Στις 16 Αυγούστου - πριν από 63 χρόνια εκοιμήθη στον Κύριο η σχήμα-ηγουμένη Μαρία /1879 - 16/08/1961/, που κατοικούσε κοντά στην Αγία Τριάδα-Σεργίου Λαύρα.
Η μητέρα πήγε στο μοναστήρι όταν ήταν 16 ετών. Ο πατέρας της ήταν πλούσιος έμπορος, αλλά εκείνη δεν θυμόταν τη μητέρα της. Είχε μια ευγενική και αληθινά πιστή νταντά. Και εδώ είναι ο πατέρας αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να την παντρέψει .Ορίστηκε μια μέρα που θα ερχόταν ο προξενητής και ο γαμπρός και θα γινόταν πάρτι τηλεθέασης.
Αυτή τη μέρα, λυπημένη και χωρίς να σκέφτεται τον γάμο της, έπρεπε να φορέσει κάποιο ιδιαίτερο επίσημο φόρεμα από κόκκινο σατέν. Με αυτό το φόρεμα, καθόταν μόνη της σε μια μεγάλη διώροφη αίθουσα, περιμένοντας τους καλεσμένους και τον γαμπρό. Οι καλεσμένοι έμειναν μέχρι αργά, κι εκείνη με τα χέρια στο τραπέζι και το κεφάλι στα χέρια της, ξαφνικά αποκοιμήθηκε.
Και τότε βλέπει ότι οι διπλές πόρτες ανοίγουν και μια ψηλή κυρία μπαίνει στο δωμάτιο με μια τόσο γυαλιστερή ρόμπα που φοβήθηκε. Η κυρία προχώρησε κατευθείαν προς το μέρος της, πήρε το αριστερό της χέρι και τύλιξε ένα κομπολόι γύρω του τρεις φορές με τις λέξεις: «Στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Το κορίτσι ξύπνησε και όρμησε στη νταντά με μια ιστορία για το όραμα. Η νταντά είπε αμέσως και αποφασιστικά: «Όχι μνηστήρες! Ας ανεβούμε στη θέση μας». Εκεί διέταξε να της δέσουν ένα μαντήλι στο μάγουλο και πήγε στον πατέρα της και ανακοίνωσε ότι «το κορίτσι είχε πονόδοντο». Η τελετή της παράνυμφου ακυρώθηκε και σύντομα ο πατέρας της, φοβισμένος από το όραμα, την άφησε ο ίδιος να πάει στο μοναστήρι...
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καταστολής από τις άθεες αρχές, η-ηγουμένη Μαρία έκρυψε πληροφορίες για τη ζωή της και για τους συναφείς μαζί της, επομένως η βιογραφία της, ειδικά πριν την εγκατάστασή της στο Zagorsk (Sergiev Posad), είναι σχεδόν άγνωστη, αν και οι κοντινοί της άνθρωποι γνώριζαν ότι ο ασκητής είχε συνδεθεί προηγουμένως με τον Σαράτοφ.
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, στις αρχές του εικοστού αιώνα, ήταν ηγουμένη σε μοναστήρι προς τιμή της εικόνας του Βλαντιμίρ της Μητέρας του Θεού στην πόλη Volsk.
Μετά την επανάσταση του 1917, η μητέρα διώχθηκε ιδιαίτερα γιατί είχε πολλά πνευματικά παιδιά και ήταν πολύ διάσημη.
Όμως τα πνευματικά παιδιά την έκρυψαν. Στο τέλος, τα έγγραφά της διορθώθηκαν στο όνομα κάποιου άλλου και με την ευλογία του πνευματικού της ηγέτη, Γέροντα Ιωνά, ήρθε στο Ζαγκόρσκ και εγκαταστάθηκε εκεί. Η μητέρα είπε ότι ο Γέροντας Ιωνάς της είπε: «Πήγαινε στον Άγιο Σέργιο, υπό την προστασία του, και θα σε προστατεύσει».
Στο Ζαγκόρσκ ενεγράφη κρυφά στο μεγάλο σχήμα με το όνομα Μαρία, προς τιμήν της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής. Η μητέρα αγόρασε μια μικρή καλύβα, όπου έμεναν αργότερα οι αδερφές της κοινότητάς της.
Ο Γέροντας Ιωνάς, μαζί με άλλους δύο ασκητές, εξαφανίστηκαν υπόγεια. Σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας από τις τελευταίες αδερφές της -Ηγουμένης Μαρίας, που είδε το μυστικό καταφύγιο των ασκητών στις όχθες του Βόλγα, στη σπηλιά υπήρχε ένας χειμωνιάτικος φούρνος, ο καπνός από τον οποίο έβγαινε κατά μήκος ενός χιλιομέτρου- μακριά τρύπα μακριά στο πλάι, σε ένα πυκνό δάσος.
Από την αρχαιότητα, ένα σύνθετο σύστημα πολλών χιλιομέτρων υπόγειων περασμάτων εκτεινόταν στις όχθες του Βόλγα. Η σπηλιά είχε πρόσβαση στην επιφάνεια του κήπου ενός χωριάτικου σπιτιού, όπου έμενε μια άλλη πνευματική κόρη του Γέροντα Ιωνά, οι ασκητές έπαιρναν τροφή, απαραίτητα και γράμματα από μοναχές. Οι αδερφές από την κοινότητα του Σχήματος Ηγουμένης Μαρίας αλληλογραφούσαν μαζί τους, τους έστειλαν απαραίτητα πράγματα και τρόφιμα...
Όταν χτίστηκαν υδροηλεκτρικοί σταθμοί στον Βόλγα τα μεταπολεμικά χρόνια, η περιοχή με τις σπηλιές βυθίστηκε στον πυθμένα μιας γιγάντιας δεξαμενής. Πριν φύγουν, οι κάτοικοι της περιοχής έδωσαν επανειλημμένα στους πρεσβυτέρους μια συμβατική πινακίδα - χτυπούσαν ένα κουδούνι στο στόμιο της σπηλιάς. Όμως οι ερημίτες δεν αποκρίθηκαν...
Σε λίγο μαζεύτηκε γύρω της μια ομάδα μοναχών, καταδιωκόμενων όπως εκείνη. Συνήθως έμεναν αρκετοί μαζί της, αλλά στην πραγματικότητα, πολλοί έρχονταν στο σπιτάκι της και κρύβονταν. Βρήκαν συμβουλές, υποστήριξη και καταφύγιο εδώ. Ήταν ένα καταπληκτικό μέρος - ένα καταφύγιο για πολλούς κατατρεγμένους.
Η -Ηγουμένη Μαρία ήταν πνευματική κόρη του ιερού ανόητου Επισκόπου Νικολάι (Παρφένοφ) /+20.01.1939/, και «κληρονόμησε» από αυτόν το ίδιο κατόρθωμα ανοησίας.
Ήταν ο επίσκοπος Νικολάι, ο οποίος έζησε πρόσφατα στην πόλη Kirzhach της περιοχής Βλαντιμίρ, ο οποίος εργάστηκε στο κατόρθωμα της ανοησίας, λίγο πριν από την τελευταία του σύλληψη και θάνατο στη φυλακή, που παρέδωσε στη μητέρα Μαρία την πνευματική φροντίδα του ποιμνίου του και τον άθλο. της ανοησίας -κουβαλούσε και τις δύο αυτές υπακοές μέχρι το τέλος της ζωής της.
Η Ηγουμένη Μαρία ανήκε σε αυτούς που «δεν θυμήθηκαν», δηλαδή σε αυτούς που δεν αναγνώρισαν τον Μητροπολίτη Σέργιο (Στραγκορόντσκι) /+15.05.1944/ ως επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η κοινότητα της Σχήμα-Ηγουμένης Μαρίας θεωρούσε κυρίαρχο επίσκοπό της τον επίσκοπο Αθανάσιο (Ζαχάρωφ) /+28.10.1962/, δοξασμένο πλέον μεταξύ των αγίων.
Μετά το 1945, όταν ο Μητροπολίτης Αλέξιος Α΄ εξελέγη πατριάρχης /+17.04.1970/, ο Επίσκοπος Αθανάσιος απηύθυνε μήνυμα προς τα πνευματικά του τέκνα, στο οποίο καλούσε να αποκατασταθεί η κοινωνία με το Πατριαρχείο Μόσχας (πήγαινε να ανοίξει εκκλησίες και να λάβει μέρος στα εκκλησιαστικά μυστήρια). , το οποίο και τέλεσε η κοινότητα της Μητέρας Μαρίας.
Η συμβουλή της για αυτό το θέμα ζητήθηκε από ανθρώπους που σέβονταν τη Μητέρα, όπως γράφουν στα απομνημονεύματά τους:
«Δεν είχαμε αποφασίσει ακόμη να κοινωνήσουμε στις νεοανοιχτές εκκλησίες: υπήρχαν φήμες ότι οι υπογραφές στην επιστολή θα μπορούσαν να ήταν πλαστές. Ήταν αδύνατο να παραμείνω σε τόσο μπερδεμένη κατάσταση για πολύ καιρό, και αποφάσισα να πάω στη μητέρα Μαρία, την οποία εκτιμούσε και σεβόταν τόσο πολύ. Πέτρος. Ας είναι ο λόγος της ο τελευταίος.
Η κοινότητα της Μητέρας Μαρίας έγινε ένα από τα προπύργια της μεταπολεμικής αναγέννησης της Εκκλησίας. Αυτή και οι αρχάριοι της συμμετείχαν με ενθουσιασμό στην αποκατάσταση της Λαύρας Τριάδας-Σεργίου το 1946. Οι καλόγριες έψηναν πρόσφορα για τη Λαύρα και μάζευαν δωρεές.
Εκείνη την εποχή, οι συμβουλές και οι οδηγίες της χρησιμοποιήθηκαν από γνωστούς πνευματικούς ανθρώπους στο μέλλον, ιδίως:
ο πρώτος ηγούμενος της Λαύρας, ο πατέρας Gury (Egorov) /+12.07.1965/, μετέπειτα Μητροπολίτης Συμφερουπόλεως και Κριμαίας.
Ιερομόναχος Πίμεν, μελλοντικός Παναγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας /+05/03/1990/;
θρυλικός ομολογητής της Τριάδας-Σεργίου Λαύρα, Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παβλόφ) /+20.02.2017/;
φοιτητής της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας Γιούρι Σμιρνόφ, μετέπειτα Μητροπολίτης Βλαντιμίρ και Σούζνταλ Ευλογία /+22.07.2020/.
Στη δεκαετία 1940-1950. πολλοί ιερείς επισκέφτηκαν τη μητέρα Μαρία, εκμεταλλεύτηκαν τη συμβουλή της και ζήτησαν τις προσευχές της.
Ο Επίσκοπος Ευλόγιος θυμήθηκε:
«Είναι δύσκολο να κρύψεις το φως ανάμεσα στο σκοτάδι του χρόνου. Οι άνθρωποι έλκονταν από ένα τέτοιο πνευματικό άτομο όπως η Σχήμα-μοναχή Μαρία, λαμβάνοντας υποστήριξη στην πίστη τους, η οποία ξεβραζόταν από τον περιβάλλοντα κόσμο με τη γοητεία του.
Είχα και εγώ την τύχη να επισκεφτώ τη μητέρα μου περισσότερες από μία φορές, να μιλήσω μαζί της, να ακούσω για αυτό που η ψυχή μου δεν μπορούσε ακόμη να κατανοήσει - για την κρυμμένη ζωή εδώ, παρά τις δύσκολες συνθήκες της γήινης κοιλάδας, που περνά στο μέλλον αιωνιότητα.
Δεν άφησε το κρεβάτι της, όντας άρρωστη, αλλά το πρόσωπό της έλαμπε από πίστη και εσωτερική προσευχή. Είχε έναν κανόνα - να λέει συνεχώς την προσευχή "Στην Παναγία", δηλαδή τον κανόνα της Μητέρας του Θεού που την επισκίαζε από ψηλά.
Το μικρό της κελί ήταν γεμάτο εικόνες και λυχνάρια. Από το τραπέζι της πήρα τον μοναστηριακό της σταυρό, τοποθετημένο με ένα πιάτο, μετά τη μονομαχία της στο χέρι με κακά πνεύματα που της επιτέθηκαν από όλες τις πλευρές, άρπαζαν τα ρούχα της και τη σέρνοντας ακόμη και από τα μαλλιά, όπως μου είπε για αυτό στη μία. από το σπίτι των επισκέψεών της.
Από αυτήν, μετά τον θάνατό της, έλαβα ένα ηγουμενικό ραβδί με ασημένιο σκελετό... πρώτα απ' όλα για βοήθεια από πάνω ως κύριο στήριγμα στη ζωή μας...
Δεν μπορούσα πλέον να παρευρεθώ στην κηδεία της. Είθε η βασιλεία των ουρανών να αναπαυθεί μαζί της! Το ένιωσε ακόμα και στη διάρκεια της ζωής της και πέρασαν από μπροστά της όλες οι κακουχίες, οι διώξεις, οι κακοτυχίες της γης, σαν μια σκιά που δεν έκρυψε το φως της πίστης της, που είναι υψηλό και άγιο σε κάθε άνθρωπο».
Κυρίως, τρία ή τέσσερα άτομα ζούσαν με τη μητέρα. Όμως το σπίτι της ήταν συνεχώς γεμάτο και συχνά υπερπλήρει κόσμο. Υπάρχουν πολλοί επισκέπτες, πολλά από τα πνευματικά της παιδιά από την περιοχή του Βόλγα. Ήρθαν σε αυτήν για συμβουλές, για πνευματική καθοδήγηση και έφεραν φαγητό. Πολλές μοναχές προέρχονταν από διάσπαρτα μοναστήρια. Και η μητέρα έδωσε καταφύγιο σε όλους. Κάποιοι έζησαν μόνο λίγες μέρες και κάποιοι για πολύ. Υπήρχαν περιπτώσεις - ένα ή δύο χρόνια.
Στο «μοναστήρι» της Ηγουμένης Μαρίας, κάθε μοναχή διάβαζε το Ευαγγέλιο, τις Πράξεις των Αποστόλων και τις Αποστολικές Επιστολές σύμφωνα με το λειτουργικό ημερολόγιο. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής οι μοναχές διάβαζαν και τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η ανάγνωση των Αγίων Γραφών περιοριζόταν στην Καινή Διαθήκη. Με εξαίρεση το Ψαλτήρι, λίγοι άνθρωποι έχουν διαβάσει τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Οποιαδήποτε στιγμή του λειτουργικού έτους, η μοναχή έψαλλε το τροπάριο του Πάσχα, το οποίο μετατράπηκε σε αδιάλειπτη προσευχή της, τελούμενη σε όλες τις συνθήκες της ζωής.
Κάθε μέρα, η μητέρα διάβαζε αξέχαστα τον κανόνα «Πολλοί άνθρωποι θα υποφέρουν από αντιξοότητες» και πάντα έλεγε: «Διαβάστε τον κανόνα της Μητέρας του Θεού και δεν θα σας συμβεί κανένα πρόβλημα». Όλες οι αδερφές διάβαζαν εκ περιτροπής στη σχήμα ηγουμένη τον κανόνα της προσευχής της (σχημικός), συμμετέχοντας έτσι στην προσευχή του μέντορά τους.
Η Σχήμα-Ηγουμένη Μαρία δεν ήθελε την κοινότητά της να φροντίζεται από παντρεμένους ιερείς και ζητούσε να εξομολογηθούν οι αδελφές από τον πρεσβύτερο Γκλίνσκι, Ιεροσήμαμονα Σεραφείμ (Ρομάντσοφ) /+01/01/1976/, τώρα δοξασμένο μεταξύ των αγίων.
Στις 16 Αυγούστου 1961 πέθανε η σχήμα ηγουμένη Μαρία. Τάφηκε στο παλιό νεκροταφείο του Ζαγκόρσκ. Ο τάφος σώζεται, το 1963 ή το 1964, η μοναχή της, η μοναχή Αρσενία.
Οι αδερφές της κοινότητας συνέχισαν να κάνουν την προηγούμενη ζωή τους, αλλά δεν τολμούσαν να δεχτούν νέους αρχάριους. Με την πάροδο του χρόνου, λόγω του θανάτου σχεδόν όλων των μελών της κοινότητας, το σπίτι στο Zagorsk έγινε άδειο (τώρα ανήκει σε άτομα που δεν έχουν σχέση με την κοινότητα). Η Τριάδα-Σέργιος Λαύρα συμμετείχε στην κηδεία των αρχαρίων της Μητέρας Μαρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου