Ὁ Ὅσιος Νικόλαος τῆς Σερβίας (Βελιμίροβιτς)
θεόπνευστα εἶχε πεῖ ὅτι ἔπρεπε νὰ λεχθεῖ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου,
τὸ γιατὶ ὁ Γέροντας Νικόλαος ἦταν μυστικὸς Ἐπίσκοπος
μεγαλόσχημος Νεκτάριος. Ήταν μυστικὸς Ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ
στὴν γῆ εἶχε ἐπέλθει ἡ Ἡμέρα Κυρίου...
Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ Γέροντας
σήκωσε τὸν ἀγαθὸ ζυγὸ τοῦ Ἀποστόλου τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἦταν
τέτοιος καὶ ἀκτινοβολοῦσε τὴν ἀπερίγραπτη Ἁγιότητα τῶν
Πατέρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, ἐπειδὴ ἦταν
σταλμένος στὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὄντας Ἀρχιερέας, ἔχοντας τὴν Ἀποστολικὴ Χάρη, ὁ Γέροντας παρὰ ταῦτα πάντοτε ἐπεδίωκε νὰ εἶναι τελευταῖος. Τα
μόνιμα του λόγια ἦταν: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ χειρότερος ἀπὸ ὅλους». Ὅταν
τὸν εὐχαριστοῦσαν καὶ τοῦ ἔκαναν τιμές, πάντα διέκοπτε λέγοντας: «Σὲ μένα τίποτα καλὸ δὲν ὑπάρχει!» Ἂν ὁ ἄνθρωπος
γνώριζε ἀκριβῶς, ὅτι ἔλαβε θεραπεία μὲ τὶς προσευχὲς τοῦ
Γέροντα ἢ μὲ τὶς εὐχές του ἔγινε κάποιο θαῦμα, τότε ὁ Γέροντας
γιὰ νὰ κρύψει τὸν ἑαυτό του, ἔκανε πῶς δὲν γνώριζε τίποτα γιὰ τὸ
συμβᾶν καὶ πῶς δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ.
«Γέροντα!» ἔλεγε μὲ χαρά ὁ θεραπευμένος. «Ἂς Σᾶς σώσει ὁ Κύριος γιὰ τὶς εὐχές Σας! Ὅλα τακτοποιήθηκαν»... Εἰς ἀπάντηση
σχεδὸν πάντα ἄκουγαν: «Για πέστε, πῶς Σᾶς λένε;»...
Στὴ χειροτονία ἑνὸς Ἐπισκόπου, τοῦ βάζουν στοὺς ὤμους τὸ ὠμοφόριο: «Τὸ ὠμοφόριο τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ὑφαντὸ ἀπὸ μαλλί καὶ
ὄχι ἀπὸ λινάρι καὶ συμβολίζει τὸ δέρμα ἐκείνου τοῦ ἀπολωλότος
προβάτου, τὸ ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς, ὅταν τὸ βρῆκε τὸ πῆρε στοὺς ὤμους Του.
Ἐπειδὴ ὁ Ἐπίσκοπος, φέροντας τὴν μορφὴ τοῦ Χριστοῦ, ἐκτελεῖ τὸ
ἔργο Του καὶ μὲ τὴν ἐνδυμασία δείχνει, πῶς εἶναι μιμητὴς ἐκείνου
τοῦ Ἀγαθοῦ καὶ Μεγάλου Ποιμένος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾷ τὶς ἀδυναμίες
τοῦ ποιμνίου Του… Τὸ ὠμοφόριο φέρει πάνω σταυρούς, που
σημαίνουν, ὅτι ὅπως ὁ Χριστὸς στὸν ὤμο του κουβαλοῦσε τὸν Σταυρό
Του, ἔτσι καὶ ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἤθελαν νὰ μιμοῦνται τὴν ζωὴ τοῦ Σωτήρα, φέρουν στοὺς ὤμους τὸν σταυρό, ἐπειδὴ ὑποφέρουν ἀπὸ τὰ
βάσανα, ἀφοῦ ὁ σταυρός είναι σημεῖο τῶν βασάνων».Ὁ Γέροντας, ὁ μεγαλόσχημος Ἐπίσκοπος Νεκτάριος ὁ
Ρώσσος, ἐκπλήρωσε τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ βρίσκοντας τὰ ἀπολωλότα πρόβατα, τὶς χιλιάδες σκοτισμένες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀρρώστους στοὺς ὤμους του καὶ τοὺς συνόδευε στὴν Βασιλεία τῶν
καὶ κακία ψυχές τῶν ἀνθρώπων, αὐτὸς ἀνέπαυε προσεκτικὰ τοὺς
Οὐρανῶν.
Ὁ Γέροντας Νικόλαος λαμβάνει τὸ μεγάλο σχῆμα και μὲ εὐλογία δὲν ἀρχίζει τὴν δημόσια Ἐπισκοπικὴ διακονία. Σύμφωνα
μεγάλο σχῆμα, ὀφείλει νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἐπισκοπικὴ ἐξουσία καὶ νὰ
μὲ τὸν Νομοκανόνα (Κεφάλαιο 90), ὁ Ἀρχιερέας ποὺ ἔλαβε κουρὰ σὲ
μείνει χωρὶς Καθέδρα μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του. Μὲ αὐτὸ τὸν
τρόπο στὸν Γέροντα εἶναι ὅλα νόμιμα, σύμφωνα μὲ τοὺς Κανόνες
γι' αὐτὸ καὶ ἔλεγε: «Ἡ Ἀρχιεροσύνη μου εἶναι νόμιμη καὶ πολυετής»...
Ὁ λαὸς τῆς Ἐκκλησίας μὲ πνευματικὴ διαίσθηση καὶ βάθος
Πίστεως ἀμέσως μετὰ τὴν ὁσία κοίμηση τοῦ Γέροντα ἄρχισε νὰ τὸν
ἀποκαλεῖ ὡς μεγαλόσχημο Ἐπίσκοπο Νεκτάριο τὸν Ῥῶσσο, ἐπειδὴ
ἔφερε στοὺς ὤμους του τὰ βάρη τῆς Ῥωσσικῆς Μητέρας-Ἐκκλησίας
καὶ ἡ Καθέδρα του εἶναι ὅλη ἡ Ἁγία Ῥωσσία. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν
στοργικὴ ἀναγνώριση ἀπὸ τὸν πιστὸ λαὸ τῆς εὐλογημένης διακονίας
του κρύβεται ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀδιαμφισβήτητης Ἁγιότητας τοῦ
Γέροντα, ὅπως ἀποκαλοῦσαν τὸν Ὅσιο Σέργιο τοῦ Ράντονεζ τὸν
«Ἡγούμενο πάσης Ῥωσσίας». Πληθώρα θαυμάτων συνδέεται μὲ τὸ
ὄνομα τοῦ πατρὸς Νικολάου. Ὁ Κύριος εἰς ἀπάντηση γιὰ τὴν πίστη
τοῦ λαοῦ μας στὴν Ἁγιότητα τοῦ ἀρεστοῦ τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπὸ τὶς
προσευχές τοῦ λαοῦ πρὸς αὐτόν, τὸν μεγάλο Ρῶσσο Ἅγιο τῶν
φοβερῶν καὶ ἐσχάτων καιρῶν εὐλόγησε, ὅπως οἱ εἰκόνες καὶ οἱ
φωτογραφίες τοῦ Γέροντα μυροβλίζουν.
Δόξα τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου