Ζούσα σε μια μικρή κοινωνία "λέει"...
'Ολοι εκεί ήταν σεβάσμιοι ...
Προσευχόμενοι αδιαλείπτως...
Σεμνοί...
Αγαπητικοί...
Ελεύθεροι από τα πάθη τους , δια της ένωσης του "είναι τους" με Εκείνον που είναι ο Μόνος που μπορεί να δώσει την ελευθερία στον άνθρωπο .
Η φαινομενική σιωπή τους απλά αποκάλυπτε το μεγαλείο της εσωτερικής εργασίας τους ...
Ιλαροί δότες ...
Άνθρωποι με πρόσωπο...
Μετά δυστυχώς , ξύπνησα ...φόνοι , κλοπές , μοιχείες , κακίες , διαστροφές ...
'Οσο κι αν γύρισα πλευρό, εκείνη η μικρή "Ελεύθερη Κοινωνία", η ευρισκόμενη σε συνεχή κοινωνία με τον Μόνο που μπορεί να χαρίσει την ελευθερία είχε χαθεί ...ευτυχώς όχι για πάντα...
Ο θάνατος απλά μια πύλη για την ένωση με την αιωνιότητα , αυτήν την αιωνιότητα που ονειρεύτηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου