ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
Όταν πήγε στον πόλεμο, πήρε μαζί του ένα μικρό ιερό Ευαγγέλιο. Το κουβαλούσε στη δεξιά τσέπη του χιτώνα του. Άλλοι είχαν καπνό, τσιγάρα, κάρτες στις τσέπες τους, αλλά εκείνος είχε ένα μικρό Ιερό Ευαγγέλιο. Είχα ελάχιστη ευκαιρία να διαβάσω: ήμουν πάντα ανάμεσα σε στρατιώτες, υπηρετούσα, σπούδαζα. Και μόνο όταν τέθηκε σε υπηρεσία, σε φρουρά, ήταν μόνος, αλλά αυτές ήταν σπάνιες στιγμές. Ενώ στεκόταν φρουρός, κατάφερε να διαβάσει μερικούς στίχους από το Ευαγγέλιο και μετά τo έβαζε ήσυχα πίσω στην τσέπη του χιτώνα του. Ο στρατιώτης έζησε ολόκληρους μήνες και χρόνια τρομερής στρατιωτικής ζωής χάρη στο μικρό Ευαγγέλιο. Αυτό βέβαια δεν άρεσε στον διάβολο. Δεν μπορούσε να καταστρέψει έναν τέτοιο άνθρωπο που είχε το Ευαγγέλιο στο στήθος του. Και έτσι αποφάσισε να καταστρέψει αυτό το Ευαγγέλιο: στο κάτω κάτω, το πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου δεν του έδωσε ειρήνη. Ήταν μικρό, τυλιγμένο σε εφημερίδα, αλλά η «μυρωδιά» του απλώθηκε σε ολόκληρο τον στρατώνα, ανάμεσα σε όλους τους στρατιώτες, τα χωράφια, τα δάση, όπου κι αν ήταν ο στρατιώτης σε υπηρεσία.
«Τα πάντα στην περιοχή υπόκεινται σε εμένα»
Ο Σατανάς ήταν πολύ θυμωμένος,
Αλλά εδώ, σαν λύκος
«Μου δόθηκε πλήρης εξουσία…»
Το σκέφτηκε και το έκανε. Αλλά... εις βάρος σας! Αποδείχθηκε έτσι. Κάποιος στρατιώτης έχασε το ρολόι του. Αναφέρθηκε στον διοικητή της διμοιρίας.
- Αναζητήστε κάθε ένα από αυτά! – διέταξε ο διοικητής.
Έβαλαν όλους στη σειρά και τους έψαξαν. Δεν βρήκαν το ρολόι, αλλά βρήκαν το Ευαγγέλιο σε έναν από τους στρατιώτες. Ο διοικητής το άρπαξε και το έσκισε μπροστά σε όλους... Τα μικρά λευκά, λεπτά φύλλα πέταξαν στον αέρα.
Ο στρατιώτης που βρέθηκε με το Ευαγγέλιο δεν έφταιγε σε τίποτα, αλλά τον έβαλαν σε μια βαθιά, κρύα τρύπα. Ο λάκκος ήταν ανοιχτός. Είχε καταρρακτώδη βροχή κατά τη διάρκεια της νύχτας, και ο κρατούμενος ήταν μούσκεμα μέχρι το μεδούλι των οστών του. Από συμπάθεια, δύο στρατιώτες του έφεραν το μεγάλο παλτό του, που ήταν στη σκηνή, τη νύχτα.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, είναι αυτό.
Οι σκισμένες σελίδες του Ευαγγελίου πέταξαν πολύ μακριά. Κάποιοι τα κυλούσαν σε σκάγια και τα κάπνιζαν, ενώ άλλοι, αφού τα διάβασαν, τα έκρυψαν προσεκτικά στις τσέπες τους. Αν πριν μόνο ένας στρατιώτης διάβαζε κρυφά το Άγιο Ευαγγέλιο, το Πνεύμα του οποίου ήταν τόσο αηδιαστικό για τον Σατανά, τώρα άρχισαν να το διαβάζουν εκατοντάδες άλλοι και, φυσικά, ο Σατανάς αηδιάστηκε ακόμη περισσότερο από αυτό. Κατάλαβε, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Κατέστρεψε ένα Ευαγγέλιο, και ήταν περισσότερα από χίλια από αυτά.
Ο διάβολος πέτυχε μόνο σε ένα πράγμα. Αυτό είναι όλο.
Ήδη στο τέλος του πολέμου, ένας φίλος είπε κάποτε στον στρατιώτη:
- Ξέρεις, Κόλια, σκοτώθηκε ο διοικητής της διμοιρίας που έσκισε το "μικρό σου βιβλίο".
- Πώς; - Ο Νικολάι ξαφνιάστηκε. - Στη μάχη, ή τι;
«Όχι, χειρότερα...» Και ο γείτονας δίστασε.
- Λοιπόν, πες μου, πες μου, τι συμβαίνει με αυτό; - επέμεινε ο Νικολάι.
«Ξέρεις», είπε ο φίλος με χαμηλωμένη φωνή, «τον τσάκισε ένα αυτοκίνητο».
- Λοιπόν, και κατευθείαν στο θάνατο;
- Όχι ακόμα.
- Γιατρεύτηκε;
- Όπου εκεί, όλα τα κόκαλα αλέστηκαν, και στη ζέστη της στιγμής έβγαλε ένα πιστόλι και αυτοπυροβολήθηκε.
Οι φίλοι ήταν σιωπηλοί. Λυπήθηκα τον άντρα.
«Θα το μάθεις», είπε ο φίλος, δίνοντας στον Νικολάι ένα μικρό κομμάτι χαρτί.
Ο Νικολάι κοίταξε προσεκτικά το κομμάτι χαρτί και τα χείλη του έτρεμαν.
«Θα μάθω», είπε ενθουσιασμένος.
«Το κράτησα σε όλο τον πόλεμο και τώρα… Θα σου δώσω πίσω το φυλλάδιο από το Ευαγγέλιο», είπε ο φίλος.
- Πώς τον έλεγαν; - ρώτησε ξαφνικά ο Νικολάι!
- Ποιον; - Δεν καταλαβαίνω καλά την ερώτηση, ρώτησε ο φίλος με τη σειρά του.
- Ναι, αυτός, ο διοικητής μας.
- Φαίνεται ότι είναι ο Αλέξανδρος.
- Ω Θεέ μου! «Ο Νικολάι ικέτευσε ήσυχα. - Μην τον κατηγορείς για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου