ΣΤΗΝ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ!..

ΣΤΗΝ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ  ΜΑΣ!..

Τοῦ Μητροπολίτου Χίου, 

Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν 

+ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β. ΓΙΑΛΟΥΡΗ

Τα Γενέθλια του Θεανθρώπου Σωτήρος μας πανηγυρίζουμε. «΄Εκλινεν ουρανούς και κατέβη» στην γην, ο μεγαλύτερος Επισκέπτης της!.. «Ανεκλήθη» σε φάτνην αλόγων ζώων, «ότι ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι», όπως σημειώνει με τόνο μελαγχολικόν ο ιερός αφηγητής–Ευαγγελιστής Λουκάς. Ούτε σε οικίαν ανθρώπου, ούτε σε πανδοχείο. Μόνο σε κατοικία ζώων -στάβλο σπηλαίου- κατόρθωσε να στεγασθή ο Δημιουργός του παντός!..

Μήπως όμως και σήμερα, πολλοί δεν περιφρονούν τον Σωτήρα ή και Τον απωθούν και Του προσφέρουν στάβλο; Δεν έχει διαθέσιμο χώρον η καρδιά τους για Τον Λυτρωτήν, ο Οποίος εδημιούργησε αυτήν την καρδιά!.. Του σύμπαντος ο Ποιητής, σαρκωθείς, «ουκ είχε πού την κεφαλήν κλίνη», ακόμη και βραδύτερον, όταν ηνδρώθη. Έως ότου ανέπαυσε την κουρασμένη Κεφαλή και τα άχραντα Μέλη Του επάνω εις τον Σταυρόν!.. Ναι, στάβλο και σταυρό προσέφερεν η ανθρωπότης εις τον Θεόν! Στάβλον μεν ως βρεφικό λίκνο, σταυρόν δε ως επιθανάτια κλίνη Του!..

Είκοσιν αιώνες χριστιανικής Ιστορίας έχουν διαρρεύσει από τότε. Σκληροτράχηλος ο άνθρωπος, δέχεται προθύμως και φιλοξενεί στην καρδιά του τόσους άλλους επισκέπτες, τόσες «θεότητες», των οποίων τα είδωλα και τα ξόανα προσκυνεί… Μόνο τον Σωτήρα τον μοναδικό, τον χορηγό της ευτυχίας, δεν δέχεται να φιλοξενήση. Δεν ηννόησαν πολλοί, ακόμη, ποίου την επίσκεψη δέχθηκε τότε η γη μας, εν τω προσώπω του Βρέφους της Βηθλεέμ... Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη, σε όλο το βάθος και το μέγεθος, τί περικλείει η Θεανδρική Προσωπικότης του Κυρίου Ιησού Χριστού, οποίαν τεραστίαν και ασύλληπτον αξία, μοναδική και ανεπανάληπτη μέσα στο σύμπαν αντιπροσωπεύει… Όντως, πόσο λίγο Τον γνωρίζουμε και πόσο πολύ Τον αγνοούμε και Του στρέφουμε τα νώτα… Ενώ θα έπρεπε τα πάντα να δίναμε, για να Τον κρατήσουμε έστω και μίαν ημέρα περισσότερο κοντά μας· τότε μεν εις την γη τώρα δε στην καρδιά μας, για να την εμπλουτίζη με την παρουσία Του, Αυτός ο χορηγός της αληθινής ευτυχίας. Οι περισσότεροι -δυστυχώς, όπως έχει παρατηρηθή- πιστεύουμε σε έναν απόντα, παρά σε ένα παρόντα Χριστόν. Τον φυγαδεύουμε με την στάση μας, με την ζωή μας. Κάποιοι είμαστε Χριστιανοί «ειδωλολάτραι»· Στίγμα για τον πολιτισμό μας. Τούτο αποτελεί την τραγωδία του Χριστιανισμού. Μάλιστα πολλοί από εμάς είμαστε Χριστιανοί «σταυρωταί». Μήπως δεν ομιλούν και σήμερα πολλοί για τον «φόνο» του Θεού, ο οποίος όμως ισοδυναμεί με αυτοκτονία αυτού του ανθρώπου; Επιβάλλεται, κατά ταύτα, μεταβολή τακτικής ριζική. Είναι ανάγκη επιτακτική να  αναχριστιανισθούν οι Χριστιανοί και ιδιαιτέρως εμείς οι Ορθόδοξοι. Εις ουδέν ωφελεί η Ορθοδοξία χωρίς την Ορθοπραξία, χωρίς συνέπεια στην ζωή μας.

Κατά την επέτειο της Γεννήσεώς Του, ας Τον καλέσουμε στην φάτνη της ψυχής μας. Αφ’ ενός μεν για να την αποκαθάρη από την βέβηλη ακαθαρσία των παθών, όπως κατά Την πρώτη Του εμφάνιση στον στάβλον εν μορφή πτωχού νηπίου. Ήλθε για να καθαρίση την κόπρο του πολιτισμού της ανθρωπότητος, να δημιουργήση μια νέα κοσμογονία, ηθικήν αυτή την φορά και πνευματική. Για να έλθη έπειτα και «σκηνώση εν ημίν». Να γίνη ένοικος της καρδιάς μας, κέντρο του βίου και ρυθμιστής των παλμών της ψυχής μας. Θα είναι για μας το παν και περισσότερον από το… παν! Εν τελευταία αναλύσει, η ευτυχία ή η δυστυχία του ανθρώπου εξαρτάται από την στάση του έναντι του Θείου Βρέφους. Μακριά Του: Τα δάκρυα, τα αίματα, οι σπαραγμοί. Ενώ κοντά Του η λύτρωσις, η ευτυχία η αληθινή. Κοντά Του, αλλά και κοντά στον συνάνθρωπο, τον πονεμένο, τον άρρωστο, τον απόκληρο της ζωής. Είναι αλληλένδετα τα δύο αυτά και αποτελούν δύο όψεις τού αυτού νομίσματος. Κάτι περισσότερον: Έχουν σχέση  και συνάρτηση αιτίας και αποτελέσματος.

Θα σπεύσουμε, λοιπόν και στους  «αδελφούς» Του και αδελφούς μας τους ελαχίστους, οι οποίοι πεινούν και πονούν κατά τις Άγιες αυτές ημέρες, κατά τις οποίες η ζωή τους γίνεται ακόμη πιο πικρή… Θα τους ανακουφίσουμε με την έμπρακτη καλωσύνη μας και μάλιστα εις το Όνομα Εκείνου, της Σαρκωμένης Αγάπης. Ας βοηθήσουμε, πρό παντός, τα ορφανά. Η ψυχή μας που είναι όχι σπανίως ορφανή, θα εύρη την πνευματική θαλπωρή τής αγάπης και την παρηγοριά, κοντά στο Γεννηθέν Θείον Βρέφος, αλλά και κοντά στον άνθρωπο, τον αδελφό. Κι εκείνου η καρδιά θα μεταβληθή τότε σε φάτνη, με την χαροποιό θεία παρουσία, παρουσία Αγάπης, που είναι η ουσία της Θεότητος.

«Βηθλεέμ ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη…».

Όλως ιδιαιτέρως, ημείς οι Κληρικοί, είναι ανάγκη να ετοιμάσουμε την ψυχή και να ευτρεπίσουμε την καρδιά μας. Οπότε «ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσιν», εξαγνισμένοι, εντός της θεσπεσίας και λυτρωτικής λειτουργικής ατμοσφαίρας της Ορθοδοξίας μας, θα υμνολογήσουμε επαξίως την Γέννησή Του.

 Αλλά και θα βιώσουμε –«μυστήριον μέγα ορώντες και παράδοξον»- το θαύμα της Γεννήσεως εις την φάτνη της ψυχής μας.

(Τό κείμενον τοῦ Μακαριστοῦ Ἱεράρχου Χρυσοστόμου Β. Γιαλούρη, ἀνέσυρεν ἀπό τό ἀρχεῖο του ὁ ἁνηψιός του Ἐμμανουήλ Μελινός, Θεολόγος Συγγραφεύς, Διευθυντής τῆς Βιβλιοθήκης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

Email: ManolisMelinos@gmail.com   http//: www.manolismelinos.com).