Είκαιρο άπόσπασμα απο το βιβλίο μου "Ἁγιον Ορος -Χωρα Ζώντων" λόγω τῆς εκδημίας του πατρός Γερασίμου Κατουνακιώτη.Στεφανιε Δημόπουλος

Είκαιρο άπόσπασμα απο το βιβλίο μου "Ἁγιον Ορος -Χωρα Ζώντων" λόγω τῆς εκδημίας του πατρός Γερασίμου Κατουνακιώτη

ΤΟ ΝΕΟΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ

Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ μοῦ εἶχε διηγηθεῖ πὼς τὸ λίγο χῶμα μπροστὰ ἀπ’ τὸ σπίτι του, τὸ κελλὶ τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ στὰ Κατουνάκια, τὸ εἶχαν μεταφέρει ἀπὸ κάτω χαμηλὰ κοντὰ στὴν θάλασσα στὴν πλάτη τους οἱ παλιοὶ οἱ Γεροντάδες καὶ ὅτι καὶ αὐτὸς πρόλαβε τὴν ἄσκηση αὐτή, ποὺ ἦταν καὶ πολὺ συνηθισμένη παλαιότερα. Στὸ χωματάκι αὐτό, τὸ λιγοστό, φύτευαν καμμία ντομάτα καὶ κανένα ζαρζαβατικό, γιατί μανάβικα δὲν εἶχε ἡ γειτονιά τους…

Τὸ κελλὶ τοῦ Αγίου Ἐφραὶμ στὰ Κατουνάκια εἶναι μὲς στὴν ἀγκαλια ἑνὸς γρανιτένιου βράχου καὶ σὲ ὑψόμετρο κάπου στὰ τετρακόσια μέτρα ἀπ’  τὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Ὅσο ψηλότερα ἀνεβαίνει κανείς, τόσο τὸ χῶμα πιὸ πολύτιμο καὶ σπάνιο καὶ ἡ ἄσκηση σκληρότερη νὰ τὸ ἀνεβάσεις.

Τὸ μονοπάτι ἦταν δύσκολο, ἀπότομο καὶ γλιστερό, ἡ τούμπα μὲς στὸ πρόγραμμα, λοιπόν, καὶ ἡ σκόνη ἄφθονη μέχρι νὰ φτάσεις… Σταμάταγα ἀνεβαίνοντας προσεκτικὰ καὶ χαιρετοῦσα ἕνα Σέρβο ἀσκητή καὶ συνονόματο, τὸν λέγαν Στέφανο καὶ αὐτόν, καὶ παραπάνω, στὰ μισὰ τῆς διαδρομῆς, σταμάταγα, γιὰ ἕνα νερό, στὸν συνομήλικό μου Ἑπτανήσιο πάτερ Γεράσιμο.

Εἶχαν συμβεῖ καὶ ἀτυχήματα στὸ μονοπάτι τὸ ἀπότομο αὐτό, ἰδίως κατεβαίνοντας μὲ μουλάρι φορτωμένο σκοτώθηκε καὶ ζῶο καὶ ἐπιβάτης μοναχός… Γι’ αὐτό, λοιπόν, ὁ παπα - Ἰωσὴφ βάλθηκε καὶ ἔφτιαξε τὸ μονοπάτι ἀνθρώπινο, μὲ ἀτέλειωτες ἐργατοῶρες προσωπικές του δωρεάν καὶ εὐλογία τοῦ Γέροντά του τοῦ Ἐφραίμ, ποὺ γενικῶς δὲν ἤθελε πράγματα καινούργια…

Τοῦ ἄρεσε νὰ χρησιμοποιεῖ στὴν πρόθεση τὸν ἴδιο πάντα παλαιὸ σουγιᾶ, ποὺ βούτηξε παλιότερα ὁ Σπυράκος μου καὶ ἔχω γράψει σὲ κεφάλαιο χωριστά. Τοῦ ἄρεσε νὰ πίνουμε στὰ τσίγκινα κουπάκια τὸ νερό, ἀκόμα καὶ στὴν τουαλέτα σκοῦρο χαρτί, κομμένο, καὶ ὄχι τὸ ὑγείας τὸ ἄσπρο, ποὺ παντοῦ πιὰ ἔχει καθιερωθεῖ.

Ἐκεῖ, λοιπόν, ἡ ἀγριάδα τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς μοναξιᾶς σημάδευε στὴν φάτσα τοὺς πατέρες. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ζῶο κοινωνικό. Καὶ στόν παράδεισο άκόμα ὁ Ἀδάμ καὶ μὲ παρέα κάθε μέρα τὸν ίδιο τὸν Θεό καὶ ὅμως ἦταν γιὰ λύπηση. «Οὐ καλὸν τὸν ἄνθρωπον μόνον εἶναι…», τὸ λέει καὶ ἡ Γραφή καὶ τοῦ ἔφτιαξε τὴν Εὔα γιὰ παρέα. Καὶ ἔτσι ἄρχισαν τὰ βάσανα στὴν γῆ, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία…

Ἀκόμα καὶ ὁ παπα - Ἐφραίμ, ὅταν πέθαναν οἱ Γεροντάδες του καὶ δὲν εἶχε πάρει ἀκόμα ὑποτακτικό, ἀγρίεψε, φαινόταν σκυθρωπὸς καὶ κατηφής, ὅπως τὸν πρωτοεῖδα. Ὁ μόνος ποὺ ἦταν πάντα χαμογελαστὸς καὶ μᾶς χαιρετοῦσε χαρούμενος καὶ εὐγενικὰ ἦταν ὁ πατὴρ Γεράσιμος.

Ἦταν, λοιπόν, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1996 καὶ ἀνηφόρισα ἀπὸ τὸν Ἀρσανᾶ μὲ τοὺς τρεῖς μεγαλύτερους ἀπὸ τοὺς γιούς μου καὶ φθάσαμε στοῦ πάτερ - Γεράσιμου τὸ κελλὶ, ὁπότε ἤπιαμε νερὸ καὶ μάθαμε τὰ πρῶτα τους τὰ νέα. (Φωτο: 100,101) Πῆραν καὶ νέο μέλος στὴν συνοδεία τοῦ Γέροντα Ἐφραίμ. «Θὰ ’ρθῶ καὶ γὼ γιὰ νὰ τοὺς συγχαρῶ ἀργότερα, στο Ἀπόδειπνο, νὰ ἔχει πέσει καὶ ὁ πολύς ὁ ἥλιος», μᾶς εἶπε χαμογελώντας πονηρά… Ἀνεβήκαμε γρήγορα τὴν ὑπόλοιπη διαδρομή, μᾶς έτρωγε ἡ περιέργεια γιὰ τὸν καινούργιο…

Φθάσαμε, τὸ λοιπόν, μὲ τὰ πολλὰ καὶ χαιρετήσαμε τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ καὶ τοὺς ἀγαπητούς μας ἀδελφούς, ἀλλὰ δὲν εἴδαμε καμμία καινούργια φάτσα. Τὰ παιδιὰ χάρηκαν καὶ πολύ, γιατὶ τώρα ποὺ φτιάξαν τὸ δρόμο γιὰ τὸν Ἀρσανᾶ, ὁ Γέροντας ἔδωσε εὐλογία καὶ ἀγόρασαν ἕνα μουλάρι γιὰ τὶς μεταφορὲς στὸν Ἀρσανᾶ καὶ ἰδίως ἀπὸ κάτω πρὸς τὰ πάνω…

Ὁ παπα - Ἰωσήφ διασκέδασε τὰ παιδάκια μὲ τὸ ζωντανό, δῆθεν πὼς τὸν βοήθησαν στὶς οἰκοδομικές του ἐργασίες, ὥσπου ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ Ἀποδείπνου, ποὺ γιὰ ὅσους εἶχαν τὴν τύχη σὰν καὶ μᾶς ἦταν μιὰ ἐμπειρία πολὺ μοναδικὴ καὶ γίνονταν στὴν αὐλή, ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι.( Φωτο: 96,98,103)

Καθόταν ὁ Γέροντας σὲ μιά πολυθρόνα σκηνοθέτη καὶ ὅλοι γύρω μὲ τὴν σειρὰ λέγαν τὸ Ἀπόδειπνο καὶ τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας μας ἀπέξω.  Κάποια στιγμή, στὸ τελείωμα τοῦ Ἀποδείπνου, ἐκεῖ ποὺ ὅλοι μας χαζεύαμε τὸ φεγγαράκι ποὺ έπαιζε κρυφτούλι μὲ τοὺς γρανιτένιους βράχους, φάνηκε ὁ πατὴρ Γεράσιμος, που πῆρε εὐχὴ ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ καὶ στὴν συνέχεια τὸν συνεχάρη γιὰ τὸ καινούργιο μέλος τῆς συνοδείας, τὸ μουλάρι, καὶ ζήτησε, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ τοῦ τὸ δίνουν πότε - πότε για κανένα δύσκολο ἀγώγι…

Τότε μὲ τὰ πολλὰ κατάλαβα καὶ γὼ τί ἐννοοῦσε ὁ πατὴρ Γεράσιμος ἀπ’  τὸ πρωΐ, καὶ γέλασα μὲ τὸ λεπτό του χιοῦμορ. Μήπως καὶ ὁ Κύριός μας ὁ Χριστός δὲν μπῆκε στὰ Ἱεροσόλυμα «ἐπί πώλου ὄνου»;;;