Κι αν ο Χριστός γεννιέται κάθε μέρα! Μα κάθε μέρα! Μέσα στην ανάγκη του άλλου, μέσα στο δάκρυ, στον βρώμικο στάβλο μιας γερασμένης οικουμένης που φωταγωγεί δένδρα πλαστικά, γεμίζει τις μεταλλικές ρίζες τους με κενόδοξα δώρα και τηλεπερσόνες που τουλάχιστον ξέρουν να μετρούν αντίστροφα από το δέκα προς το ένα, ενώ την ίδια στιγμή σβήνει όση ανθρωπιά απέμεινε από προσώπου γης. Κι αν ο Χριστός γεννιέται κάθε μέρα στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, στο κελί μου. Αν κάθε μέρα το Θείον Βρέφος κλαίει γι' εμένα. Αν γι' εμένα σφίγγεται στα σπάργανα και ξαπλώνει στον βρεφικό τάφο του. Αν με αγκαλιάζει. Αν με προσέχει. Αν πεθαίνει το δειλινό επί Σταύρου για να Τον δω και πάλι ως Παιδίον Νέον το επόμενο πρωί. Αν όλα αυτά συμβαίνουν γι' εμένα κι εσένα και δεν έχουμε την δύναμη να πεθάνουμε ως παλαιοί άνθρωποι για το χατίρι τους, τότε γι' ακόμα μια φορά "λαθών ετέχθη", και διακριτικά στην αγκαλιά της Μάνας του θα χαθεί μέσα στην έρημο, στη ξενιτιά, σε τόπους που δεν Τον ξέρουν και όμως Τον προσδοκούν.
Καλά Χριστούγεννα, ήτοι Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου