Πάντα έλεγε: «Δεν κρίνω έναν άνθρωπο από το τι κάνει και πώς, αλλά από το πόσο αγαπά τον ναό!» Και για να μην χάσει κανείς το κύριο πράγμα - την υπηρεσία, πραγματοποίησε εκπομπή από το ναό σε όλα τα κτίρια του μοναστηριού. Ο πατέρας δεν είχε την ευκαιρία να είναι όλη την ώρα στην εκκλησία, αλλά πάντα παρακολουθούσε στενά τη λειτουργία, αν και μπορούσε να επικοινωνήσει με κάποιον εκείνη την ώρα και να λύσει κάποια ζητήματα. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές όταν μπορούσε να πει επιπόλαια: «Ποιος το διαβάζει τώρα;» ή: «Τι μιλάει!» Κάθε λέξη ήταν σημαντική για εκείνον και το ξέραμε. Ήξεραν ότι ακόμα κι αν ο ιερέας δεν ήταν στην εκκλησία, όλα ήταν υπό έλεγχο! Μπορούσε να παρακολουθήσει από το παράθυρο ποιος ήρθε και ποιος έφευγε... οπότε όλοι προσπάθησαν να διαβάσουν, για να δείξουν ότι, λένε, είμαι εδώ! - να είναι ορατοί, γιατί ήξεραν ότι στον ιερέα δεν αρέσουν οι «σκοτεινές γωνιές».
Ο πατέρας ήταν γνώστης και γνώστης της αληθινής ομορφιάς. Ακούγοντας την ηχογράφηση του Μεγάλου Μετανοητικού Κανόνα, που διάβασε ο Πατριάρχης Πίμεν, αναφώνησε: «Τι ποίηση!
Και ποια είναι η δύναμη και το μεγαλείο αυτού του γίγαντα - το μπλοκ της εκκλησίας». Και όταν στεκόταν μπροστά στο σάβανο, πάντα τόνιζε: «Τι ομορφιά συλλογιζόμαστε! Μητέρες κεντημένες με τα χεράκια τους!». Ο πατέρας εκτιμούσε πολύ τις χειροτεχνίες. Γνωρίζοντας πόσο απασχολημένοι ήμασταν ρωτούσε συχνά: «Δείξε μου πόσο κέντησες σήμερα!; Κάντε μόνο μια βελονιά και ο Κύριος θα τη μετρήσει ως υπακοή!». Όταν του φέραμε τα έργα μας -τους καρπούς των κόπων μας, τα εξέτασε προσεκτικά, έκανε προσαρμογές και έδωσε τέτοιες συμβουλές που απλώς εκπλαγήκαμε με την ευρεία γνώση του, το λεπτό γούστο του...
Ήταν πολύ ευαίσθητος στα βιβλία, ιδιαίτερα στα λειτουργικά. Ο Θεός να μην δει κάποιον να γράφει σε βιβλίο! Και όταν άρχιζαν ή τελείωναν να τραγουδούν κάποιο βιβλίο του ετήσιου κύκλου λατρείας, ο ιερέας συνήθιζε να το προσκυνεί με ευλάβεια...
Μας έμαθε να προσευχόμαστε απλά, μας έμαθε να νιώθουμε τη ζωντανή παρουσία του Θεού: «Όταν στέκεστε στην εκκλησία, να θυμάστε όλους τους δασκάλους σας που σας δίδαξαν, παιδαγωγούς, γιατρούς, νοσοκόμους που ήταν εκεί σε δύσκολες στιγμές, φίλους, γνωστούς - και η λειτουργία θα βοηθήσει- δεν θα προσέξετε... Περνάτε μπροστά από το νοσοκομείο - προσευχηθείτε για τους πόνους, για να τους ενισχύσει ο Κύριος, να τους παρηγορήσει, για τους γιατρούς, ώστε ο Κύριος να τους συμβουλεύσει να κάνουν το σωστή απόφαση. Αν περνάτε με το αυτοκίνητο από ένα σχολείο ή νηπιαγωγείο, προσευχηθείτε για τα παιδιά, για το μέλλον μας, για τους δασκάλους, για να τους δώσει ο Κύριος σοφία... Έτσι θα έχετε συνεχή προσευχή!». Ο ίδιος είχε συνοδικό, όπου έγραφε τα ονόματα όλων όσων «πέρασαν από την καρδιά του» (κληροδότησε το συνοδικό να τοποθετηθεί στο φέρετρό του μετά το θάνατό του). Κι εμείς, προσπαθώντας να τον μιμηθούμε, είχαμε όλοι συνοδικά, θυμόμαστε όλους όσους άφησαν σημάδι στην τόσο σύντομη ακόμα ζωή μας.
Γενικά, ο ιερέας αγαπούσε την απλότητα: «Και μετά αρχίζουν από εκεί: αυτός ο Αββάς είπε αυτό και αυτός ο Αββάς είπε ότι... Αγαπήστε τους πρεσβυτέρους της Όπτινα, πρέπει να είμαστε κοντά στο πνεύμα της Όπτινα - αυτό είναι το ρωσικό πνεύμα του μοναχισμού !» Αγαπούσε πολύ τον Αμβρόσιο της Όπτινα, επαναλαμβάνοντας συχνά τα λόγια του: «Όπου είναι απλό, υπάρχουν εκατό άγγελοι, και όπου είναι δύσκολο, δεν υπάρχει ούτε ένας!», «...μην προσβάλεις κανέναν, μην ενοχλώ οποιονδήποτε και σε όλους - τον σεβασμό μου». Αγαπούσε τον Πούσκιν, έλεγε συχνά: «Να θυμάσαι πάντα το παραμύθι για τον ψαρά και το ψάρι, για να μην είσαι σαν εκείνη τη γυναίκα με μια σπασμένη γούρνα...» Δίδαξε να αγαπάς, να εκτιμάς αυτό που έχεις: «Είναι εύκολο να χάσεις, αλλά μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψεις». Θυμάμαι τα λόγια του: «Φοβάστε μην καταστρέψετε τη διάθεση κάποιου…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου