Περιγραφές των πραγματικοτήτων του πνευματικού κόσμου
Σε περιγραφές της γης πριν από την πτώση, του παραδείσου και των κατοικιών όπου μεταφέρθηκαν οι ψυχές των αγίων πριν από το θάνατό τους, λέγεται παντού ότι όλα εκεί είναι γεμάτα φως, δεν υπάρχει χειμώνας ή φθινόπωρο, όλα είναι συνεχώς ανθισμένα και ευωδιαστά. Φυσικά, πρόκειται για περιγραφές πραγμάτων που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια, αλλά ακόμα. Εξήγησε, πάτερ, πώς να καταλάβουμε ότι εδώ μας συνεπαίρνει η ομορφιά του χειμώνα, ότι η μανιασμένη και σκοτεινή θάλασσα, οι θλιβερές εικόνες του φθινοπώρου, τα σκληρά και πενιχρά τοπία προκαλούν θαυμασμό; Θυμάμαι ότι ως παιδί, όταν ταξιδεύαμε με το τρένο μέσα από τις καμένες στέπες του Καζακστάν, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το παράθυρο για πολλή ώρα. Η έλξη αυτής της ομορφιάς για εμάς εξηγείται από την πτώχευση μας, τη διαστρέβλωση της πνευματικής μας αντίληψης; Πώς πρέπει να νιώθουμε για αυτό;
Οι πραγματικότητες του πνευματικού κόσμου δεν μπορούν να μεταδοθούν κυριολεκτικά στις έννοιες και τις κατηγορίες της επίγειας ύπαρξής μας. Ως εκ τούτου, εδώ χρησιμοποιείται η γλώσσα των συμβόλων, των μεταφορών, των συνεκδόχων και των αλληγοριών γενικά – για να εξυψώσουμε τη σκέψη μας από το ορατό στο αόρατο. Η μεταφορά δεν λαμβάνεται στην πληρότητα της σημασιολογικής της σημασίας, αλλά σε κάποια πτυχή. Για παράδειγμα, ο χειμώνας είναι ένα μεταφορικό ανάλογο του πνευματικού κρύου, το φθινόπωρο μαραίνεται κ.λπ., τα αρωματικά λουλούδια είναι η δράση της χάρης, το φως είναι μια κατάσταση μεταμόρφωσης. Ας σκεφτούμε τώρα τι μας αιχμαλωτίζει στα φαινόμενα του ορατού κόσμου. Η ομορφιά του χειμώνα είναι οι απέραντες εκτάσεις του χιονιού, οι νιφάδες χιονιού, σαν αστέρια, που ντύνουν τη γη με λευκή ενδυμασία, που θυμίζει την παρθένα αγνότητα του κόσμου. Η λυσσασμένη και ζοφερή θάλασσα συνδέεται με τη δύναμη των κοσμικών δυνάμεων, μπροστά στις οποίες ο άνθρωπος αισθάνεται σαν ένας μικρός κόκκος άμμου, αλλά αυτές οι δυνάμεις δαμάζονται, όπως τα άγρια ζώα: τα κύματα που πέφτουν στην ακτή σπάνε σε εκατομμύρια πιτσιλιές και σέρνονται μακριά, με αφρούς ανοιχτά στόματα, ξανά στα βάθη της θάλασσας και ορμούν από εκεί. Ο άνθρωπος παρακολουθεί με γοητεία την πάλη μεταξύ δύο γιγάντων – της γης και της θάλασσας – και μέσα στη μανιασμένη θάλασσα αισθάνεται τις ενέργειες του σύμπαντος και του εαυτού του, ως σωματίδια αυτών των στοιχείων. Οι θλιβερές εικόνες του φθινοπώρου προκαλούν λυρική θλίψη. Αυτή η ήσυχη θλίψη βρίσκει ανταπόκριση στην ανθρώπινη ψυχή. Η λύπη είναι πιο όμορφη από το γέλιο. Μέσα από την αντίθεση του μαρασμού, τα χρώματα της ζωής γίνονται αντιληπτά και θυμούνται πιο έντονα και το ίδιο το φθινόπωρο συνδέεται με την ειρήνη μετά τη δουλειά. Όσο για τις καμένες στέπες, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε περιορισμένους χώρους μπροστά μας, ειδικά στις πόλεις, αλλά η ατελείωτη στέπα μας θυμίζει το άπειρο των κοσμικών χώρων. Αλλά σκεφτείτε το εξής: οι κάτοικοι του παραδείσου και της κόλασης όχι μόνο θα δουν εικόνες αυτών των νέων πραγματικοτήτων, αλλά θα ζήσουν και θα υπάρχουν μέσα σε αυτές. Επιπλέον, αυτές οι πραγματικότητες θα διαποτίσουν το είναι και την ουσία τους. Έχετε μια ποιητική αντίληψη της φύσης, τη θαυμάζετε, αλλά ταυτόχρονα έρχεστε σε επαφή μαζί της μέσα από λεπτούς συνειρμούς και συνειρμούς .
Αυτοί οι πίνακες είναι μια πινελιά στις χορδές που είναι κρυμμένες βαθιά στην καρδιά σου και σε αιχμαλωτίζει ο ήχος αυτών των χορδών. Τώρα φανταστείτε κάτι άλλο: ότι οι εικόνες για τις οποίες μιλήσατε με θαυμασμό έγιναν ξαφνικά πραγματικότητα για εσάς και η εμπειρία αντικαταστάθηκε από την πραγματικότητα. Αν έμενες μόνος στα χιόνια του χειμώνα, δύσκολα θα θαύμαζες την ομορφιά του παγώνοντας από το κρύο. Αν έπλεες σε ένα πλοίο κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, όταν τα κύματα το πετούσανωσαν καρυδότσουφλο από άκρη σε άκρη, τότε δεν θα θαύμαζες τα κύματα της θάλασσας, αλλά, πιθανότατα, θα ένιωθες μόνο φρίκη, όπως πριν από ένα τέρας που έμελλε να σε καταπιεί. If you had to walk through the scorched Kazakh steppes, and under the rays of the sun, then you would most likely exclaim: “How terrible this dead expanse and hot sand is, worse than the northern tundra. Will there really be no end to this steppe? Poetic experiences are spiritual experiences, and since everything spiritual is limited, they require variety. But these pictures cannot fill the abyss of the human heart. I have seen poetically gifted people, with a subtle, aesthetic perception of the world, and, at the same time, morally deeply corrupt and dissolute; their exquisite aestheticism was somehow strangely combined with cynicism and disgusting vices. It can be said that they were looking for beauty in the realm of death. Spiritual beauty is different from mental beauty; here the object and the subject are in real contact with each other. It is revealed to a person not remotely, like a painting, but through him himself, or rather, through the grace of God, uniting inseparably with the soul. Είναι μια ζωντανή, δραστήρια, ολοκληρωμένη ομορφιά που μεταμορφώνει την ίδια την ψυχή ενός ανθρώπου και τον κάνει όμορφο.
Σας ευχαριστώ που απαντήσατε στην ερώτησή μου. Ήταν σαν να γύρισες ένα κλειδί και αυτό που φαινόταν επίπεδο και αποσυνδεδεμένο στα μέρη του έγινε ογκώδες, ενιαίο και ζωντανό.
Εύχομαι οι εικόνες του φθινοπώρου – μια ελεγεία του χρόνου – να αντικατασταθούν για εσάς από το ατελείωτο φως που ρέει από την αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου