Ο π. Αλέξανδρος από το Βλαντιμίροβκα, που είναι κοντά στον Νικόλσκι, θυμήθηκε ότι επτά χρόνια πριν από το θάνατο του ιερέα, στην Ταφή της Υπεραγίας Θεοτόκου, κάποιος τον κάλεσε και είπε ότι ο π. Ζωσιμάς πέθανε. Ο φοβισμένος πατέρας Αλέξανδρος όρμησε στο Νικόλσκογιε. Όταν ο π. Ζωσιμάς έμαθε για το περιστατικό, πρώτα γέλασε και μετά ξαφνικά συλλογίστηκε και ρώτησε: «Μπορείς να φανταστείς πώς είναι να πεθαίνεις στην Ταφή της Υπεραγίας Θεοτόκου;» Ο ιερέας επανέλαβε αυτήν την ερώτηση τρεις φορές, και με τόση δύναμη, με τέτοια διείσδυση που δεν άντεξε ο πατέρας Αλέξανδρος και ξέσπασε σε κλάματα. Επτά χρόνια αργότερα ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Ζωσιμάς αναπαύθηκε εν Κυρίω στην Ταφή της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ο π. Ζωσιμάς ήξερε ότι θα πέθαινε στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι δύσκολο να πει κανείς τι ήταν. Ίσως το δώρο της προαίσθησης; Οι κάτοικοι του μοναστηριού θυμούνται πολύ καλά πώς, το καλοκαίρι του θανάτου του, ο ήδη βαριά άρρωστος ιερέας είπε στις γριές που ψιθύριζαν για αυτόν σε μια από τις εκκλησίες της επισκοπής: «Όχι, είμαι ακόμα ζωντανός. Και όταν πεθάνω, θα στο πω». Και αργότερα, στο μοναστήρι, με κάλεσε στην ταφή: «Σας προσκαλώ στην ιεροτελεστία της ταφής της Σινδόνης. Θάψε τη Μητέρα του Θεού... Θάψε με».
...Δύο μέρες πριν την Κοίμηση της Θεοτόκου, ο π. Ζωσιμά μεταφέρθηκε στην εντατική. Βγαίνοντας από το μοναστήρι, ο π. Ζωσιμάς είπε στους αδελφούς λεπτομερώς πώς να στήσουν ένα κουβούκλιο για την Υπεραγία Θεοτόκο, όπου να στέκεται το φέρετρό του... Είπε ότι θα φτάσει στην αρχή της Λειτουργίας...
Στο νοσοκομείο, ο ιερέας ανησυχούσε πολύ μήπως χαλάσει τη γιορτή της Κοιμήσεως στα αδέρφια του. Έτσι πέθανε: όχι στην ίδια τη γιορτή, όταν είναι κατάλληλο να χαίρεσαι, αλλά στην ταφή της Μητέρας του Θεού, όταν είναι κατάλληλο να κλάψεις. Το βράδυ της Ταφής της Θεοτόκου, το μοναστήρι θρήνησε και τον ιερέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου