Ἡμέρα Κυρίου
«Ἰδοὺ γὰρ ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται ἀνίατος θυμοῦ καὶ ὀργῆς
θεῖναι τὴν οἰκουμένην ἔρημον καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπολέσαι ἐξ
αὐτῆς. [...] Καὶ ἔσονται οἱ καταλελειμμένοι ἔντιμοι μᾶλλον ἢ τὸ
χρυσίον τὸ ἄπυρον, καὶ ὁ ἄνθρωπος μᾶλλον ἔντιμος ἔσται ἢ ὁ λίθος
ὁ ἐκ Σουφίρ» (Ησ., 13.9-12).
«Πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν αἰσθάνονται τὸν ἀέρα μέχρις ὅτου φυσήξει», λέει κτυπῶντας τὴν πόρτα τῆς καρδιάς μας ὁ Ἅγιος Νικόλαος τῆς Σερβίας. Ἄλλοι πάλι, δὲν σκέφτονται γιὰ τὸ φῶς ἂνδὲν πέσει τὸ σκοτάδι.
Ἔτσι πολλοὶ χριστιανοὶ δὲν ἀισθάνονταν τὴν ὕπαρξη τοῦΘεοῦ μέχρις ὅτου ἔπεσε ἡ ἀνεμοθύελλα αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Αὐτοὶ
μάλιστα δὲν σκέφτονταν κἂν τὸν Θεό, ὅσο τοὺς «φώτιζε» ὁ κόσμος
καὶ τοὺς χαμογελοῦσε ἡ «χαρὰ τοῦ κόσμου». Ἀλλὰ ὅταν ἔπεσε ἡ
μπόρα τοῦ πολέμου καὶ τὸ σκότος ὅλων τῶν ἐνωμένων δυνάμεων
τοῦ κακοῦ, αὐτοὶ θυμήθηκαν τὸν Θεό. Τότε βασικὰ δὲν μποροῦσαν
νὰ σκέφτονται τίποτα ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τὸν Θεό.
Ἡμέρα Κυρίου! Στὴν Ἁγία Γραφὴ Ἡμέρα Κυρίου λέγεται αὐτὸ ποὺ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἡ στυγερὴ νύχτα, τὸ
σκότος μὲ τὶς βροντές, αἷμα καὶ καπνός, φόβος καὶ τρόμος, μανία
καὶ φρίκη, φωτιὰ καὶ καταστροφή, στεναγμοὶ καὶ ἐπιθανάτια
βογγητά, ῥόγχοι. Νὰ τί ὀνομάζεται στὴν Ἁγία Γραφή «ΗμέραΚυρίου».τίποτα. Οἱ
«Πῶς γίνεται αὐτό;», θὰ ρωτήσετε ἐσεῖς. «Γιατί ἔτσι;» Ἐπειδὴ
σὲ τέτοιες καταστάσεις καὶ χάρη σὲ αὐτὲς οἱ κακομαθημένοι καὶ
«παραμορφωμένοι» ἄνθρωποι καταλήγουν τελικὰ στὸ νὰ
κατανοήσουν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τὰ πάντα, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα
καυχησιάρηδες ντρέπονται, οἱ ὑπερήφανοι
χαμηλώνουν τὰ μάτια, οἱ πλούσιοι κυκλοφοροῦν μὲ τὶς τσέπες
γυρισμένες ἀπὸ τὴν ἀνάποδη, οἱ πρίγκιπες ονειρεύονται νὰ τοὺς
μιλήσει ἔστω καὶ ἕνας ξένος φρουρός, οἱ στρατηλάτες οἱ ἴδιοι
συγκρατοῦν στρατὸ χωρὶς οὔτε ἕνα ὑποταγμένο, ἀλλὰ μὲ
ἀμέτρητους ἀνωτέρους. Κάποτε ἀδιάφοροι ἱερεῖς κλαῖνε στὰ ἐρείπια τῶν Ναῶν. Κάποτε ἀνήθικες γυναίκες στέκουν ἄπλυτες, φορῶντας κουρέλια καὶ ὅλοι αὐτοὶ συλλογίζονται τὴν
μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν, ὡς στήλη καπνοῦ, μηδαμινότητα
τοῦ ἀνθρώπου. Λοιπόν, γιατί αὐτὴ ἡ φοβερὴ νύχτα λέγεται Ἡμέρα Κυρίου;
Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εμφανίζεται ἔκδηλα στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο
οἱ ἤρεμες μέρες περνοῦσαν, ὁ ἄνθρωπος δὲν θυμόταν τὸν Θεό,
μέχρι καὶ τὸν ἑαυτό του, τὸν ὕψωνε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν Θεό, καλοῦσαν στὴν Ἐκκλησία νὰ προσευχηθοῦν. Ὅμως ὅταν ἦρθε ἡ
κορόιδευε τοὺς θεοσεβεῖς, περιγελοῦσε αὐτούς, ποὺ τοὺς φοβερὴ Ἡμέρα Κυρίου, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νὰ ἐπιστρέφουν
στὸν Θεό, νὰ ἀναγνωρίζουν τήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Ἐκκλησία, νὰ ὑποκλίνονται στοὺς ἱερεῖς, νὰ
ψάχνουν τὰ Ἁγια βιβλία γιὰ νὰ τὰ διαβάσουν. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ
ἀναστενάζουν, ντρέπονται γιὰ τὸ παρελθόν τους, μετανοοῦν γιὰ
τὶς ἁμαρτίες τους, κάνουν ἐλεημοσύνες στοὺς φτωχούς,
κοινωνοῦν, ἐπειδὴ
ἐπισκέπτονται ἀρρώστους, νηστεύουν,
σκέφτονται γιὰ τὸν ἐπικείμενο θάνατό τους καὶ γιὰ τὴν ἄλλη ζωή,
ὅπου ἡ Ἡμέρα Κυρίου εἶναι ἄλλη, εὐλογημένη, φωτεινή, μακάρια
καὶ αἰώνια.
Καὶ ἔσονται οἱ καταλελειμμένοι «ἔντιμοι μᾶλλον ἢ τὸ
χρυσίον τὸ ἄπυρον, καὶ ὁ ἄνθρωπος μᾶλλον ἔντιμος ἔσται ἢ ὁ λίθος
ὁ ἐκ Σουφίρ», λέει ὁ Κύριος μέσω τοῦ προφήτη Του Ἡσαΐα (Ἡσ.,
13.12), δηλαδὴ τοῦ πιὸ ὄμορφου καὶ τοῦ πιὸ ἀκριβοῦ χρυσοῦ. Νὰ ἀδελφοί, ὅλες οἱ συμφορές, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στοὺς
ἀνθρώπους, ἔχουν σκοπὸ νὰ κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ χρυσάφι.
Γνωρίζετε ἀδελφοὶ, γιατί στὶς μέρες μας ὁ Ἐπουράνιος Θεός γιὰ δεύτερη φορὰ ἐπέτρεψε στὸν κόσμο τὶς φρίκες τοῦ πολέμου, οἱ ὁποῖες μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μόνο μὲ τὶς φρίκες τῆς κολάσεως;
Ἐπειδὴ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ἔπεσε πιὸ κάτω ἀπὸ τὴν ἀξία τοῦ
χρυσοῦ. Καὶ αὐτὸ εἶναι ενάντια στὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορὰ
τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ὅλα ὅσα ἀντιτίθενται στὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουν νὰ ἀποτύχουν, νὰ πέσουν, νὰ καταστραφοῦν, νὰ
ἐξαφανιστοῦν.
Καὶ στὴν χώρα μας ὁ χρυσὸς ἄρχισε νὰ ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Γι' αὐτὸ ἡ χώρα μας δέχτηκε τὸ χτύπημα
ἀπὸ τὴν τρομερὴ μάστιγα τοῦ πολέμου, ἀπὸ τὴν μάστιγα, ἡ ὁποία εἶχε περιπλεχτεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ κακὰ καὶ τὶς δυστυχίες, ὡς ἀπὸ
πυρίπνοον ὄφιν. Τὸ χτύπημα, τὸ πέτυχαν γιὰ νὰ μάθουμε νὰ ἐκτιμοῦμε τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἄνθρωπο περισσότερο ἀπὸ τὸ χρυσό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου