Οι άγιες γυναίκες του ρουμανικού έθνους φτιάχνουν τροφή για τον Θεό στον παράδεισο
Επέστρεψα από τη μνήμη των νεκρών, που γίνεται κάθε Σάββατο του χρόνου, αλλά κυρίως τη Σαρακοστή. Οι καμπούρες γιαγιάδες στέκονταν από τις τέσσερις το πρωί στην πόρτα της Εκκλησίας, φορτωμένες με σακούλες, μεγαλύτερες και μικρότερες, με ελεημοσύνη για τους κοιμώμενους.
Ο παπάς εμφανίζεται αργότερα, γύρω στις πέντε, από οίκτο για να μην της κρατήσει πολύ στο κρύο, αν και είχε ανακοινώσει ότι η λειτουργία ξεκινά γύρω στις επτά. Σκορπίζονται γύρω από την Εκκλησία σαν μυρμήγκια, τοποθετώντας τα δώρα στα βαριά σάπια ξύλινα τραπέζια. Ψαχουλευουν μέσα στις τσάντες, τοποθετούν το στάρι ανάβιυν κεριά στην εκκλησία και στα πακέτα με τα καλούδια. Εδώ κι εκεί ένας αναστεναγμός, και μια ανάμνηση του πεθαμένου, ή του παιδιού ναύτη, που πνίγηκε στα μακρινά νερά.
Ακολούθησε το μνημόσυνο, οι λιτανείες, η μεγαλόφωνη ανάγνωση και η απελευθέρωση. Τότε «Αιώνια Μνήμη» και όλη η Εκκλησία κουνάνε νωχελικά τα καλάθια με τα καλούδια σαν μωρά στα κρεβάτια τους.
Ένας ολόκληρος στρατός από ηλίθιους ορθολογιστές επιτίθεται συνεχώς στη ρουμανική παράδοση δύο χιλιετιών. Τι τόση μνήμη των νεκρών; Τι, τρώει ο νεκρός, πίνει το κρασί που χύνεται στον τάφο; Πρόκειται για μαγικές παραδόσεις, ειδωλολατρική λαογραφία, ειδωλολατρία, θανατική λατρεία, αποστροφή.
Είναι έτσι; Τρώει και πίνει ο νεκρός; Τι φασαρία γύρω από ένα τραγικό γεγονός, όταν στη Δύση κρύβεται ο θάνατος, ως υπέρτατη ντροπή της ζωής χωρίς σκοπό. Ο δυτικός νεκρός, ωραιοποιημένος, φτιαγμένος, πασπαλισμένος με φορμαλίνη, χαμογελάει ανάμεσα στα ακριβά λουλούδια του φέρετρου. Και μαζί μας όλοι: «Ελάτε αδέρφια, να δώσουμε στους νεκρούς το τελευταίο φιλί...».
Σε μια βαθύτερη σκέψη του προβλήματος, ανατριχιασμένοι από τα δάκρυα της προσευχής, βλέπουμε ότι η ελεημοσύνη των νεκρών είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης φύσης. Η αγάπη μας εκδηλώνεται ουσιαστικά δίνοντας τροφή στο αγαπημένο πρόσωπο. Ο αγένειος νεαρός, τρέμοντας, τα μάτια του γλιστρούν προς τα κάτω, προσκαλεί την κοπέλα σε δείπνο. Η γυναίκα, καμπουριασμένη από τον καθημερινό μόχθο, όταν ο σπασμένος άντρας γυρίζει σπίτι, το πρώτο πράγμα που βγαίνει από την ψυχή της είναι το πιάτο με το φαγητό που βάζει μπροστά του. Οι άγιες μητέρες μας, με βαριά μάτια, με μαύρους κύκλους μέχρι το στόμα, στοιχειώνουν σαν φαντάσματα το ξημέρωμα στο σπίτι για να ετοιμάσουν φαγητό για τα μωρά που πηγαίνουν στο σχολείο.
Για να ταΐσει το αγαπημένο πρόσωπο. Είναι η υπέρτατη πράξη της ευχαριστίας του όντος, η έκφραση του φωτός που γεννιέται στην καρδιά σας και διαπερνά το πυκνό σύννεφο της αδιαφορίας που έχει εγκατασταθεί πάνω από τον κόσμο. Είναι η φυσική ανθοφορία της θυσιαστικής αγάπης, η αόρατη αγκαλιά ανάμεσα στις ψυχές. Πόση χαρά έχει μια γυναίκα όταν ο άντρας και τα παιδιά της γλεντούν με τα καλούδια που έχει ετοιμάσει. Με χέρια γεμάτα αγάπη και μάτια βουρκωμένα , η γυναίκα φεύγει από την ιστορία και εισέρχεται στην αιωνιότητα μέσα από την αυτοδοτική ταπείνωση. Πόσες χιλιάδες φορές έχει ετοιμάσει φαγητό για τους αγαπημένους της;
Επιστρέφουμε στην ελεημοσύνη των νεκρών. Εγώ, ως ιερέας, παίρνω συχνά ένα δέμα από το τρέμουλο χέρι κάποιας γριάς, για τάδε ψυχή. Φτάνοντας στο σπίτι με καμιά δεκαριά πακέτα, αναρωτιέμαι τι έχει μέσα. Ένα κοριτσάκι έβαλε σερμπέτι τριαντάφυλλο, γιατί έτσι άρεσε στον άντρα της. Άλλος τυλίγει προσεκτικά 5 χιλιάδες δεκάρα σε ένα μαντήλι, για το καράβι της ψυχής. Βάζει κανείς κουτάκια Pepsi στη συσκευασία, γιατί στον σκληρό σύζυγο άρεσε η υγρή ζάχαρη... Ψωμιά, μπισκότα φτιαγμένα σε ώρες σκληρής δουλειάς, κεριά, καραμέλες, πίτες, μπανάνες, μήλα, φασόλια φούρνου, εκατοντάδες πράγματα.
Ανάμεσα σε δάκρυα και μοναξιά, αυτές οι γυναίκες που κουβαλούν πίσω τους το ρουμανικό έθνος, κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, κάνουν αυτό που έκαναν για μια ζωή. Δίνω φαγητό για τους αγαπημένους μου. Ξέρουν, καλύτερα από κάθε διδάκτορα θεολογίας, ότι ο Θεός μας αγαπά τόσο άπειρα που δίνει τον εαυτό Του ως τροφή για εμάς. Η Κοινωνία είναι η υπέρτατη πράξη του Θεού αυτοδοσίας, ως τροφή για την αιωνιότητα.
Η λιχουδιά, η τρυφερότητα, η λαχτάρα να δούμε αυτόν που τώρα αγκαλιάζεται από τον Θεό, η αγιότητα και η ταπείνωση, ο ψίθυρος του αγγέλου, το ανατριχιαστικό δάκρυ, το φως της Ανάστασης σταυρωμένο τη νύχτα του κόσμου, όλα γεμίζουν αυτό το δώρο του φαγητού. Η μνήμη των νεκρών είναι το σημάδι και η απόδειξη ότι η αγάπη υπερβαίνει τον θάνατο, ότι είμαστε μαζί παρά τον τάφο, παρά τον θάνατο, αψηφώντας την κόλαση και το σκοτάδι της. Και είναι κάτι παραπάνω από αυτό.
Είναι η μυστική αναγγελία μιας κλήσης για την αιωνιότητα: οι άγιες γυναίκες του ρουμανικού έθνους φτιάχνουν τροφή για τον Θεό στον ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου