Μια μέρα μου ζήτησαν να ευλογήσω το σπίτι μιας ευημερούσας και οικονομικά ασφαλούς οικογένειας.Ένα όμορφο αρχοντικό με ακριβά έπιπλα, προσεγμένη διαρρύθμιση και εξοπλισμένο με όλα τα απαραίτητα για μια άνετη ζωή. Το αρχοντικό ήταν διακοσμημένο με δύο πρακτικά αποφασισμένα ενήλικα παιδιά, έναν αξιοσέβαστο ιδιοκτήτη και μια οικοδέσποινα που του ήταν αρκετά κατάλληλη.Μετά τον αγιασμό με κάλεσαν σε δείπνο και ρώτησα φυσικά: ποιος ήταν ο λόγος για τον αγιασμό του σπιτιού;Το ερώτημα είναι απολύτως φυσικό, αφού δεν τους έχω δει ποτέ ανάμεσα στους ενορίτες, και επικοινωνούσα μόνο με τον οικογενειάρχη στο μεγάλο γραφείο του.«Βλέπεις, πατέρα, ο πατέρας μας πέθανε πριν από ένα χρόνο», ξεκίνησε την ιστορία της η οικοδέσποινα. «Όλα ήταν καλά, αλλά τώρα έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τότε που άρχισε να έρχεται σε εμάς το βράδυ.- Σε όλους ταυτόχρονα ή σε κάποιον συγκεκριμένο; – διέκοψα με μια ερώτηση.«Φοβίζει τους πάντες», συμμετείχε στη συζήτηση η κόρη της οικογένειας, «αλλά δεν έχει επισκεφτεί ποτέ τον μπαμπά στο παρελθόν…»-Τι, τον είδες κι εσύ; – Γύρισα προς τον αρχηγό του σπιτιού.- Είδα. «Σε βλέπω, σε είδα», απάντησε και συνέχισε. - Ξέρεις, πατέρα, δεν πίστευα τις ιστορίες της γυναίκας ή των κορών μου πριν. Νόμιζα ότι αυτά ήταν κάποιου είδους γυναικεία φαντασίωση. Και εδώ, πάνω ξύπνησα πριν από τρεις μέρες, συνήθως κοιμάμαι στο δωμάτιό μου, από την αίσθηση ότι κάποιος με κοιτάζει έντονα. Ανοίγω τα μάτια μου και ο αείμνηστος πατέρας μου είναι δίπλα μου και λέει κάτι. Ακούω μια φωνή, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τις λέξεις... Δεν είχα καν χρόνο να φοβηθώ πραγματικά. Σηκώθηκα να ξαναρωτήσω τι ήθελε, και εξαφανίστηκε, σαν να είχε εξαφανιστεί κάπου. Μόνο αργότερα κατάλαβα ότι ο πατέρας μου είχε ήδη ταφεί πριν από ένα χρόνο.- Τον κοίταξες καλά; – ρώτησα.«Ναι πολύ καλά», απάντησε ο ιδιοκτήτης.«Ξέρεις, πατέρα, δεν είναι τρομακτικό όταν τον βλέπεις τη νύχτα», συμμετείχε στη συζήτηση η δεύτερη κόρη. - Αλλά μετά, όταν εξαφανίζεται, μερικές φορές με καταλαμβάνει τέτοια φρίκη.«Θα φοβήθηκες πραγματικά», σκέφτηκα.Ρώτησε πώς και γιατί πέθαναν ο παππούς και ο πατέρας τους και αν είχαν κηδεία. Αποδείχθηκε ότι ο εκλιπών άρχισε να μιλά για τον θάνατό του δύο μήνες πριν, αν και εξωτερικά ο τρόπος ζωής του δεν είχε αλλάξει καθόλου. Όλοι νόμιζαν ότι ο ηλικιωμένος έπαιζε. Και απλώς πήγε και πέθανε, ακριβώς στην καρέκλα του, μετά το δείπνο, με ένα άλμπουμ στα χέρια. Ήταν τόσο απροσδόκητο για όλους που δεν μπορούσαν να το πιστέψουν: μόλις τους μιλούσε στο δείπνο και τώρα είχε φύγει…Τον έθαψαν, έφεραν χώματα από το νεκροταφείο στην εκκλησία και τέλεσαν την νεκρώσιμη ακολουθία.- Δεν προσευχηθήκατε πια για αυτόν στο σπίτι ή στην εκκλησία;- Δεν μας έχουν μάθει να προσευχόμαστε, πάτερ. Η σύζυγος πήγε μετά από σαράντα μέρες, έκανε την θεία λειτουργία, ο ιδιοκτήτης άρχισε να εξηγεί, αλλά οι κόρες, όταν ο πατέρας άρχισε να περπατά στα δωμάτια τη νύχτα, έτρεξαν στην εκκλησία σας. Άναψαν κεριά για την ανάπαυση της ψυχής.Τους είπα σε όλους πώς να τον θυμούνται, τους ζήτησα να προσευχηθούν για την ευημερία της ψυχής του παππού μου και μετά πήγα στην ενορία.
Το Σάββατο της μνήμης, είδα ολόκληρο το γυναικείο μισό αυτής της οικογένειας στην εκκλησία. Μετά το μνημόσυνο τους πλησίασα με τη σκέψη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο σπίτι τους και αποδείχτηκε ότι έκανα λάθος. Αυτό μου είπαν.
Μετά την αποχώρησή μου, η οικογένεια συζητούσε για αρκετή ώρα τι συνέβαινε και ξαφνικά, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, θυμήθηκαν ότι ο εκλιπών φαινόταν να τους είχε πει κάτι για το άλμπουμ.
Σχετικά με το φωτογραφικό άλμπουμ που πέθανε στα χέρια του. Άνοιξαν αυτό το άλμπουμ και εκεί, ανάμεσα στις κίτρινες σελίδες και τις άθλιες φωτογραφίες των μακρινών προγόνων τους, υπήρχε ένας φάκελος και σε αυτόν ένα σημείωμα προς τον γιο, τη νύφη και τις εγγονές του, ότι όταν πέθαινε, θα του έκαναν οπωσδήποτε κηδεία, αλλά όχι με το όνομα Γρηγόρη, αλλά ως Δημήτρη. Έτσι τον βάφτισαν κάποτε, αλλά η ζωή έγινε έτσι και έγινε Γρηγόρης...Τελέσαμε την νεκρώσιμη ακολουθία του αείμνηστου Δημήτρη, τον συμπεριλάβαμε στο εκκλησιαστικό συνοδικό και δεν ενοχλεί πλέον την οικογένεια των νέων μου γνωστών, και τώρα έρχονται στην εκκλησία, προσεύχονται για αυτόν και για τους εαυτούς τους.Συχνά οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται μια τέτοια επικοινωνία με τους νεκρούς αποκλειστικά ως μυστικισμό, κάτι γεμάτο τρομακτικά μυστήρια που δεν έχουν απάντηση. Αλλά υπάρχει μια απάντηση - και τη λαμβάνουμε σε προσωπική και εκκλησιαστική προσευχή για αυτούς.
Επιπλέον, δίνουμε την απάντηση μόνοι μας όταν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, να αλλάξουμε τη ζωή μας στη μνήμη τους, ως ευγνωμοσύνη προς αυτούς.Κάθε ιερέας μπορεί να πει για παρόμοιες περιπτώσεις συμμετοχής των ψυχών των νεκρών στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Ναι, και όχι μόνο παπάς! Σχεδόν ο καθένας μας πηγαίνει στο νεκροταφείο τις ημέρες μνήμης. Η γήινη λογική δεν μπορεί να καθορίσει αυτή τη δράση μας, αλλά στην ευθεία ερώτηση: "Γιατί πηγαίνεις στο νεκροταφείο;"
Να επισκέπτεσαι, δηλαδή να επικοινωνείς, να θυμάσαι και να μιλάς. Ναι, ναι! Απλά μιλήστε!Αν κοιτάξετε καλά τα πρόσωπα όσων ήρθαν στους χώρους ταφής ή στο μνημόσυνο, τότε εκτός από λύπη, θα δείτε πάνω τους ήσυχη χαρά με έναν απλό ορισμό-συμπέρασμα: «Δόξα τω Θεώ, μιλήσαμε!»Αυτή η παρηγορητική επικοινωνία, που εμπνέει τη ζωή και τη διακονία, αφορά άμεσα εμάς, τους ιερείς.
Αρχιερέας Alexander AvdyuginΕικονογράφηση: καλλιτέχνης Nikolay Nevrev. "Ρέκβιεμ στο νεκροταφείο του χωριού"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου