21 χρόνια έχουν περάσει από το πέρασμα από αυτόν τον κόσμο στους αιώνιους του πατέρα Visarion Coman, του ιδρυτή και ιερέα της μονής Clocociov στην κομητεία Olt.
Γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1921 στην πόλη IVEŞTI της επαρχίας ΓΑΛΑΤΣΙ, όντας το πρώτο παιδί των γονιών Dumitru και Ioana. Έλαβε το όνομα Βασίλε στη βάπτιση.
Μετά την αποφοίτησή του από το δημοτικό, στην εφηβεία, ο Πατέρας έμαθε το επάγγελμα του εκδορά για 3 χρόνια. Από τα 18 του άρχισε να βλέπει ακόμη πιο σοβαρά την πίστη. Η σκέψη να μπει στον μοναχισμό τον στοιχειώνει τώρα, αλλά αναβάλλει την αναχώρησή του για να εκπληρώσει πρώτα τη στρατιωτική του θητεία στην πόλη Tecuci. Το 1944 πιάστηκε αιχμάλωτος και οδηγήθηκε σε στρατόπεδο στη Ρωσία. Η φυλάκιση κράτησε ένα χρόνο και τρεις μήνες, αλλά ο Πατέρας είδε, ακόμη και σε αυτό το δυσάρεστο γεγονός της ζωής του, τη μεγάλη φροντίδα του Θεού. Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του από την αιχμαλωσία, πήγε στη μονή Μπογδανά, όπου έγινε μοναχός την ίδια χρονιά.
Χειροτονήθηκε διάκονος, μετά ιερέας και πέντε χρόνια αργότερα (το 1952, λίγους μόνο μήνες μετά τη χειροτονία του σε ιερέα), στάλθηκε ιερέας στο γυναικείο μοναστήρι Măgura, στην κομητεία Bacău. Έμεινε εδώ για 3,5 χρόνια και το 1955 τον έστειλαν σε άλλο γυναικείο μοναστήρι - Ερμιτάζ της Ανάληψης (Stirigoaie). Μετά το διάταγμα 410/1959, μοναχοί κάτω των 55 ετών αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα μοναστήρια, αλλά ο πατέρας μαζί με δύο μοναχές παρέμειναν στο μοναστήρι για λίγους μήνες.
Εξαιτίας αυτού, στάλθηκε στο δικαστήριο και σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον του, με την αιτιολογία ότι φορούσε ακόμη το μοναστηριακό ιμάτιο. Μόνο οι ιατρικές βεβαιώσεις, που πιστοποιούσαν την παλιά του πνευμονοπάθεια, μαζί με τα ιατρικά αρχεία από το νοσοκομείο, οδήγησαν το δικαστήριο να τον αποφυλακίσει.
Έως το 1965, ζούσε σε σπίτια σε διάφορα χωριά της επαρχίας Bacău (commune Lespezi, commune Buhoci), κερδίζοντας τα προς το ζην ως εκδοράς, κρατώντας το μυστικό του κρυμμένο από τα μάτια του κόσμου. Επειδή τα μοναστήρια από τα οποία είχε περάσει (Μπογκντάνα, Μαγκούρα, Ερμιτάζ Αναλήψεως) είχαν καταργηθεί, διορίστηκε ιερέας και κληρικός στη μονή Σουτσεβίτσα, όπου έμεινε για περισσότερα από 10 χρόνια, ακολουθούμενος από μερικές από τις μοναχές που είχε εκπαιδεύσει.
Λόγω των σοβαρών ρευματισμών που είχε από τα 28 του, επιδεινούμενος από το υγρό κλίμα της Μπουκοβίνα, αναγκάζεται να αναζητήσει ένα μέρος με πιο ζεστό κλίμα. Έτσι, μετά από πολλές έρευνες, ο Θεός ανακάλυψε το μοναστήρι CLOCOCIOV, στο οποίο κατοικούσαν τότε 3 μοναχές. Έτσι, από τις 24 Μαΐου 1976 άρχισε η συνεχής προσευχή στη μονή Clocociov, μέσω της Θείας Λειτουργίας που τελούσε καθημερινά ο Πατήρ, και της επίπονης εργασίας, στο εργοτάξιο, στο οποίο συχνά συμμετείχε.
Η χαρά και η αγάπη της υπηρέτησης του Θεού έδωσε δύναμη στον Πατέρα, που ένιωσε μόνο σωματικά το πέρασμα των χρόνων, όπως μαρτυρά ο ίδιος όταν έκλεισε τα 80: «Νιώθω σαν να ήμουν 20 ετών, η ψυχή μου είναι ίδια. Μόνο το σώμα είναι πιο ανίσχυρο». Οι τελευταίοι μήνες της ζωής του ήταν ένα πραγματικό πεδίο μάχης ανάμεσα στον ιδιαίτερο ζήλο του Πατέρα να υπηρετήσει και να εξομολογηθεί και την αδυσώπητη ασθένεια που έπληξε το συκώτι του. Η τελευταία Λειτουργία που τελεί είναι αυτή προς τιμήν της Θεοτόκου, στην εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που παρατείνεται, σαν προφητικά, από τον Πατέρα που συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του παρηγορεί όλους τους πιστούς μέχρι την τελευταία.
Ο Θεός τον καλεί κοντά Του τη νύχτα της 11ης προς 12 Απριλίου 2002. Ειπώθηκε για τον Πατέρα ότι ήταν άνθρωπος με πνευματικό όραμα. Κι αυτό γιατί αφενός ζούσε με το πνεύμα του σε ενότητα με το Άγιο Πνεύμα και αφετέρου γιατί έβλεπε και θεράπευε τα πνεύματα (και τα σώματα) εκείνων που ομολόγησαν την αγιότητά του. Όταν ομολόγησε, είχε έναν ανοιχτό χώρο μπροστά στα μάτια του. Μπορούσε να κοιτάξει τον ουρανό και τον ορίζοντα. Το πλήθος των φωτογραφιών με εικόνες του Σύμπαντος: αστέρια και γαλαξίες, μακρινοί γεωγραφικοί χώροι (μερικούς από τους οποίους είχε επισκεφτεί), ήταν κρεμασμένες γύρω από την εξομολογητική καρέκλα, που βρισκόταν κάτω από ένα κιόσκι στην αυλή του μοναστηριού.
Η ανάγνωση πνευματικών βιβλίων και η ενατένιση του αόρατου μέσω του ορατού, η αναρρίχηση αυτής της σκάλας μέσω της Δημιουργίας προς τον Δημιουργό ήταν μια συνεχής ανησυχία και ουσιαστική συμβουλή του πατέρα Βησαρίωνα. Χάσαμε εδώ, στη γη, έναν πνευματικό μάντη, αλλά κερδίσαμε πέρα, στους ουρανούς, έναν τολμηρό παρακλητικό προς τον Θεό. Και αυτό το νιώθουν όσοι τον γνώρισαν και τον... γνωρίζουν.
Αιωνία του η μνήμη από γενιά σε γενιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου