ΡΩΤΟΥΣΕ ένας ευλαβής Κρητικός έναν Άγιονορείτη καλόγερο:

 

ΡΩΤΟΥΣΕ ένας ευλαβής Κρητικός έναν Άγιονορείτη καλόγερο:

- ’Ίντα ξαφνικό φαρμάκι, Γέροντα έτούτενες τις ημέρες; Νά μας δέσουνε στο τζένιο όπως τά όζά, να μανταλωθούμε στον όντά μας καί να μην μπορούμε νά πορίζουμε όξω, ούτε

δά στις εκκλησιές;

- Κι όμως, Μανωλιό, αυτό, πού φαίνεται στον άρρωστο για πικρό και για φαρμάκι, είναι τό φάρμακο, πού τον κάμει καλά καί τον ανασταίνει. Δεν φορτωνόμαστε, αν τό καλοσυλλογιστείς σταυρό, μα ανάσταση! Καί χαρά σε όποιον μπορεί νά τό εννοήσει ετούτο τό τρανό μυστικό τής χαρμολύπης ή τής λυποχαράς. Ετούτες οί ήμερες δεν είναι θλίψη καί αδης, μα ή χαραυγή της Λαμπρής, τό λυκόφως τής Αναστάσεως κι ό ήλιος, πού πολεμά νά ξεπροβάλει άπό τον μουντό ορίζοντα τής ψυχής μάς-καί νά σκορπίσει τό πασχαλινό του φώς.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ. ΧΑΠΙ -ΕΝΤ