Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς (23-6-2024)
Ἕνας Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, σέ μία ὁμιλία του στήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς λέει: Μετά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν σέ θέση νά ἀντέξει τό ἄκτιστο φῶς, τό φῶς τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό καί "ἐκρύβη ἀπό προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ".
Ἀλλά καί ὁ Θεός ἀποτραβήχθηκε ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀπό φόβο μήπως ἐκμηδενίσει τόν ἔνοχο, μήπως διαλύσει τόν παραβάτη μέ τήν ἁγία του παρουσία. Ὁ Θεός εἶναι πῦρ καταναλίσκον. Φωτιά πού κατατρώει τά πάντα. Διαβάζουμε στήν ἀκολουθία πρό τῆς Θείας Μεταλήψεως, "πῦρ γάρ ἐστί τούς ἀναξίους φλέγων".
Ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός κατά τό ἄπειρο ἔλεός του πρός τόν ἀποξενωμένο ἄνθρωπο, τόν πλησίασε μέ διαδοχικές ἀποκαλύψεις, ὥστε "ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος", νά μπορέσει νά αὐξηθεῖ καί γιά μία ἀκόμη φορά νά ἀνυψώσει τόν πεσμένο ἄνθρωπο.
Σήμερα ἑορτάζουμε τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στήν γῆ. Πρέπει νά δοῦμε τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο σάν ἕνα μεγάλο θαῦμα, πού δόξασε τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί σάν ἕνα σπουδαιότατο γεγονός, πού συνδέεται οὐσιαστικά μέ τήν σωτηρία μας.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σέ μία ὁμιλία του στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς μᾶς ἐξηγεῖ, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε μέ σχῆμα γλωσσῶν καί μάλιστα πυρίνων. Θέλει νά δείξει, ὅτι ἔχει τήν ἴδια φύση μέ τόν Θεό Λόγο, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τίποτε δέν εἶναι συγγενέστερο ἀπό τήν γλῶσσα πρός τόν λόγο.
Ἐμφανίσθηκε μέ σχῆμα γλωσσῶν, γιά τήν χάρι τῆς διδασκαλίας. Ὁ κατά Χριστόν διδάσκαλος χρειάζεται χαριτωμένη γλῶσσα. Γιατί δέ πύρινες γλῶσσες; α) γιά νά δείξει τό ὁμοούσιο τοῦ Πνεύματος πρός τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν καί β) γιά τίς δύο ἐνέργειες-ἰδιότητες τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων. Μπορεῖ συγχρόνως νά εὐεργετεῖ καί νά τιμωρεῖ. Ὅπως ἡ φωτιά ἔχει τήν ἰδιότητα καί νά φωτίζει καί νά φλογίζει, ἔτσι καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ κατά Χριστόν διδασκαλία τούς μέν ὑπακούοντας φωτίζει, τούς δέ ἀπειθοῦντας παραδίδει τελικά στό πῦρ.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει γι᾿ αὐτήν τήν ἑορτή: Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι σάν τόν βίαιο ἄνθρωπο, πού μπαίνει ἀπρόσκλητα στό ξένο σπίτι. Μπαίνει μόνο στό σπίτι πού ἔχουν θεληματικά καί πρόθυμα τήν πόρτα τους ἀνοιχτή. Ἐκεῖ πού τό ἔχουν σάν κάτι τό ἀγαπητό, σάν ἕναν ἐπισκέπτη πού τόν περιμένουν ἀπό καιρό.
Οἱ Ἀπόστολοι τό περίμεναν μέ ἔντονη ἐπιθυμία. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σ᾿ αὐτούς καί τούς ἔκανε κατοικητήριό του. Δέν κατέβηκε μέ κάποιο ἀπειλητικό θόρυβο, μά μέ κραυγή χαρᾶς. Νά ξέρετε, ἀγαπητοί μου, πόσο χαίρεται τό Ἅγιο Πνεῦμα, πόσο εὐφραίνεται, τί ἀπερίγραπτη χαρά ἔχει, ὅταν βρίσκει ψυχές ἁγνές, πού ἔχουν ἀνοιχτές τίς πόρτες τῆς ψυχῆς τους, πού τό νοσταλγοῦν. Σέ αὐτές φτιάχνει τό κατοικητήριό του μέ κραυγές χαρᾶς καί χαρίζει τίς πλούσιες δωρεές του.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας γράφει γιά τήν Θεία Λειτουργία, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δύναμις πού ὅπλισε τούς Ἀποστόλους ἀπό πάνω. Αὐτό εἶναι ἔργο ἐκείνης τῆς καθόδου. Διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν κατέβηκε μόνο μία φορά καί ἔπειτα μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλά εἶναι καί θά εἶναι μαζί μας γιά πάντα. Καί δέν μᾶς ἔστειλε μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Κύριος, ἀλλά καί ὁ ἴδιος μᾶς ὑποσχέθηκε, ὅτι θά μένει μαζί μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου. Ἀλλ᾿ ὁ μέν Παράκλητος παρίσταται ἀοράτως, ὁ δέ Κύριος καί βλέπεται καί προσφέρεται μέ τά φρικτά Μυστήρια.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς λέει: Ἀνέβηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση πρίν δέκα ἡμέρες στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί σήμερα κατέβηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιά νά μή ἀμφιβάλει κανένας καί νά μή ἀναρωτιέται, τί ἔκανε ὁ Χριστός, ὅταν ἀνέβηκε στόν οὐρανό. Ἄραγε μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Πατέρα; Τόν ἔκανε νά μᾶς συγχωρήσει; Ναί ἤ ὄχι; Θέλοντας νά μᾶς δείξει, ὅτι συμφιλίωσε τόν Θεό μέ τό ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔστειλε ἀμέσως τά δῶρα γιά τήν συμφιλίωση. Στείλαμε ἐμεῖς πίστη καί πήραμε ἀπό τόν οὐρανό δῶρα. Στείλαμε ὑπακοή καί λάβαμε δικαιοσύνη.
Μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φανερώθηκε ἡ δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Χωρίς τήν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄνθρωπος ἐφ᾿ ὅρου ζωῆς παραμένει νήπιο. Νήπιο σέ σκέψεις, σέ συναισθήματα, σέ πράξεις, σέ ὅλα. Νήπιο πού εἶναι γιά χαμό καί ἀπώλεια, κάτι χωρίς ἀξία καί προοπτική.
Ἕνα ἁπλό παράδειγμα: Ἕνας κρατάει στά χέρια του μία σοβαρή ἐπιταγή, ἕνα τσέκ πού ἀξίζει μιά ὁλόκληρη περιουσία. Μά ἔφυγε ἀπό τά χέρια τοῦ κατόχου του. Τό πῆρε ὁ ἄνεμος καί τό πῆγε στά σκουπίδια. Μετά ἀπό λίγο γίνεται καί αὐτό σκουπίδι. Σαπίζει ἀνάμεσα στά σκουπίδια. Πολύτιμο ἦταν, μά σκουπίδι ἔγινε.
Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος πού ξεφεύγει ἀπό τά χέρια τοῦ ἰδιοκτήτη του καί Δημιουργοῦ Θεοῦ, πέφτει στά σκουπίδια καί γίνεται καί αὐτός σκουπίδι. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται νά ἐπιδείξουμε πολύ μεγάλη προσοχή. Μή χάσουμε τήν πίστη μας, μή χάσουμε τόν Θεό μας. Θά καταντήσουμε ἕνα κουρέλι χωρίς καμιά ἀξία. Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρίς Θεό, δίχως τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, μέ διάφορες εἰκόνες καί παραστάσεις θέλει νά μᾶς δείξει πόσο πολύτιμη εἶναι ἡ ὕπαρξη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ζωή μας. Ἕνα τελευταῖο παράδειγμα θά ἀναφέρουμε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, γιά νά τελειώσουμε καί ἀπόψε.
Ὁ Μωϋσῆς στό Σινᾶ ἔβοσκε τά πρόβατα τοῦ πεθεροῦ του. Κάποια μέρα βρέθηκε μπροστά σέ ἕνα παράξενο θέαμα. Μία βάτος τυλίχτηκε στίς φλόγες. Φλόγες τήν ἔζωναν, χωρίς ὅμως νά καίγεται. Ἄς πλησιάσω νά δῶ ἀπό κοντά, τί παράξενο θαῦμα εἶναι αὐτό; σκέφτηκε. Ὁ Θεός ὅμως τόν σταμάτησε. Μωϋσῆ, σταμάτα, μή πλησιάζεις ἐδῶ. Βγάλε τά παπούτσια σου πρῶτα. Ἐδῶ πού στέκεσαι, ὁ τόπος εἶναι ἱερός.
Ἐκείνη τήν ἐποχή παπούτσια φοροῦσαν μόνοι οἱ πλούσιοι. Οἱ ἄλλοι περπατοῦσαν ξυπόλυτοι καί αἰσθανόντουσαν ταπεινοί μπροστά στούς μεγάλους, στούς ἐπίσημους. Ἦταν σάν νά ἔλεγε ὁ Θεός στόν Μωϋσῆ. Ἄφησε τήν ἔπαρση πού ἔχεις μέσα σου. Πέταξε τήν ὁποιαδήποτε μεγάλη ἰδέα πού ἔχεις γιά τόν ἑαυτό σου. Ταπεινώσου. Χωρίς ταπείνωση δέν παίρνουμε χάρι.
Πλησίασε ὁ Μωϋσῆς ξυπόλυτος καί κοιτοῦσε τό θαῦμα, πού ἔκαμνε ὁ Θεός. Ἐκείνη τήν ὥρα φλεγόταν καί ὁ ἴδιος, μά δέν καιγόταν. Ὅπως δέν κάηκε ἡ Παναγία, πού εἶχε μέσα στά σπλάχνα της ἐπί ἐννέα μῆνες τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Καιγόταν ὁ παλαιός ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐγωϊστής, ὁ ἄνθωπος πού εἶχε αὐτοπεποίθηση καί ἔπαρση. Ἡ φωτιά ἔκαψε τά πάθη τοῦ Μωϋσῆ, τίς κακίες του, τίς ἁμαρτίες του, τούς κακούς λογισμούς. Τότε φωτίσθηκε τό πνεῦμα του, γέμισε ἡ καρδιά του ἀπό τόν πόθο νά καταλάβει περισσότερο τόν Θεό καί νά τόν ὑπηρετήσει μέ ὅλες του τίς δυνάμεις.
Καί ἐμεῖς ὅταν βαπτιζόμαστε, ὅταν κοινωνοῦμε, παίρνουμε Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅταν φιλοῦμε τό χέρι τοῦ ἱερέως, εὐλογία παίρνουμε, τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παίρνουμε. Φωτιά παίρνουμε.
Ἀλλά τί κάνουμε; Δέν εἴμαστε ἐν τάξει. Δέν εἴμαστε συνεπεῖς σάν χριστιανοί. Ρίχνουμε πάνω στή φωτιά στάχτη καί τήν σβύνουμε. Ὁ καθένας μας ὀφείλει νά κάνει μία τολμηρή ἐνέργεια. Ἐκείνη πού ἔκανε ὁ Μωϋσῆς. Νά βγάλουμε τά ὑποδήματα τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς ἁμαρτίας καί μέ πίστη καί ταπείνωση νά πλησιάσουμε τόν Θεό. Νά γίνουμε Θεοφόροι, Χριστοφόροι καί πνευματοφόροι. Ἀμήν.-
Σαλος σαλός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου