«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ...!»

1. «ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ...!»

Μαρτυρία Γερόντισσας Θεοδώρας.

Καθηγουμένη Ι. Μ. ἉΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ, Ἡράκλειο Κρήτης

Ὁ μακαριστὸς Γέροντάς μας Τιμόθεος

 Τζαννῆς, Πνευματικὸς καὶ κτήτορας τῆς Ἱ.

Μονῆς μας, γνώρισε τὸν Ἅγ. Πορφύριο στὴ δεκαετία τοῦ 1960, τότε ποὺ σπούδαζε στὴν Ἀθήνα, καὶ μὲ τὸν καιρὸ ἀπέκτησαν μία ιδιαίτερη σχέση αμοιβαίας ἀγάπης καί ἐκτίμησης.

Ἡ ζωὴ τοῦ Γέροντος Τιμοθέου εἶχε ἀρκετὲς ὁμοιότητες μὲ

αὐτὴ τοῦ Ἁγ. Πορφυρίου. Καὶ οἱ δύο κατάγονταν ἀπὸ μικρὸ

χωριὸ καὶ ἀπὸ πολυμελῆ καὶ φτωχὴ οἰκογένεια (ὁ π. Τιμόθεος

ἦταν τὸ πέμπτο παιδὶ ἐνῶ ὁ Ἅγιος τὸ τέταρτο). Καὶ οἱ δύο

οἰκοδομήσανε γυναικεῖο Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο καὶ ποιμάνανε

πλῆθος ἀνθρώπων, κυρίως μέσα ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση. Ὁ

Γέροντας Τιμόθεος γιὰ μία περίοδο εἶχε χάσει ἐντελῶς τὴν

δρασή του, ὅπως καὶ ὁ Ἅγ. Πορφύριος. Γενικὰ, καί οἱ δύο

ἀντιμετώπιζαν σοβαρὰ προβλήματα ὑγείας τὰ ὁποῖα ἐπιδεινώθηκαν στὰ γηρατειά τους καὶ τελικὰ κοιμήθηκαν τό ἴδιο

ἔτος καί τὸν ἴδιο μήνα, μὲ λίγες ἡμέρες διαφορά.

Τὸν Μάιο τοῦ 1976 ὁ Γ. Τιμόθεος ἔθεσε

Ι. Μ. Ἁγίων

τὸν θεμέλιο λίθο τῆς Μονῆς τῶν Ἁγ. 

Θεοδώρων καὶ ἀπὸ τότε ἄρχισε νὰ ἀντιμετωπίζει

διάφορους πειρασμοὺς πού τὸν ἔκαναν νὰ φτάσει στὸ σημεῖο

νὰ ἀναρωτιέται: «Μήπως τελικὰ δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ

γίνει αὐτὸ τὸ Μοναστήρι;». Τὸ 1978 πῆγε στὰ Καλλίσια καὶ ὁ

Ἅγιος ἀμέσως τὸν ἀπάλλαξε ἀπὸ ὅλους τούς δυσάρεστους

λογισμοὺς μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο. Ἐνῶ ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε ἔρθει ποτὲ

γιὰ νὰ δεῖ τὸ Μοναστήρι, ἀμέσως ἄρχισε νὰ τοῦ τὸ περιγρά-

φει μὲ θαυμασμό:

-Πάτερ Τιμόθεε, προχώρα, προχώρα, προχώρα. Ὤωω!

μωρὲ βλέπω μεγάλο Μοναστήρι, μεγάλο Μοναστήρι! Ἔχει

καὶ τοιχίο γύρω-γύρω. Πίσω ἀπὸ τὴ μάντρα βλέπω κάποιος

ἔχει τὰ πρόβατά του. Ἐκεῖ….., ἐκεῖ ἀριστερά, μόλις ἀνέβω τὰ

σκαλοπάτια, βλέπω ἕναν καινούργιο τάφο..., ἀλλὰ εἶναι

ἀδειανός!

-Γέροντα, ἡ παπαδιά μου εἶναι στὸ τελευταῖο στάδιο τοῦ

καρκίνου καὶ ὅπου νὰ 'ναι θὰ πεθάνει... Ἔβαλα ἕναν ἐργάτη

καὶ ἔκανε κρυφὰ αὐτὸν τὸν τάφο καὶ τὸν σκέπασε ἀμέσως

(ἐπιφανειακὰ) μὲ χῶμα, γιὰ νὰ μὴν τὸν δεῖ ἡ παπαδιά μου

ὅταν ἔρχεται στὸ Μοναστήρι καὶ στεναχωρηθεῖ. Κανεὶς δὲν

ξέρει γι’ αὐτὸν τὸν τάφο. Εἶναι κρυφός.

Ἦταν ἐντυπωσιακὸ ποὺ ὁ Ἅγιος εἶδε αὐτὸν τὸν κρυφὸ

τάφο ἀλλὰ καὶ τὸ ἐσωτερικό του! Τελικὰ ἡ πρεσβυτέρα, ἡ κ.

Μαρία, ἕναν χρόνο μετά, τὸν Μάιο τοῦ 1979, ἔγινε μεγαλόσχημη μοναχὴ καὶ σὲ δύο μῆνες κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ καὶ

ἐνταφιάστηκε σ' αὐτὸν τὸν τάφο.

Ὁ Γ. Τιμόθεος δὲν δεχότανε χρήματα ἀπὸ τὶς ὑποψήφιες

μοναχὲς, γιὰ νὰ μὴν τὶς δεσμεύσει σὲ περίπτωση ποὺ ἀλλάζανε γνώμη ἤ ἀποφασίζανε νὰ φύγουνε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι.

Ἐπειδὴ λοιπὸν τὰ οἰκονομικά του ἦταν λιγοστὰ καὶ δυσκολευότανε, κάποια στιγμὴ, καθὼς συνομιλοῦσε μὲ τὸν Ἅγιο,

σκέφτηκε:

θὰ τὸ κάνω ἄραγε στὸ τέλος αὐτὸ τὸ Μοναστήρι;

Καὶ ὁ Ἅγιος ἀπάντησε ἀκριβῶς στὴ σκέψη του:

-Μὴ στεναχωριέσαι μωρέ, θὰ τὸ συνεχίσεις καὶ θὰ τὸ

κάνεις τὸ Μοναστήρι σου…. Θὰ βρεθοῦνε καὶ τὰ λεφτά!

-Γέροντα, νὰ κάνουμε γεώτρηση; Ἔχει νερὸ ἀπὸ κάτω;

-Μήν τό σκέφτεστε καθόλου. Δὲν ὑπάρχει πουθενὰ νερό.

Καὶ πράγματι ἕως σήμερα δὲν βρέθηκε τὸ νερό.

Ὁ Γέροντας Τιμόθεος εἶχε προβλήματα

Βελονισμὸς μὲ τὸ στομάχι καὶ μὲ τὰ πνευμόνια. Εἶχε

σοβαρὸ κυκλοφορικὸ πρόβλημα καὶ καρδιακὴ ἀνεπάρκεια

Εἶχε πάθει 102 ὀξέα πνευμονικὰ οἰδήματα, φτάνοντας κάθε

φορά στὸ χεῖλος τοῦ θανάτου.

Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1988 ὑπέφερε φρικτά, εἶχε άδυνα-

τίσει πάρα πολὺ καὶ λόγω τοῦ καταρράκτη ἔβλεπε ἐλάχιστα

ἀπ᾿ τὰ μάτια του. Κάποιο πνευματικό του παιδὶ ἐπέμενε πάρα

πολὺ νὰ τὸν πᾶμε γιὰ βελονισμὸ στὴν Ἀθήνα διότι σίγουρα

θὰ τὸν βοηθοῦσε. Ἀποφασίστηκε νὰ τὸν πᾶμε στὴν Ἀθήνα γιὰ

ἰατρικὲς ἐξετάσεις καὶ στὸ ταξίδι ἦρθε μαζί μας καὶ ἡ ἀδερφὴ

Τιμοθέη, ἡ κ Εἰρήνη καὶ ὁ κ. Μανώλης ὁ ὁποῖος ἀντιδροῦσε

πολὺ ἔντονα στὸν βελονισμὸ, λέγοντας κάθε λίγο: «ΓέρονταΤιμόθεε, μὴν τὸν ἀκοῦς αὐτόν. Ὄχι, ὄχι..., μὴ δεχτεῖς τὸν

βελονισμό. Μακριὰ ἀπὸ τὸν βελονισμό, μακριά! Ο βελονισμὸς

εἶναι γιόγκα! Γιόγκα εἶναι...!».

Ὅταν φτάσαμε στὴν Ἀθήνα ὁ Γ. Τιμόθεος θέλησε νὰ

περάσουμε πρῶτα ἀπὸ τὸ Μήλεσι. Μόλις μπήκαμε στὸ Κελλὶ

του, ἀμέσως ὁ Ἅγιος φώναξε:

-Μανωλάκη..., γιόγκα, γιόγκα εἶναι ὁ βελονισμός!

Ὁ Γ. Τιμόθεος κατάλαβε τὸ μήνυμα καὶ πῆγε νὰ τοῦ

χαϊδέψει τὸ μέτωπο ἀλλὰ ὁ Ἅγιος ἀντέδρασε:

-Μὴ μωρέ, μή... γιατί πονάω πολύ, πονάω πάρα πολύ!

Ὁ Ἅγιος εἶχε ἕρπητα καὶ τοῦ πονοῦσε ὅλη ἡ περιοχή.

Ἐπίσης εἶχε χάσει τὸ φῶς του ἀπὸ κάποια ἔνεση κορτιζόνης

καὶ ἐνῶ ἦταν τελείως τυφλός, εἶπε χαριτωμένα ἀλλά καί

παραπονεμένα στὸν Γέροντά μας:

-Ἄχ, ἔχω κι ἐγὼ τὰ μάτια μου, ἔχεις καὶ ἐσὺ τὰ μάτια σου!

Δὲν βλέπουν τὰ ματάκια μου... οὔτε καὶ τὰ ματάκια σου.

Ὁ Ἅγιος, πιάνοντας τὸν σφυγμὸ μας, εἶπε στὸν καθένα

μας ξεχωριστὰ καί κάτι σημαντικὸ γιὰ νὰ τὸν ὠφελήσει ψυ-

χικά. Στὴν κ. Εἰρήνη εἶπε κάτι ποὺ τὸ ἀκούσαμε ὅλοι καὶ μᾶς

ἔκανε ἐντύπωση:

-Ἐσὺ μωρὲ, εἶσαι πολὺ δυνατή! Εἶσαι πάρα πολὺ δυνατή!

Ἡ κ. Εἰρήνη ἦταν πολὺ δραστήρια, εἶχε ἔντονη κοινωνικὴ

καὶ φιλανθρωπικὴ δράση ἀλλὰ καὶ ἀκούραστη προσευχή.

Λίγα χρόνια ἀργότερα ἔχτισε τὴν Ἱερὰ Μονή “Τό Γενέσιο τῆς

Θεοτόκου”, στὸ Σγουροκεφάλι Ηρακλείου καὶ ἔγινε ἡ Γερόντισσα Μαριάμ 

Βιβλιογραφία. Ο Πάνσοφος όσιος Πορφύριος. Α τόμος