Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Ένας άνθρωπος έκρυψε πολύ χρυσάφι μέσα στη γη. Κάθε μέρα επισκεπτόταν αυτό το σημείο. 'Ένας άλλος τον είδε και σκέφτηκε: «Γιατί έρχεται εδώ κάθε τόσο; Ποιός ξέρει τί έχει εκεί μέσα. Και δέ σκάβω;»

Μια νύχτα, λοιπόν, πήγε κι έσκαψε, ξέθαψε το χρυσάφι και στη θέση του άφησε μια μεγάλη πέτρα.

Κάποτε εκείνος πού είχε το θησαυρό θέλησε να τον δει. ’Έσκαψε, λοιπόν, και στη θέση του βρήκε την πέτρα. Άρχισε τότε να κλαίει και να στενάζει. Ό κλέφτης πλησίασε και τον ρώτησε:

—     Τί έχεις και κλαις;

—     ’Έθαψα εδώ το χρυσάφι πού δεν ήθελα να το ξοδέψω και μου το έκλεψαν. Μου άφησαν μια πέτρα.

—     Δυστυχισμένε, γιατί κλαις; Αφού δεν το χρησιμοποιείς, είτε χρυσάφι έθαψες είτε πέτρα το ίδιο είναι.

—     Κύριε, το ίδιο συμβαίνει με τον κάθε θησαυρό. Τί σημασία τί περιέχει από τη στιγμή πού δεν το χρησιμοποιεί ή δεν το ξοδεύει κανένας;

'Ο πατέρας του τον ρώτησε:

—     Κρίνεις, λοιπόν, πώς δεν αξίζει να φυλάει κανείς τά πλούτη του;

Ό Τζουμπέρ αποκρίθηκε:

—     Ή ανέχεια είναι κακό, αλλά κι ή φιλαργυρία είναι ακόμα χειρότερη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΟΥΛΚΧΑΝ ΣΑΜΠΑ ΟΡΜΠΕΛΙΑΝΙ. Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ.