ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΠΑΤΉΡ ΒΑΣΊΛΕΙΟΣ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ. ΑΠΟΤΥΠΏΜΑΤΑ.

Δὲν συγκινεῖσαι ἀκούγοντας νέες καὶ παλιὲς γενιές. Γιατὶ καὶ οἱ νέες γενιές (ὅπως

σχολιάζονται καὶ νοοῦνται) εἶναι ἤδη περασμένες καὶ παλιές· γερνοῦν καὶ φεύγουν. Ἡ

τόλμη τῆς ἀλήθειας δὲν ἀφορᾶ τοὺς γέρους ἢ

τοὺς νέους ἀλλ᾿ αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν τὰ ἀκατόρθωτα.

Τὸ θέμα δὲν εἶναι νὰ πετύχης κάτι ἐφήμερο, ὅσο μεγάλο καὶ ἂν φαίνεται, ἀλλὰ νὰ

μὴ γεράση οὔτε νὰ φύγη ὁ ἄνθρωπος. Νὰ

γεράση ἡ φθορὰ καὶ νὰ φύγη ὁ θάνατος. Νὰ

καταποθῆ τὸ θνητὸ ἀπὸ τὴν ἀθανασία καὶ

τὸ φθαρτὸ ἀπὸ τὴν ἀφθαρσία.

Τότε ὅλες οἱ γενιὲς συλλειτουργοῦν καὶ

συμπράττουν, τρεφόμενες ἀπὸ τὰ ἀδαπάνητα νάματα ποὺ δυναμώνουν τὰ νειᾶτα στὸν

ἀγῶνα τους καὶ ὁδηγοῦν τὰ γεράματα στὸ

ξεπέρασμα τῆς φθορᾶς.

Ἐὰν αὐτὸ δὲν συμβῆ, τότε ἀναπόφευκτα

θὰ διαπληκτιζώμαστε μάταια μέσα στὴ φθορά. Καὶ δὲν θὰ ξέρης ποιά γενιὰ εἶναι πιὸ

νέα καὶ ζηλευτή ἢ πιο γερασμένη καὶ θλιβερή, τὴ στιγμὴ ποὺ μᾶς συνδέει καὶ μᾶς χωρί

ζει ἡ στεῖρα διαμάχη.

Τότε ἴσως πιο νέα γενιὰ καὶ ζηλευτὴ εἶναι ἡ γερασμένη που βρίσκεται πιὸ κοντὰ

στὴν πύλη τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν κόλασι ποὺ

κάναμε τὴ ζωή.

***

Γιατί κάποια δημιουργήματα, λογοτεχνικὰ ἢ

θεολογικά, γεννήθηκαν καὶ πέθαναν, ἐνῶ ἄλ

λα δὲν πεθαίνουν;

Γιατί τὸ Ἅγιον Ὄρος ζῆ πάνω ἀπὸ χίλια

χρόνια· καὶ διαρκῶς ξανανιώνει ὡς ἀγέραστο;

Γιατί κάποια ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα,

μὲ δύναμι καὶ προοπτικὴ νὰ ἀλλάξουν τὴ

ζωὴ τοῦ κόσμου, διαλύθηκαν πρὶν κἂν ἐγκατασταθοῦν;

Μένει αὐτὸ ποὺ ἀνίσταται ἀπὸ τὸν τάφο

τῆς ὁλικῆς θυσίας πρὸς ὄφελος ὅλων. Χωρὶς

νὰ ἐξαιρῆ κανένα, ὅλους τοὺς συγχωρεῖ,

τοὺς περιχωρεῖ καὶ τοὺς καλεῖ στὸ συμπόσιο τῆς πίστεως.

Ἰησοῦς ὁ ζωῆς ἀρχηγὸς δὲν κτυπᾶ και

νένα ἐχθρό· ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ. Μόνο τὴν

ἔχθραν κτείνας ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν

εἰρήνην χαρίζεται.

Μία εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς ποὺ ἐλευ-

θερώνει καὶ σώζει τοὺς πάντες. Δὲν γερνᾶ·

μόνο ξανανιώνει.

Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα”.

Μιὰ ἡ θυσία τοῦ Ἑνός, γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ

πάντες. Νὰ χαρῆ ὁ καθένας τὴ ζωή του. Νὰ

ἀπολαύση τὴν ἐλευθερία του διὰ τῆς ὑπο-

ταγῆς στὴ θέλησι τοῦ Ἑνός.

Ἡ θεϊκὴ σύστασι τῆς ζωῆς εἶναι: θυσιά-

ζομαι. γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἄλλοι. Ἡ ἀνθρώπι-

νη ἐκτροπὴ εἶναι: καταπατῶ τοὺς ἄλλους,

γιὰ νὰ ἐπικρατήσω.

Ὅποιος σταυρώνει τὴν ἀγάπη καὶ καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκ τοῦ ἀνθρωποκτόνου.

Χαίρεσαι, ὅταν ὅλοι νικοῦν· ὅταν ὅλα κι

νοῦνται ἐλεύθερα καὶ συλλειτουργοῦν σωτήρια. Ἐκεῖ ὅπου κανεὶς δὲν παραπονεῖται γιὰ

τίποτε· ἀλλὰ ὅλοι χαίρονται γιὰ ὅλα, τὰ θετικὰ καὶ τὰ ἀρνητικά· καὶ ἡ ὕπαρξί τους εἶναι εὐλογία γιὰ ὅλους, ἄσχετα ἐὰν στὴν ἀρχὴ

δὲν τὸ καταλαβαίνουν.

Ὅταν ἡ ἀσθένεια γίνεται ἀφορμὴ δυνάμεως καὶ ἡ ἀπώλεια προϋπόθεσι εὑρέσεως...

τότε φτάσαμε στὸν παράδεισο τῆς ἀειζωίας, ὅπου τὰ πάντα εἶναι γεμᾶτα φῶς καὶ

ζωή. Ἐκεῖ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ Ἐκκλησία ποὺ εἶναι

ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὡς τὸ Α καὶ

τὸ Ω τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ προ-

ορισμοῦ μας.

Ἡ ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου είναι προτροπὴ πρὸς

μετάνοια καὶ μακαρισμὸς τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων