Ἡ ΑΝΑΤΟΛΗ μελουργεὶ τὸν ἀέναον ὄρθρο της, στὸ ψαλτήρι τοῦ ὁρίζοντα ,ἐκεῖ ἐπάνω στὰ ὑψηλὰ ὄρη τῆς νήσου.
Καὶ δὲν εἶναι μονάχα τὰ αὐγάζοντα πορφυρόχρυσα χρώματα ποὺ ἀνεθώρουν ἀπὸ τὶς κορυφές, μὰ καὶ ἡ θαλπωρὴ τῆς πρωινῆς αὔρας ποὺ δροσίζει μεθυστικὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα σου.
Συνάμα καὶ ἡ εὐοσμία τῶν νεοεγερθέντων ἀνθέων ὅπου ἀναπέμπουν φαιδρὰ τὰ ἀρώματά τους .
Τὰ δὲ πετεινὰ τ’ουρανού τετερίζουν τὸ ἀγαθὸ μινύρισμά τους εὐαγγελιζόμενα ἐνθουσιασμένα τὴν νέα ἡμέρα τῆς Βασιλείας .
Ἔπειτα ἀκολουθοῦν οἱ κώδωνες τῆς λευκοντυμένης Ἐκκλησιᾶς ποὺ’ναι σκαρφαλωμένη στὰ ὑψηλὰ σοκάκια τῆς πολίχνης...
Ὁ ρυθμὸς ἀπὸ τὸν καμπανισμό του κανδηλανάπτη τροχαϊκός ,ὅπου ἀναγυρεύει ὅλο τὸν Ἀδάμ... «τὸν Ἀδάμ , τὸν Ἀδάμ ,τὸν Ἀδὰμ εὑρήκαμε».
Τότε εἶναι ποὺ ξεκινᾶ τὸν Ἑξάψαλμο ὁ ἀναγνώστης κι’ακούγεται ὅμοιος μὲ τὸν θροϊσμὸ ἀπὸ τὴν περπατησιὰ τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Παραδείσω.
Τὰ εὔθυμα χελιδονάκια μόλις ποὺ ἀνακύπτουν ἀπὸ τὶς φωλιές τους καὶ τραγουδοῦν ἀντιφωνίζοντας ὅπως ἄδουν οἱ χοροὶ τῶν Μοναστηριῶν στὰ στασίδια τους ,τὸ «Δόξα Σοῦ Κύριε ,δόξα Σοί».
Ὅλα χαϊδευτικὰ κι’ ἀρχοντικά... μέσα στὴν ἀπαλοσύνη καὶ ἁπλοσύνη τους... ἔτσι κατὰ πῶς θωπεύουν ἐρωτικὰ τὰ ἥμερα ἑωθινὰ κυμματάκια τὴν χρυσαφένια ἀκτή.
Ναί ! Σ’αυτήν τὴν μεριά της γῆς, ὅμοια Θεϊκὴ ζωηφόρο παλάμη, ὅλη ποίηση , τὰ ἀνεξήγητα ἐξηγοῦνται... καὶ ἡμερεύει ὁ λογισμός ...δὲν ψάχνει ἄλλη εὐτυχία ,γιόμισε... καὶ ξεχείλισε ἡ ψυχή...
Στίχοι-Ούτι-Νέϋ : π.Διονύσιος Ταμπάκης
Καὶ δὲν εἶναι μονάχα τὰ αὐγάζοντα πορφυρόχρυσα χρώματα ποὺ ἀνεθώρουν ἀπὸ τὶς κορυφές, μὰ καὶ ἡ θαλπωρὴ τῆς πρωινῆς αὔρας ποὺ δροσίζει μεθυστικὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα σου.
Συνάμα καὶ ἡ εὐοσμία τῶν νεοεγερθέντων ἀνθέων ὅπου ἀναπέμπουν φαιδρὰ τὰ ἀρώματά τους .
Τὰ δὲ πετεινὰ τ’ουρανού τετερίζουν τὸ ἀγαθὸ μινύρισμά τους εὐαγγελιζόμενα ἐνθουσιασμένα τὴν νέα ἡμέρα τῆς Βασιλείας .
Ἔπειτα ἀκολουθοῦν οἱ κώδωνες τῆς λευκοντυμένης Ἐκκλησιᾶς ποὺ’ναι σκαρφαλωμένη στὰ ὑψηλὰ σοκάκια τῆς πολίχνης...
Ὁ ρυθμὸς ἀπὸ τὸν καμπανισμό του κανδηλανάπτη τροχαϊκός ,ὅπου ἀναγυρεύει ὅλο τὸν Ἀδάμ... «τὸν Ἀδάμ , τὸν Ἀδάμ ,τὸν Ἀδὰμ εὑρήκαμε».
Τότε εἶναι ποὺ ξεκινᾶ τὸν Ἑξάψαλμο ὁ ἀναγνώστης κι’ακούγεται ὅμοιος μὲ τὸν θροϊσμὸ ἀπὸ τὴν περπατησιὰ τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Παραδείσω.
Τὰ εὔθυμα χελιδονάκια μόλις ποὺ ἀνακύπτουν ἀπὸ τὶς φωλιές τους καὶ τραγουδοῦν ἀντιφωνίζοντας ὅπως ἄδουν οἱ χοροὶ τῶν Μοναστηριῶν στὰ στασίδια τους ,τὸ «Δόξα Σοῦ Κύριε ,δόξα Σοί».
Ὅλα χαϊδευτικὰ κι’ ἀρχοντικά... μέσα στὴν ἀπαλοσύνη καὶ ἁπλοσύνη τους... ἔτσι κατὰ πῶς θωπεύουν ἐρωτικὰ τὰ ἥμερα ἑωθινὰ κυμματάκια τὴν χρυσαφένια ἀκτή.
Ναί ! Σ’αυτήν τὴν μεριά της γῆς, ὅμοια Θεϊκὴ ζωηφόρο παλάμη, ὅλη ποίηση , τὰ ἀνεξήγητα ἐξηγοῦνται... καὶ ἡμερεύει ὁ λογισμός ...δὲν ψάχνει ἄλλη εὐτυχία ,γιόμισε... καὶ ξεχείλισε ἡ ψυχή...
Στίχοι-Ούτι-Νέϋ : π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου