Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2021

Μνήμη Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτουτου Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου



Θα αναφέρω ένα περιστατικό που πρώτη φορά το λέω. Όταν πήγαμε στην Ιερά Μονή Παναγίας του Μαχαιρά, βρήκαμε πολλά προβλήματα και μία κατάσταση πολύ δύσκολη γύρω από το μοναστήρι. Γεμάτο εστιατόρια με μουσικές που ενοχλούσαν και δεν σέβονταν την ησυχία της μονής, πανηγύρια, άνθρωποι με άσεμνες ενδυμασίες επιχειρούσαν να μπουν στη μονή, μέχρι Καθαρά Δευτέρα και Κυριακή των Βαΐων έκαναν σούβλες κ.λπ. Μία μέρα μέχρι αργά το βράδυ σ’ ένα εστιατόριο στην περιοχή είχε πολύ δυνατή μουσική. Την ακούγαμε εμείς και σίγουρα μας δυσκόλευε στην προσευχή και στο πρόγραμμά μας. Εγώ ήμουν πολύ αγανακτισμένος, γιατί αν και επιχείρησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο του εστιατορίου εκείνος τίποτε, καμία κατανόηση. Την άλλη μέρα το μεσημέρι ενώ εμείς πήγαμε να ξεκουραστούμε, ήρθε ένα παιδί να με συναντήσει και να μου μιλήσει για κάποια προβλήματα που είχε. Όταν ήρθε στο μοναστήρι, ρώτησε που είναι ο ηγούμενος και του απάντησαν ότι ξεκουράζεται στο κελί του. Δεν βρήκε βέβαια κανένα άλλο μοναχό. Όλοι ξεκουράζονταν, αφού κάθε βράδυ οι μοναχοί είχαμε αγρυπνία στα κελιά μας και σηκωνόμαστε και πολύ πρωί. Επομένως δεν βρήκε κανένα, παρά έναν λαϊκό ο οποίος πρόσεχε τα κεριά. Κάποια στιγμή το παιδί βρήκε έναν μοναχό, ο οποίος τον ρώτησε τι ψάχνει στη μονή. Το παιδί του απάντησε ότι έψαχνε τον ηγούμενο, όμως απογοητεύτηκε που δεν τον βρήκε, αφού όλοι ξεκουράζονταν. Ο μοναχός τον ρώτησε τότε ποιο είναι το πρόβλημά του και ο νεαρός του μίλησε γι’ αυτό. Ο μοναχός του είπε κάποια πράγματα, τον συμβούλεψε και τον ανάπαυσε με όσα του είπε. Εκείνη την ώρα κτύπησε το σήμαντρο για τον εσπερινό. Τότε ο μοναχός τον παρότρυνε να πάει στον εσπερινό και εκεί θα έβλεπε τον ηγούμενο (εμένα δηλαδή), για να μου μιλήσει. Ο νεαρός όμως του είπε ότι δεν χρειάζεται πια να δει τον ηγούμενο, αφού με αυτά που του είπε και τις λύσεις που του έδωσε ο ίδιος ο μοναχός, ένιωθε αναπαυμένος και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι προηγουμένως. Τότε ο νεαρός ρώτησε τον μοναχό ποιος ήταν και ποια η θέση του στη μονή. Ο μοναχός του είπε: «Αυτές τις μέρες μένω εδώ στο μοναστήρι μαζί με τους πατέρες. Είμαι από το Άγιον Όρος, όμως αυτό τον καιρό μένω εδώ και το όνομά μου είναι Παΐσιος». Το παιδί δεν είχε ιδέα ποιος ήταν. Τελικά έφεραν το παιδί κοντά μου και μου είπαν ότι με έψαχνε για ώρα. Όταν τον ρώτησα τι θέλει και γιατί με ψάχνει μου απάντησε πως δεν έχει κάτι πλέον να μου πει, αφού είχε ήδη μιλήσει με τον πατέρα Παΐσιο. Εγώ αμέσως διερωτήθηκα με ποιον πατέρα Παΐσιο μίλησε, αφού τέτοιο όνομα στο μοναστήρι δεν είχαμε. Παραξενεύτηκα! Αυτός επέμενε ότι ενώ εμείς ξεκουραζόμαστε, βρήκε έναν μοναχό στον οποίο εξομολογήθηκε, είπε τα προβλήματά του και τα θέματά του και ότι τώρα είναι καλά. Τον ρώτησα τι του είπε αυτός ο άγνωστος σε μένα μοναχός και ο νεαρός απάντησε πως ο μοναχός αυτός του είπε πως είναι από το Άγιον Όρος και ότι αυτές τις μέρες μένει εδώ στο μοναστήρι. Εμείς ούτε αγιορείτη είχαμε, ούτε ήρθε κάποιος να μας επισκεφθεί και του ζήτησα να μου τον περιγράψει. Τότε μου περιέγραψε τον Γέροντα Παΐσιο. Πράγματι αυτό το γεγονός μας στήριξε και μας παρηγόρησε, γιατί καταλάβαμε ότι η ευχή του Γέροντα ήταν μαζί μας, γιατί αν και δεν ήταν αυτός που μας έστειλε στην Κύπρο, εντούτοις πριν έρθω τον ρώτησα πολλές φορές για να έρθω, πήρα τη συμβουλή του, τη γνώμη του και την ευχή του για να έρθω.

Από Ι.Μ. ΛΕΜΕΣΟΥ 
http://www.imlemesou.org/index.php/psifides-pisteos-2/agies-morfes/969-mnimi-osiou-paisiou-tou-agioreitou

Δεν υπάρχουν σχόλια: