«Ήταν 20 άτομα στο κελί, όλοι μαθητές ή φοιτητές. Μας πέταξαν τρία ψωμιά να τα μοιραστούμε. Το έκαναν συγκεκριμένα, για να παλέψουμε για φαγητό. Πάντα υπήρχαν παρεξηγήσεις, ότι ο ένας είχε μεγαλύτερη φέτα, άλλος μικρότερο... Κάποια ώρα, το βράδυ, μας έκλειναν. Κι αν πέθαινες, δεν θα άνοιγαν την πόρτα μέχρι το πρωί. Την πρώτη μέρα, μετά το κλείσιμο του εσπερινού, κάλεσα τους άλλους συναδέλφους να προσευχηθούν. Διάβασα τον Ακάθιστο της Θεοτόκου. Τότε είχα και ένα μικρό βιβλίο προσευχής. Και προσευχηθήκαμε. Όταν ξεκίνησα αυτή τη σειρά προσευχής, θρησκευτικού διαλογισμού, δεν υπήρχε πλέον διχασμός. Και όταν άρχισε αυτή η ατμόσφαιρα προσευχής, όλοι ξέχασαν ότι ήταν φυλακισμένοι, έγιναν όλοι πάλι αδέρφια. Για μήνες έμεινα έτσι, οπότε ούτε που σκεφτόμουν πότε θα βγω από τη φυλακή. Εκείνη η χαρά της χάριτος μετά τη θυσία μας ήταν πιο δελεαστική από τη σκέψη της απελευθέρωσης».
- Πατήρ Crăciun Opre
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου