ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΊ ΛΌΓΟΙ.ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΉ ΜΑΣ.

Η ζωή μας είναι σαν σύννεφα που επιπλέουν στον ουρανό. Αλλάζουν διαρκώς το σχήμα τους: τώρα γίνονται σαν χιονισμένα βουνά, τώρα σαν παραμυθένια τέρατα, τώρα σαν βασιλικά ανάκτορα, και μετά πάλι μετατρέπονται σε άμορφες σκιές, σε σύννεφα ομίχλης που λιώνουν στον ουρανό, σαν πάγοι την άνοιξη.

Ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος με πάθος με αυτή τη ζωή, αναζητά στο φυσικό και υλικό αυτό που η ουσία δεν μπορεί να του δώσει, δηλαδή την ευτυχία. Καμία εξωτερική συγκυρία δεν μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο και μάταια θέλει να βρει την ευτυχία έξω όταν είναι μέσα του. Αναζητά τη χαρά στα ορατά και απτά, και τη χαρά μόνο στα αόρατα και πνευματικά.

Ο κόσμος γελάει με τους ανθρώπους. Τους υπόσχεται χρυσό, αλλά τους δίνει σβώλους βρωμιάς, τους υπόσχεται να τους δώσει το κρασί της ηδονής, αλλά αντ' αυτού γεμίζει το στόμα τους με σήψη. Επομένως, αυτός που ζει σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν είναι φίλος μαζί του είναι σοφός. Που δίνει στο σώμα του ό,τι είναι απαραίτητο για την ύπαρξη, αλλά όχι δύναμη πάνω στον εαυτό του. που βλέπει το αληθινό νόημα της ζωής πέρα ​​από τα όριά της. Που υποδουλώνει σάρκα και αίμα για να λάβει το Πνεύμα.

Ο κόσμος επιδιώκει να μας παρασύρει σε μια δίνη παθών. Θέλει να ξεχάσουμε την αιωνιότητα. Μας προσφέρει φευγαλέα γλύκα και απολαύσεις που μετατρέπονται σε πίκρα. Υπόσχεται τα πάντα και δεν δίνει τίποτα. Τυραννά και τρομάζει τα θύματά του, σαν αφέντης των σκλάβων, για να τον υπηρετούν μόνοι τους.

Ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει ευτυχία σε κανέναν: και σε πιστούς και σε μη. Μόνο ένας πιστός νιώθει μια βαθύτερη μελαγχολία όταν ο κόσμος τον αιχμαλωτίζει σε ένα δίκτυο παθών και τον αιχμαλωτίζει σαν αιχμάλωτο. Και μεταξύ των μη πιστών, αυτή η μελαγχολία εκδηλώνεται με θαμπό θυμό, συνεχή δυσαρέσκεια, πλήξη, που προσπαθούν να πνίξουν, όπως το κρασί, με ένα ρεύμα εξωτερικών εντυπώσεων, σωματικών και ψυχικών απολαύσεων, σαν να θέλουν να μειώσουν τον πόνο από μια πληγή, δηλητηριάζοντάς τη συνεχώς

 Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ ( Καρελίν ).