Διὰ νὰ εἰποῦμε ὅτι κάμνωμε παρακοὴν ἢ κάτι ἄλλο, θὰ πρέπῃ νὰ ὁμιλήσωμε περὶ συγκεκριμένου θέματος·
παραδείγματος χάριν: μᾶς εἶπαν νὰ κάμνωμε ἑκατὸ μετάνοιες καὶ κάνομε μόνον ὀγδόντα. Τόσο σαφὲς εἶναι τὸ
θέμα. ”Αν εἶναι ἀσαφὴς ἡ διατύπωσις ἢ ἀσαφὲς τὸ ζητούμενον, ἠμπορῶ νὰ εἰπῶ μὲ τὸν δικό μου λογισμὸν ὅτι
«μοῦ εἶπε νὰ κάνω μερικὲς μετάνοιες».
- Πόσες;
- Κάμποσες.
Πόσες; Εἶναι ἀσαφὲς τὸ θέμα, συγκεκριμένα θὰ εἰποῦμε. Δὲν εἶναι νὰ εἰποῦμε «κάμποσες» καὶ μὲ τὸ δικό τὸ μυαλὸ νὰ βάλω: «μᾶλλον, τόσες θὰ ἐννοεῖ ἢ
ἴσως τόσες...» Αὐτὸ δὲν εἶναι ἔξυπνον καὶ δὲν εἶναι καὶ
ταπεινόν. Συγκεκριμένα πράγματα.
- Δὲν ξέρω, πάτερ μου, τόσες ἢ τόσες, πές μου ἀριθμό.
- Ἐσὺ ξέρεις.- Δεν ξέρω τίποτα, πές μου ἀριθμό.
Νὰ εἶναι εὐλογημένο.
Πάμε παρακάτω τώρα.
- Να τις κάνεις.
· Θὰ τὶς κάνω, νὰ εἶναι εὐλογημένο.
Απλά πράγματα. Δὲν θὰ βάλω ἐγὼ τὸ μυαλό μου νὰ
μπερδεύεται καὶ νὰ ἔρχεται καὶ ὁ διάβολος νὰ κάνῃ τὸ
κακὸ εἰς τὴν βοήθειαν καί νὰ λέγῃ:
- Ξέρεις, μᾶλλον τόσες θὰ ἐννοοῦσε.
Θὰ μᾶς τρελλάνῃ μετὰ ὁ διάβολος. Καὶ ἐμεῖς νὰ λέμε:
- Ναί, μᾶλλον, μᾶλλον, πρέπει νὰ ἐννοοῦσε τόσες.
῾Οπότε περάσαμε εἰς τὰ χωρικὰ ὕδατα τοῦ ἐχθροῦ
τώρα, ἀμέσως, ἀμέσως. Εἶναι καιρὸς διὰ τέτοια πράγματα; Διὰ μακροβούτια; Δὲν εἶναι. Συγκεκριμένα πράγματα. Καὶ ἐπὶ τῆς τοιαύτης συγκεκριμένης θέσεως θὰ
δάλωμε την λογικήν μας.
- Δὲν εἴπαμε ἑκατὸ μετάνοιες,
- Ναί.
- Ἐγὼ πόσες ἔκανα;
- Ἑκατὸν μία.
- Ἐν ἀγνοίᾳ σου;
- Ὄχι, ἐπίτηδες.
Μὲ τὸ ἐπίτηδες, ἠμπορεῖς νὰ τὶς κάμνῃς καὶ ἑκατὸν
δέκα.
- Ναί, λέγει, κάνω ἑκατὸν πενήντα.
- Τις πενήντα, τὶς ἄλλες, τὶς λές;
- Ὄχι, λέγει, δὲν ὑπάρχει λόγος, ἀφοῦ κάνω καλὸ
πράγμα.
Περὶ ὑπακοῆς ὁ λόγος
- Ε, ξέρεις, γέροντα, λέγει μετά, κάνω ἑκατὸν πενήντα μετάνοιες,
Μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ τὸ εἶπε. Πώ, πώ, πώ… Τώρα
διὰ νὰ μὴν λυπηθῇ καὶ νὰ μὴν ἀρχίσῃ καὶ τὶς φωνὲς καὶ
γίνῃ ἐκεῖ μέσα ἄνω κάτω, ὁ γέροντας λέγει:
“Πόσον καιρὸν, παιδάκι μου, τὶς κάνεις ἑκατὸν πε-
νήντα, ἀφοῦ εἴπαμε ἑκατό;
΄´. Ε..., λέγει, ἕξι μῆνες.
- Πώ, πώ… ἄρα εἶσαι γενναῖος ἀγωνιστής! Εχει
εὐλογία ἀπὸ ἐδῶ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς νά κάμῃς ἑκατὸν πενήντα μετάνοιες.
- Αμάν, τί ἦρθα καὶ τοῦ εἶπα, λέγει, ἀφοῦ εἴχαμε πεῖ
στὴν ἀρχὴ ἑκατό, ἐγώ ἔκανα ἑκατὸν πενήντα.
Τὴν ἑπομένη, σηκώθηκε μὲ τὸ κεφάλι σαρύ, κουρά-
στηκε ἀπὸ τοὺς λογισμούς, οὔτε ἑκατὸ δὲν ἔκαμε. Εκαμε μόνον σαράντα, τὶς ἄλλες τὶς σημείωσε χρέος. Τὸ
ἄλλο βράδυ ξαναξύπνησε, πάλι λέγει·
- ῎Εχουμε νὰ κάνουμε ἑκατό; Οχι, ἑκατὸν πενήντα
εἴπαμε τώρα.
Θύμωσε μόνο ποὺ τὸ θυμήθηκε καὶ λέγει·
- Ἑκατὸν πενήντα… Πώ, πώ… θὰ ἀρχίσουμε, τώρα...
θὰ τρελλαθοῦμε στὶς μετάνοιες.
Τελικά, πηγαίνει μετὰ ἀπὸ μία ἑβδομάδα·
- Χρωστάω κάπου χίλιες πεντακόσιες, λέγει.
- Μὰ ἀφοῦ ἐσύ, λέγει ὁ γέροντας, τόσον καιρὸν ἔκαμες τὸ θέλημά σου καὶ εἶχες μία χαρὰ ποὺ ἔκανες τὸ θέλημά σου καὶ δὲν χρωστοῦσες καὶ μάλιστα εἶχες καὶ
ἐπενδύσει κάτι, ἔτσι δὲν εἶναι; Εἶχες κάνει καὶ πέντε - δέκα κανόνας ἐφεδρικούς, μήπως ἀσθενήσῃς, νὰ ἔχῃς
ποὺ ἔχει εὐλογία, τώρα δὲν μπορεῖς;
διὰ παιρὸν ἀσθενείας καὶ τώρα ποὺ ἐπικυρώθηκε
Άρα, λοιπόν, ἡ δύναμις ποὺ ἠντλεῖτο ἀπὸ αὐτὸν ἦτο
φαντάσου τώρα ἐπὶ κακοῦ. Διότι ἐπὶ κακοῦ, ἐκεῖ βοηθεῖ
λόγῳ τοῦ ἰδικοῦ του θελήματος, ἐπὶ καλοῦ πράγματος,
καί δἐχθρὸς ἀκόμη πιὸ πολύ, διότι ὁ ἐχθρὸς δὲν θέλει,
κατὰ βάθος, νὰ κάμνω μετάνοιες· νὰ τοῦ πηγαίνω κόντρα· αὐτὸς δὲν κάμνει καὶ οὔτε θὰ κάμῃ καὶ ποτέ.
Αλλά, μολονότι ὁ ἐχθρὸς δὲν θέλει νὰ κάμωμε μετανοίας, βλέποντας, ὅμως, ὅτι κάμνω κάτι ἰδικό μου, ἔστω
καὶ καλό, λέγει·
- Ἀπὸ τὸ τίποτα... καὶ ἀπὸ ἐδῶ κέρδος ἔχω. Ἂς μὴν
τὸν πιέσω πάρα πολὺ μὴν τυχὸν κάνῃ καὶ τίποτε ἄλλο.
Καὶ τὸ μόνο ποὺ μᾶς πείθει εἶναι νὰ κάμνωμε τὸ
καλὸν καὶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζῃ κανένας. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ
τὸ πρᾶγμα, ὁπωσδήποτε, κανεὶς ἀντλεῖ μίαν ἡδονήν,
μίαν χαράν, μίαν ἐνέργειαν καὶ δι' αὐτὸ καὶ ἔχει καὶ
ηὐξημένας δυνάμεις. Ὅταν, ὅμως, ἐπικυρωθῇ αὐτό,
ἐπειδὴ φεύγει αὐτὴ ἡ «χάρις» τοῦ ἰδίου θελήματος,
ἀντιλαμβάνεται κανεὶς πὼς ἦτο εἰς ὑπερέντασιν προσωπικὴν καὶ τώρα προσγειώθηκε καὶ διαπιστώνει ἐκ τῶν
ὑστέρων ὅτι δὲν ἔχει τὴν Χάριν νὰ κάμνῃ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει σὲ ὅλα τὰ ἐπιμέρους θέματα εἰς τὴν
πνευματικὴν ζωήν, δηλαδή, ὅταν θὰ συζητήσωμεν ἕνα
πνευματικὸν θέμα, αὐτὸ ἀμέσως - ἀμέσως ἀνάγεται καὶ
ὑπάγεται εἰς νόμον πνευματικόν.
῎Εχομε πνευματικὸν σύνταγμα, πνευματικοὺς νόμους. Τοὺς κοσμικοὺς νόμους καὶ τοὺς πνευματικοὺς
νόμους. Αὐτοὶ οἱ δύο νόμοι δὲν συμπλέουν, πολλὰς φοράς, νὰ μὴν εἰπῶ καὶ πάντα· εἶναι διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Εἶναι ἀναλλοίωτα τὰ θέματα καὶ οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου. Ὅ,τι εἶπεν, εἶπεν· δὲν ἐπιδέχονται προσθαφαιρέσεις τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Εἶναι τόσο πιστὸς ὁ λόγος
τοῦ Κυρίου ποὺ ἐφαρμόζεται. Αὐτὸ ποὺ εἶπε ἐφαρμόζεται. Τώρα, μετά, εἰς τὸν ἄλλον κόσμον, πάντως, θὰ
ἐφαρμοσθῇ, δὲν πρόκειται νὰ χάσῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ
λόγια τοῦ Κυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου