Θυμᾶμαι τὸν π. Μόδεστο Κωνσταμονίτη. Με ξενάγησε στὸν γνόφο τῆς ἁγίας Μονής του
(Σεπτέμβριος 1961). Στοὺς ἱερούς διαδρόμους. Στὸ φτωχὸ μέσα στὸ ἡμίφως κελλί του.
Τὴν ἄλλη μέρα στὸ στασίδι τῆς Ἐκκλησίας εἶχα χαθῆ σὲ μιὰ ἀνάπαυσι ποὺ ἔθρεψε τὰ ἀθέατα βάθη τῆς ψυχῆς μου.
Ὅταν τέλειωσε ὁ ὄρθρος, μὲ ὁδήγησε
ἀπὸ σκοτεινοὺς διαδρόμους σ᾿ ἕνα παρεκκλήσι γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία.
Αὐτὸ ἔμεινε στη ζωή μου ὡς μυσταγωγία φωτός. Ἔφυγα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Πάντοτε ὅμως εἶχα μέσα μου τὴ μορφὴ καὶ
τὴ διαγωγὴ τοῦ π. Μοδέστου· οἰκεῖος καὶ
πατρικός· ἄγνωστος μέχρι τότε καὶ στενὰ
δεμένος ἔκτοτε μαζί μου μέχρι τέλους τῆς
ζωῆς του. Αδύνατη ἡ φωνή του, καὶ ἡ ζωή
του εμποτισμένη με ταπείνωσι ἀσχολίαστη.
Τώρα ποὺ μπῆκε στον τάφο· ἡ φωνὴ καὶ
τὸ πρόσωπό του λάμπουν ὡς κάτι ἀμάραν
το, μὲ εὐωδία ἀγαλλιάσεως που στέλνει
ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται τὸ πνεῦμα του, ἀπὸ
ἐκεῖ ποὺ ἀναπαύεται τὸ σῶμα του.Μοῦ δείχνει ἕνα τρόπο ζωής, ένα τόπο
καταπαύσεως. Καὶ τὸν χρόνο μέσα στον
ὁποῖο ἐγεννήθη ὁ Ἄχρονος.
Αποτυπώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου