, οι κοινές αμαρτίες πρέπει να αντιμετωπίζονται. Πρώτον, το αμάρτημα της κρίσης—από το να κρίνουμε την ιεραρχία της Εκκλησίας μέχρι να κρίνετε ο ένας τον άλλον. Δεύτερον, η αμαρτία της αχαριστίας - η αχαριστία προς τον Θεό. Πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό όχι μόνο για τις καλές στιγμές της ζωής, αλλά και για τις δύσκολες. Οι άνθρωποι πρέπει να διδαχθούν αυτό με κάποιο τρόπο. Ο Κύριος μας στέλνει όλα τα πιο χρήσιμα και σωτήρια πράγματα.

— Μητέρα, σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις και τα εποικοδομητικά σου λόγια.

Η Alexandra Kalinovskaya

μίλησε με την Ηγουμένη Μαρία (Miros)

Μετάφραση του Ντμίτρι Λάπα

Μονή Sretensky

26/3/2024