ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ
ΣΤΟ ΛΙΟΥΜΠΕΤΣ ΕΝΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΔΗΓΟ
Ύστερα
από λίγες ήμερες καταπλεύσαμε στο Τσερνίγοβ
και, αφού ευχαριστήσαμε τούς χριστιανούς εκείνους αποβιβαστήκαμε στην όχθη.
Αποχαιρέτησα και τον σύντροφό μου και χωρίσαμε. Αυτός μεν τράβηξε τον δρόμο του,
ενώ εγώ μπήκα στην πόλη και κατευθύνθηκα στην Ιερά Επισκοπή, όπου συνάντησα τον
πνευματικό μου οδηγό και πατέρα, τον μεγαλόσχημο ιερομόναχο Παχώμιο, και πολύ
χάρηκε ή ψυχή μου.
Ασπάστηκα την αγία του δεξιά και με οδήγησε στο κελί του, όπου
με φιλοξένησε λίγες ημέρες. Όταν βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία, επίμονα τον
παρακάλεσα να με καθοδηγήσει, από πού θα μπορούσα ευκολότερα να διαβώ τά σύνορα
για ξενιτειά , όπου θα αξιωνόμουν να λάβω το μοναχικό σχήμα. Αυτός ανταποκρινόμενος
στην παράκλησή μου, μού έδωσε την παρακάτω συμβουλή, λέγοντας: «’Άν θέλεις, αδελφέ,
με όλη σου την ψυχή να βγεις από τά σύνορα της πατρίδας μας και να πάς στην ξενιτειά
για να γίνεις ευκολότερα μοναχός, πήγαινε στην Ιερά Μονή Λιούμπετσκιη, πού
βρίσκεται κοντά στην πόλη Λιούμπετς, την πατρίδα τού οσίου πατρός ημών Αντωνίου
του Σπηλαιώτου .
Εκεί θα βρεις τον τιμιότατο ιερομόναχο πατέρα Ιωακείμ, ό
όποιος, μή κατανοώντας το νόημα του ευαγγελικού
ρητού “Και ει ή δεξιά σου χειρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου”
, χάριν της τήρησης της αγνότητας, από χωρίς σωστή γνώση ζήλο, έκοψε τέσσερα
δάχτυλα του αριστερού του χεριού. Αυτός λοιπόν θα σέ καθοδηγήσει, γιατί είναι πολύ
έμπειρος. Και αφού το μοναστήρι αυτό είναι πάνω στον Δνείπερο, στα ίδια τά
σύνορα, από εκεί θα σου είναι εύκολο να εκπληρώσεις την απόφαση σου. Περίμενε
μόνο έως την ημέρα πού γίνεται παζάρι και, αφού βρεις εκεί άνθρωπο πού θα
μπορούσε να σέ πάει στο Λιούμπετς, έλα να μου το πεις».
Ακολουθώντας τη
συμβουλή του, πραγματικά την ημέρα της αγοράς βγήκα και μετά βίας βρήκα κάποιον
από ένα χωριό πού ήταν στα μισά του δρόμου για το Λιούμπετς. Τον μίσθωσα λοιπόν
για να με πάει έως το χωριό του, όπου ήταν ή κατοικία του, και γύρισα για να
ενημερώσω γι’ αυτό την ιερότητα του. Αυτός λυπήθηκε πού δεν μπόρεσα να βρω
άνθρωπο από την ίδια την πόλη του Λιούμπετς για να με πάρει ως εκεί μαζί του, με
συμβούλεψε όμως να μην στενοχωρηθώ, και μού είπε: «Μην λυπάσαι γι’ αυτό, αδελφέ,
γιατί μεγάλος είναι ό Κύριος και θα σέ οδηγήσει ασφαλώς στην ιερά εκείνη μονή».
Εγώ έπεσα στα πόδια του και, αφού έλαβα την τελευταία του ευλογία, τράβηξα τον
δρόμο μου με εκείνον τον άνθρωπο, ό όποιος με έφερε ως το σπίτι του και μου
προσέφερε κατάλυμα. Το πρωί τον παρακάλεσα επίμονα να με πάει μέχρι το
μοναστήρι, διότι φοβόμουν να περπατήσω μόνος μου όλον εκείνο τον δρόμο, στάθηκε
όμως αδύνατο να τον πείσω.
Απόθεσα την ελπίδα μου μόνο στον Θεό, και πήρα τον
δρόμο με πολύ φόβο. Περνούσε ό δρόμος αυτός μέσα από μεγάλα δάση, και εγώ
φοβόμουν τά θηρία, ό Θεός όμως με φύλαξε και πέρασα όλο τον δρόμο ασφαλώς.
"Όταν βγήκα στο ξέφωτο, είδα από μακριά την πόλη Λιούμπετς και το
μοναστήρι, πού απείχε περίπου τρία βέρστια από την πόλη, και ή ψυχή μου αγαλλίασε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ. UNIVERSITY PRESS.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ –ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΤΑΧΙΑΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου