Ἡ σύγκρουση τού πατέρα Γεώργιου Καλτσίου μὲ τὸν Τσαουσέσκου.

Ἡ σύγκρουση τού πατέρα Γεώργιου Καλτσίου μὲ τὸν Τσαουσέσκου

Τὸν Μάρτιο τοῦ 1977 ἔγινε σεισμὸς στὸ Βουκουρέστι, ποὺ προκάλεσε πολλὲς καταστροφές.

Ὁ ναὸς Ἔνεϊ, ἱστορικὸ μνημεῖο τοῦ 17ου αιώνα, ὑπέστη μεγάλες φθορές. Η κυβέρνηση ἀποφάσισε τὴν κατεδάφισή του, μὲ τὴν πρόφαση ὅτι ἡ ζημιὰ

δὲν ἐπιδιορθωνόταν. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ σὲ ἄλλους  6 Ναοὺς τοῦ Βουκουρεστίου, οἱ ὁποῖοι στὸ νέο σχέδιο τῆς πόλης ἀποφασίστηκε νὰ μὴν ὑπάρχουν.

Ὁ π. Γεώργιος ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀντιδράσει γιὰ τὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχε καταφέρει μετὰ

ἀπὸ χρόνια νὰ ἔχει μία ἀξιόλογη θέση στὴν κοινωνία, τη δική του οἰκογένεια, τοὺς μαθητές του, τὰ πνευματικά του παιδιά. Θὰ ἔπρεπε ὅλα αὐτὰ ποὺ κέρδισε νὰ τὰ θυσιάσει γιὰ χάρη τῆς ἀλήθειας. Νὰ

ἐπιστρέψει πάλι στὴν «κόλαση» ἀπὸ τὴν ὁποία βγῆκε πρὶν λίγα χρόνια. Ὅμως, αἰσθανόταν χρέος του νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὴ ζωή του γιὰ τὸν

Οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, προχώρησε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστὸ καὶ μὲ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ πράξει τὸ καθῆκον του.

Ἄρχισε νὰ κηρύττει στὸν Ναὸ τῆς σχολῆς

ἐνάντια στὴν ἀδικία τῆς κυβέρνησης, χωρὶς νὰ γίνει ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὸ καθεστώς. Στὶς 30 Ιανουαρίου 1978, κήρυξε στὸν Πατριαρχικὸ Καθεδρικὸ Ναὸ

τοῦ Βουκουρεστίου κατὰ τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ τόλμησε νὰ χαρακτηρίσει τὸν ὑλισμὸ ὡς «φιλοσοφία τῆς ἀπελπισίας». Οἱ πράκτορες τοῦ κόμματος μετέφεραν τὴν πληροφορία.

Ἀρχικὰ ὑπῆρξαν κάποιες προειδοποιήσεις, ποὺ ὅμως δὲν ἔκαμψαν τὸν π. Κάλτσιου. Στὶς ἀρχὲς Μαρτίου τοῦ 1978, στὸ ἐτήσιο μνημόσυνο μαθητῶν ποὺ πέθαναν κάτω ἀπὸ ἐρείπια κατεδαφισμένου

σχολείου, ἔλεγξε πάλι τὸ καθεστώς. Οἱ ἀπειλὲς ἔγιναν πιὸ ἔντονες καὶ ζητήθηκε ἀπὸ τὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία τοῦ

ἱερέα. Γιὰ ἀρχή, τοῦ ἀπαγορεύτηκε νὰ κηρύττει στὸν Πατριαρχικὸ Καθεδρικὸ Ναό.

7 ὁμιλίες πρὸς τοὺς νέους

Ὑπὸ αὐτὸ τὸ καθεστὼς δυσφορίας, ὁ π. Γεώργιος ἀποφάσισε νὰ πραγματοποιήσει μία σειρὰ ἡ ἑβδομαδιαίων ὁμιλιῶν στὰ πλαίσια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, στὸν Ναὸ Ράντου Βόντα τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς, μεταξὺ 8 Μαρτίου καὶ 19 Ἀπριλίου 1978.

Αὐτὲς ομιλίες ἀπευθύνονταν στους 

σπουδαστὲς τῆς σχολῆς ἀλλὰ καὶ ἐν γένει στοὺς νέους, θίγοντας θέματα γιὰ τὰ ὁποία κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ ἐκφραστεῖ δημόσια, ὅπως ἡ ἀθεϊστικὴ

ἐκπαίδευση, ἡ κοινωνικὴ ἀδικία, οἱ σχέσεις

κράτους καὶ Ἐκκλησίας, ἡ εὐθύνη τῶν ἱερέων γιὰ τὶς ἐνορίες τους.

Ἡ ἀγάπη του γιὰ τοὺς νέους δὲν ὑπέμεινε τὴ σιωπή, ὅταν ἔβλεπε νὰ δολοφονοῦνται ψυχικὰ ἀπὸ τοὺς ἀθέους, «νὰ καταστρέφονται ἀπὸ μία ὑλιστικὴ

φιλοσοφία καὶ ἀπόλυτη ἔλλειψη πνευματικῆς προσπάθειας». Στὴν ἀπελπισία τῆς ἀθεΐας ἔδωσε

διέξοδο μὲ συγκεκριμένη ἀντιπρόταση, τὴ στροφὴ στὸν Χριστό, τὸν Ὁποῖο τοὺς ἔκρυβε τὸ καθεστὼς

καὶ μαζί Του ἔκρυβε τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία.

Κόντρα στὴν ἀσταμάτητη προπαγάνδα κατὰ

τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Γεώργιος καλοῦσε τοὺς

νέους νὰ κλείσουν τὰ αὐτιά τους στὰ ψέμματα

καὶ νὰ ἀνακαλύψουν τὴν ἀλήθεια: «Ἐλᾶτε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ μάθετε ποιά είναι ἡ ἀθωότητα καὶ ἡ ἁγνότητα, ποιά εὐδαιμονία εἶναι καὶ τί εἶναι ἡ ἀγάπη. Θὰ βρεῖτε τὴ θέση σας στὴ ζωὴ καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ὕπαρξής σας. Πρὸς

ἔκπληξή σας, θὰ ἀνακαλύψετε ὅτι ἡ ζωή μας δὲν τελειώνει μὲ τὸν θάνατο, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάσταση. ὅτι ἡ ὕπαρξή μας ἐπικεντρώνεται στὸν Χριστὸ

καὶ ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἁπλῶς μία κενὴ στιγμὴ, στὴν ὁποία ἐπικρατεῖ ἡ μὴ ὕπαρξη... Ὁ Ἰησοῦς σᾶς ἀναζητᾶ. Ὁ Ἰησοῦς σᾶς βρῆκε!»

«Τί ξέρεις γιὰ τὸν Χριστό, νέε; Ἂν τὸ μόνο ποὺ γνωρίζεις εἶναι αὐτὸ ποὺ σὲ δίδαξαν σὲ μαθήματα ἀθεϊσμοῦ, ἔχεις ἀδικηθεῖ μὲ λάθος πίστη, γιὰ

μία ἀλήθεια -τὴ μόνη ἀλήθεια ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ἐλευθερώσει... Ποιός σοῦ ἀπαγόρευσε νὰ γνωρίσεις ὅτι ὑπάρχει καλύτερος τρόπος... ἀπὸ αὐτὸν

στὸν ὁποῖο περιπλανιέσαι τώρα στὰ τυφλά; …..

Ποιὸς ἔβαλε τὸ πέπλο στὰ μάτια σου, ὥστε νὰ μὴν βλέπεις τὸ πιὸ ὑπέροχο φῶς τῆς ἀγάπης, ποὺ διακηρύχθηκε καὶ βιώθηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ μέχρι τὸ τέλος; Ἡ ἀπάντηση εἶναι προφανής: Ἡ κυβέρνηση, οἱ κομμουνιστὲς καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ ἐλέγχουν».

Ὁ π. Γεώργιος δὲν προσέγγισε τοὺς νέους μὲ κολακεῖες καὶ μὲ ψευδεῖς ὑποσχέσεις, ὅπως συνηθίζουν «ἱεραπόστολοι» αἱρετικῶν ὁμάδων καὶ

πολιτικῶν μηχανισμῶν, ποὺ ἁλιεύουν ἀνθρώπους πρὸς ὄφελός τους. Αντιθέτως, τοὺς ἔθεσε πρὸ τῶν εὐθυνῶν τους προτείνοντας τὴν προσωπικὴ ἀλλαγὴ τοῦ καθενός, ποὺ ἀπαιτεῖ μεγάλο ἐσωτερικὸ ἀγώνα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀλλάξει καὶ ἡ κοινωνία. Χωρὶς

συνεχῆ προσωπικὴ προσπάθεια γιὰ ἀτομικὴ βελτίωση, χωρὶς κόπο καὶ θυσίες, τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα θὰ παρέμενε ἄλυτο. Ἔτσι ἔδειχνε ὅτι ὅλοι

ἔχουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἀθεοποίηση τῆς Ρουμανίας, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ συνδράμουν στὴν ὀρθόδοξη ἐπανεκκίνηση. «Ἂς χτίσουμε μία ἐκκλησία τοῦ Ἐνέι στὴ δική μας ψυχή,

μία πριγκηπική, χριστιανικὴ ἐκκλησία, ζωντανὴ καὶ ἀθάνατη, μέχρι νὰ τὴν δοῦμε νὰ ξαναχτίζεται στὸν τόπο της, μόνιμη μαρτυρία τῆς χριστιανικῆς

μας πίστης καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας».

Μὲ τὶς φλογερὲς ὁμιλίες του ἔδωσε θάρρος στοὺς ἀδύνατους. Δίδαξε ἔμπρακτα ὅτι ὁ φόβος, ἡ ἀγωνία, ἡ ἀβεβαιότητα, ἡ ἀπελπισία καὶ ὅλα τὰ παρεμφερῆ αἰσθήματα, ποὺ τυραννοῦν καὶ κάνουν

δυστυχισμένο τὸν ἄνθρωπο, δὲν ἀγγίζουν ἐκείνους ποὺ ἔχουν προτεραιότητα τὸν Χριστό. Ἀντίθετα,

αὐτὰ τὰ ἀρνητικὰ συναισθήματα πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό.

«Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶχα περάσει ἀπὸ τὴν

ἐπανεκπαίδευση ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤξερα πολὺ καλὰ τὸ σημαίνει ὑλισμός, ἤθελα νὰ δώσω στοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς θάρρος 

 γιὰ ἀντίσταση, μία ἄκρη τῆς κλωστῆς τὴν

ὁποῖα ἀκολουθώντας θὰ ἔβγαιναν σὲ ἕνα λιμάνι...

Δὲν τοὺς εἶπα νέα πράγματα, αὐτὸ ποὺ ἔκανα ἦταν

νὰ τοὺς τῷ καὶ πάλι τὰ πράγματα ποὺ ἤδη ἤξεραν.

Πὰ νὰ φτάσουν τὰ λόγια στὴν καρδιά τους...».

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατέδειξε τὴν ἀντίθεση «τῆς πληρότητας τῆς ζωῆς τοῦ Εὐαγγελίου» μὲ τὰ «ψέματα τοῦ δόγματος τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τὴν

κομμουνιστικὴ ἰδεολογία τοῦ μίσους».

Ἡ ἀντίδραση τοῦ καθεστώτος

Περίπου 600 σπουδαστές θεολογίας καὶ ἄλλων σχολῶν παρευρίσκονταν σὲ κάθε μία ἀπὸ τὶς ὁμιλίες.

ἀριθμὸς ἐξαιρετικὰ μεγάλος γιὰ ἐκκλησιαστικὸ

ἀκροατήριο καὶ μάλιστα μὲ τὸν ἀνασταλτικὸ παράγοντα τοῦ στιγματισμοῦ καὶ τῶν κινδύνων γιὰ τοὺς ἀκροατές. Οἱ 7 ὁμιλίες ἀντήχησαν σὰν

κεραυνὸς στὴν ἔρημο τῆς ἀδιαφορίας καὶ τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τόνωσαν τὸ ἠθικὸ τῶν φοιτητῶν,

Πολλοὶ νέοι ἐπηρεάστηκαν ἀπὸ τὶς ὁμιλίες καὶ ἦλθαν κοντὰ στὸν Χριστό.

Ὁ ἴδιος ὁ Τσαουσέσκου ἀποφάσισε τὴν ἐξόντωση τοῦ π. Κάλτσιου. Ἔμενε νὰ κατασκευαστεῖ μία ἀφορμή. Οἱ ἀκροατὲς τῶν ὁμιλιῶν μπῆκαν σὲ

καθεστὼς παρακολούθησης. Σὲ κάποιους ζητήθηκε νὰ ὑπογράψουν δηλώσεις ἐναντίον τοῦ δασκάλου τους, μὲ διάφορες ἀπειλές. Η πλειοψηφία

ἀρνήθηκε νὰ ὑποκύψει καὶ οἱ βαθμοὶ αὐτῶν τῶν σπουδαστῶν μειώθηκαν. Μὲ παρόμοιες ἀπειλὲς καὶ πιέσεις ζητήθηκε ἀπὸ πρώην συγκρατουμένους του νὰ καταθέσουν στοιχεῖα ἐναντίον τοῦ

π. Γεωργίου, ἀλλὰ κανεὶς δὲν δέχτηκε.

Ἀπὸ τὴν τρίτη ὁμιλία, ὁ ναὸς ἔκλεισε μὲ ἐντολὴ τοῦ Πατριάρχη καὶ ὁ π. Γεώργιος ἀπολύθηκε ἀπὸ τὴ θέση του στὴν ἐκκλησιαστικὴ σχολή. Ἐκεῖνος, ὅμως, συνέχισε τὶς ὁμιλίες του ἀπὸ τὰ σκαλοπάτια τοῦ Ναοῦ! Στὴν ἑπόμενη ὁμιλία, οἱ πύλες τῆς σχολῆς ἦταν κλειδωμένες, ὅμως τὸ αὐξανόμενο

κοινὸ ἀνέβηκε στὸν φράχτη γιὰ νὰ τὸν ἀκούσει.

Ὅσο περισσότερο τὸν στρίμωχναν οἱ ἐχθροί του, τόσο καρποφοροῦσε τὸ κήρυγμά του. Ἡ ἐνόχληση ποὺ προκάλεσε στὸ καθεστὼς ἦταν γιὰ αὐτὸν ἡ ἐπισφράγιση τῆς ὀρθότητας τῆς κίνησής του.

Ὁ πατριάρχης Ἰουστίνος τὸν κάλεσε νὰ «μετανοήσει», οὐσιαστικὰ νὰ προσκυνήσει τὸ καθεστώς.

Κάτι τέτοιο ἰσοδυναμοῦσε στὰ μάτια τοῦ π. Γεωργίου μὲ λιποταξία. Δὲν μποροῦσε νὰ μετανοήσει